Gondolas9
25 maart 2010, 19:22
Het was een primitief poppetje zoals kleine meisjes dat meestal tekenen. Ze trok het laatste streepje. Een piemeltje. Het was een hard, ruw figuurtje. Het had nauwelijks iets mensachtig. Precies zoals ze het bedoelde.
Ze tekende het figuurtje in een gratis agendaatje van een bank, van de Eesti Ühispank. Een herinnering aan wat ooit thuis was.
De avond zat er op. Ze zou dadelijk naar de bar gaan. Nog altijd met dezelfde bevroren schuchterejongemeisjesglimlach op haar gezicht. Maar nu met lege ogen. Niet meer zoekend rondkijkend. Svenja zou haar spontaan een glas geven. En daarna nog een. En nog een.
En dan zou ze wachten tot de auto hen kwam oppikken. De rit zou niet lang duren. Ze zou onderweg naar buiten kijken. Naar de spoken in de nacht. De spoken die terugstaarden met hun lege, vermoeide ogen. Met hun te zwaar opgemaakte bleke gezichten.
De agenda was haar geheime boekhouding. Voor elke dag stond er een mannetje. En elk deel van zijn lijf – hoofd, romp, armen, benen, handen, voeten, piemel - betekende een klant. Soms, als die langer gebleven was, trok ze een dikkere lijn. Maar bijna altijd waren het dunne lijnen.
Voor vijftig euro drongen ze diep in haar. Het troostte haar dat er toch nog een durexdunne scheidingswand tussen haar en hen was. Meestal toch. Want al te vaak wilden ze ook met hun vingers in haar. Voelen of ze wel geil was. Net zo geil als zijzelf. Soms schokte ze onwillekeurig als ze in haar drongen. Van lust dachten ze dan. Maar het was van afkeer of pijn. Ze dachten dat ze geil was, maar ze voelden enkel hun eigen kwijl.
Ze was een harlekijn. Een touwtjespop. Eén rukje en haar billen gingen open. Een ander en haar heupen draaiden. Voor al wie aan de touwtjes trok.
Als het figuurtje helemaal af was, dan stopte ze voor de dag. Dan zat ze op schema. Dan had ze elf klanten gehad. Dan zouden ze tevreden zijn. Dan kon ze hun voor die dag de kosten en de lening terugbetalen. En de huur.
Straks, in haar kamertje, zou ze een gekreukt blad van onder haar hoofdkussen nemen. Er stond niets op behalve een laag muurtje, helemaal links onder. Een handvol bakstenen. Alleen zij wist wat die voorstelden. Elke steen was vijftig euro. Elke steen was een klant. Als het blad helemaal vol stenen stond als een blinde muur, dan zou ze terug naar Tabivere gaan. En in een bakstenen huis gaan wonen. Met haar zusje. Achter een hoge blinde muur.
Vanavond zou ze weer een handvol bakstenen kunnen tekenen.
Ze schrok ervan hoeveel mannetjes er al in haar agenda getekend stonden. Ze dromden samen in groepjes, op elk blad, in elke week van het jaar. Soms met zes, gewoonlijk met zeven per week. Soms ontbrak er een hand, of een piemel. En ze hadden nooit ogen. Ze keken haar nooit aan. Maar verder waren ze compleet, in hun lelijke schoonheid.
Het was niet vanzelfsprekend om vanuit Tabivere in het Westen te geraken. Maar ook niet om in Tabivere aan werk te geraken. Ze droomde er haar jongemeisjesdromen, van jongens die haar zacht en teder kusten, en haar vertelden over een toekomst waarin zij een prinses zou zijn. Maar Estse jongens bezopen zich eerst aan Saku-bier of Viru Valge-wodka. En grepen dan ongegeneerd naar meisjesborsten.
Markus niet. Hij was anders. Hij luisterde. En hij raakte haar niet aan. Hoewel ze niet nee zou gezegd hebben als hij dat zou gewild hebben. Jouw prins op zijn witte paard woont in het Westen had hij gezegd. Daar moet je heen gaan. En hij had er de connecties.
Ze had een contract getekend. Het was een all-inclusive package. Vervoer, alle nodige papieren, huur, zelfs een job. In het begin in de horeca, maar met haar talenkennis en haar intelligentie zou ze snel hogerop komen, had Markus haar verzekerd. Ze had veel kwaliteiten. En ze was mooi als een droom. Toen had ze d’r nog om geglimlacht. Toen was het nog een lief complimentje.
