Janine (Oekraïne)

[Local Hero]

Haarkleur/-lengte : blond / lang
Lengte dame : 165
Postuur/Cupmaat : stevig maar niet dik / ik schat C/D
Nationaliteit/Taal : Oekraïne / beter Duits dan ik, Russisch voor de liefhebbers
Leeftijd : twentysomething
Tatoeages/Piercings : poeh, ik denk het wel/navelpiercing
Service: 'alles ist möglich', maar passievol zoenen, vingeren en verschillende standjes zegt genoeg
Voordelen: sympathiek, spontaan, een van de mooiste poesjes die ik ooit heb gezien


Een rit van 220 km naar PSR, is dat de moeite om te doen? Zeer zeker! Op het einde van de rit wordt je beloont met een fantastische en spectaculaire Hill climb race. En boven op de heuvel ligt dan de Park Sauna Residenz. Ja ja , rasen durch die Straßen von Lohmar.


Manche Typen, sie hören auf zu leben und beginnen zu sterben, langsam,
Einige Jungs kommen nach haus von der Arbeit und waschen sich und rasen dann durch die Straßen

Eigenlijk zijn wij allemaal racende zwervers. We proberen te ontsnappen uit het nergens en racen naar ergens, naar een bestemming die troebel is op zijn best. De werkelijkheid begint en eindigt met vrouwen. Iedereen praat over hoe goed het leven kan zijn - ergens in een bepaalde club - in Villa Vertigo, Golden Time, Living Room, het Hof. En vaak gaan we de uitdaging aan om een nieuwe bestemming te ontdekken, er naartoe te racen. En daar pikken we vaak een dame op die bereid is te gaan tot waar de rit duurt voor haar. En de dames, zijn die ook geen zwervers, zoekende naar iets, ook al is meestal een geldkwestie? Ze hoppen van de ene wagen naar de andere, er is geen verleden, geen voorzienbare toekomst, alleen die constante stürm und drang van een onveranderlijk hier en nu.

Klinkt dat niet te somber? Ogenschijnlijk niet. Wie kent dat onrustig gevoel niet we niet dat je je terugrit steeds uitstelt om toch nog maar dat ene laatste ritje te maken. Als we terug naar huis racen is de duisternis daar. De duisternis is het licht. De duisternis aan de rand van de stad is het ding dat net buiten bereik ligt, dat je uit bed trekt in de morgen, hoe sneller je rijdt hoe verder weg het lijkt te liggen. Maar je moet het hebben. De duisternis voedt je ambitie. De duisternis is je droom :betrunken:

En plots ontwaak je uit die droom, de adrenaline roes is uitgewerkt. Vaak gaat dat bij mij gepaard met schulgevoelens. Schuldgevoelens tegenover de dames. Heb ik haar wel goed behandelt, oh en wat was ze lief voor een loser zoals ik. Had ik het maar anders andergepakt, dan was het nog beter geweest! Heb ik wel genoeg betaald?? De focus van het racen op de weg lijkt dan te verdwalen in een soort van karakterstudie. De dame wordt dan meer een middel die een dramatisch spanning creëert. Een dramatische spanning die vooral een verslavend karakter heeft. Het is als een drug, moeilijk te stoppen, je maakt je je zelf wijs dat je kan veranderen. Totdat de volgende race zich weer aandient ....http://users.telenet.be/rijder17ra/afbeeldingen/smiley_biker.gif


Heute nacht, heute nacht strahlt die Autobahn, du kommst besser nicht in unseren Weg
Denn der Frühling ist hier und die Zeit ist reif, ich werde durch die Straßen rasen

Ik weet nog steeds niet waar ik heen ga, maar ik denk dat dat wel komt met de tijd. Nu, soms lijkt het alsof de tijd .... tijd is zo kort .... maar er is niet veel dat je kunt doen.... dan .... blijven gaan .... gewoon blijven gaan .... blijven zoeken .... en deze sympatieke Janine, hoe onbeduidend en korstondig onze ontmoeting ook was, ik zal haar waarschijnlijk nooit vergeten. Vooral de afscheidskus van Janine: ik keek haar aan en moest grijnzen, als om te zeggen: "Hé, ik denk dat ik wel cool moet zijn voor je me te kussen op die manier. Nadat vertrekt draait ze zich nog een keertje om, stopt ze en bekijkt mij met een lange diepe blik alsof haar blik zei tegen mij: 'De kus was voor je pijn, je eenzaamheid - Ik begrijp je' :wink2:

[Badslippers]

Een rit van 220 km naar PSR, is dat de moeite om te doen? Zeer zeker! Op het einde van de rit wordt je beloont met een fantastische en spectaculaire Hill climb race. En boven op de heuvel ligt dan de Park Sauna Residenz.

Behalve als je de juiste afslag mist zoals Badslippers onlangs overkwam. Hij belandde spontaan weer in Köln, had zijn milieuvignet oftewel de Umweltaufkleber niet op zijn autoruit maar kwam er gelukkig met een waarschuwing vanaf. Ze bestaan dus nog: gemütliche en zelfs verständnisvolle Polizei.