D’r moesten wel nog een paar bedragen ingevuld worden op het contract. Dat kon nu nog niet, legde Markus uit. Het hing er bv. van af hoe goedkoop zijn vrienden iets voor haar zouden vinden om te wonen. Ze wilden haar zeker niet te veel laten betalen. Maar het waren details. Dat kwam later allemaal wel in orde.
Ze had hem geloofd. Met een warm gevoel. Hij was haar prins.
Het was niet simpel in het Westen. Niemand zat te wachten op een meisje uit een Ests dorpje dat enkel mooi kon zijn.
En er was geen werk. Gelukkig waren er Markus z’n vrienden die haar wat konden lenen.
Ze begreep hen, toen ze na een tijd aarzelend, ongemakkelijk langskwamen. Ze klonken bijna verontschuldigend. We hebben ons geld weer nodig. We hebben nog een paar rekeningen van jou.
Ze schrok. Zoveel? Het zou haar twee jaar lang 5 000 euro per maand kosten om alles terug te betalen. Ze had geprotesteerd. Maar het stond zwart op wit in het contract. Natuurlijk kreeg zij ook een exemplaar. Ze had het toch ondertekend, toen, voor ze naar het Westen vertrok. Wacht, ze hadden het nog.
Maar ze hadden een oplossing. Ze hadden werk voor haar. Het betaalde goed. En zoveel meisjes deden het al. En ze vonden het leuk.
Eerst wilde ze niet. Tot ze over haar zusje begonnen. Dat die nog mooier was dan zij.
Ze voelde zijn handen op haar heupen. Hij drukte haar tegen het bed. Zijn harde mannelijkheid spreidde haar lipjes. Hij gleed ruw naar binnen. Zij voelde hem haar borsten opzij drukken. Zijn hete adem hijgde in haar oor.
Ze keek langs hem door. Hoeveel bakstenen zouden er in de muur tegenover haar zitten?
Zij was een harlekijn. Hij was een knipselpop.
En nou hou ik er mee op :rolleyes:
Ze tekende het figuurtje in een gratis agendaatje van een bank, van de Eesti Ühispank. Een herinnering aan wat ooit thuis was.
De avond zat er op. Ze zou dadelijk naar de bar gaan. Nog altijd met dezelfde bevroren schuchterejongemeisjesglimlach op haar gezicht. Maar nu met lege ogen. Niet meer zoekend rondkijkend. Svenja zou haar spontaan een glas geven. En daarna nog een. En nog een.
En dan zou ze wachten tot de auto hen kwam oppikken. De rit zou niet lang duren. Ze zou onderweg naar buiten kijken. Naar de spoken in de nacht. De spoken die terugstaarden met hun lege, vermoeide ogen. Met hun te zwaar opgemaakte bleke gezichten.
De agenda was haar geheime boekhouding. Voor elke dag stond er een mannetje. En elk deel van zijn lijf – hoofd, romp, armen, benen, handen, voeten, piemel - betekende een klant. Soms, als die langer gebleven was, trok ze een dikkere lijn. Maar bijna altijd waren het dunne lijnen.
Voor vijftig euro drongen ze diep in haar. Het troostte haar dat er toch nog een durexdunne scheidingswand tussen haar en hen was. Meestal toch. Want al te vaak wilden ze ook met hun vingers in haar. Voelen of ze wel geil was. Net zo geil als zijzelf. Soms schokte ze onwillekeurig als ze in haar drongen. Van lust dachten ze dan. Maar het was van afkeer of pijn. Ze dachten dat ze geil was, maar ze voelden enkel hun eigen kwijl.
Ze was een harlekijn. Een touwtjespop. Eén rukje en haar billen gingen open. Een ander en haar heupen draaiden. Voor al wie aan de touwtjes trok.
Als het figuurtje helemaal af was, dan stopte ze voor de dag. Dan zat ze op schema. Dan had ze elf klanten gehad. Dan zouden ze tevreden zijn. Dan kon ze hun voor die dag de kosten en de lening terugbetalen. En de huur.
Straks, in haar kamertje, zou ze een gekreukt blad van onder haar hoofdkussen nemen. Er stond niets op behalve een laag muurtje, helemaal links onder. Een handvol bakstenen. Alleen zij wist wat die voorstelden. Elke steen was vijftig euro. Elke steen was een klant. Als het blad helemaal vol stenen stond als een blinde muur, dan zou ze terug naar Tabivere gaan. En in een bakstenen huis gaan wonen. Met haar zusje. Achter een hoge blinde muur.
Vanavond zou ze weer een handvol bakstenen kunnen tekenen.
Ze schrok ervan hoeveel mannetjes er al in haar agenda getekend stonden. Ze dromden samen in groepjes, op elk blad, in elke week van het jaar. Soms met zes, gewoonlijk met zeven per