Ik weet nog steeds niet waar ik heen ga, maar ik denk dat dat wel komt met de tijd. Nu, soms lijkt het alsof de tijd .... tijd is zo kort .... maar er is niet veel dat je kunt doen.... dan .... blijven gaan .... gewoon blijven gaan .... blijven zoeken .... en deze sympatieke Janine, hoe onbeduidend en korstondig onze ontmoeting ook was, ik zal haar waarschijnlijk nooit vergeten. Vooral de afscheidskus van Janine: ik keek haar aan en moest grijnzen, als om te zeggen: "Hé, ik denk dat ik wel cool moet zijn voor je me te kussen op die manier. Nadat vertrekt draait ze zich nog een keertje om, stopt ze en bekijkt mij met een lange diepe blik alsof haar blik zei tegen mij: 'De kus was voor je pijn, je eenzaamheid - Ik begrijp je' :wink2:

Heel mooi beschreven relaas door Local Hero dat het nivo van dit forum weer een duw in de goede richting geeft. Normaliter zullen wij door de buitenwacht worden betiteld als abjecte hoerenlopers of wellicht zelfs eenzame en kansloze rukkers. Maar dit stukje bewijst maar weer eens dat er ware poëten onder ons verkeren.
Het afscheid is ook voor mij altijd weer een speciale gebeurtenis. Of je wordt als een vuilniszak bij de locker gezet omdat "De Klik" ontbrak. Minimaal 50 Euro lichter overdenk je je zonden. Ook mocht ik eens een schouderklopje ontvangen van een dvp. Ik voelde me de eerste de beste brugpieper die zijn knutselwerkje had ingeleverd en het leek alsof ze een jutezak stond uit te kloppen.

Maar dan die momenten van afscheid nemen met een gepassioneerde zoen of dat moment dat ik tussen 4 Brabantse boeren mijn broek omhoog stond te sjorren. Het was kwart over 1 's nachts. Sluitingstijd en daar ineens stond ze voor me. Jessie. Met gewone casual kleding, haar haren sporttief opgebonden, de mascara verwijderd en met de sporttas losjes om de schouder, klaar om ook huiswaarts te gaan. Ik herkende haar in die outfit amper. Ze omarmde me, drukte haar vochtige lippen tegen de mijne en fluisterde nog wat woorden over de geweldige uren die we door hadden gebracht. We stonden daar misschien 1 minuut, het leken uren en op het eind zei ze: "Tot de volgende keer", en met een definitieve kus nam ze afscheid.
Die Brabantse boeren stonden met open mond te gapen: "Wat hedde gij met dat mokkel gedaon dat die zo na oe toekomt?" Het meest realistische antwoord had kunnen zijn dat ik haar goed betaald had (wat ook zo was), maar ik koos voor het cryptische: "De volgende keer heren, gaan jullie niet de hele avond aan de bar hangen maar ga je dat zelf maar eens uitzoeken."

[Local Hero]

Behalve als je de juiste afslag mist zoals Badslippers onlangs overkwam. Hij belandde spontaan weer in Köln, had zijn milieuvignet oftewel de Umweltaufkleber niet op zijn autoruit maar kwam er gelukkig met een waarschuwing vanaf. Ze bestaan dus nog: gemütliche en zelfs verständnisvolle Polizei.

Dat doet mij denken aan mijn eerste bezoek aan Het Hof: ik had toen nog geen TomTom en moest mij behelpen met afgedrukte plannentjes van internet. Het heeft toen ook wat geduurd voordat ik de juiste weg te pakken had. Sinds ik die TomTom heb is alles ok wat betreft de navigatie, ook al kan ik mij indenken dat een redelijke concentratie toch nog vereist blijft om de juiste afslag niet te missen. Een milieuvignet (https://www.ijsberenforum.com/forum/showpost.php?p=144000&postcount=74) heb ik trouwens al omdat ik als een gewone toerist af en toe ook gewone gastronomische bezoekjes doe in Deutschland :smoke:




Heel mooi beschreven relaas door Local Hero dat het nivo van dit forum weer een duw in de goede richting geeft. Normaliter zullen wij door de buitenwacht worden betiteld als abjecte hoerenlopers of wellicht zelfs eenzame en kansloze rukkers. Maar dit stukje bewijst maar weer eens dat er ware poëten onder ons verkeren.

Merci badslippers, jij bent op het forum met je verhalen een zeer verfrissende verschijning. Ik probeer in mijn verhalen altijd het geheel emotionele spectrum te doorkruisen: vreugde, liefde, lust, hoop, spijt, ze maken allemaal deel uit van de mix (woede, afgunst en verraad heb ik sinds dit jaar bewust uit mijn YBF woordenboek geschrapt :)). "where there's beauty, there's always hope, where there's hope, there's always faith ..." :wink2: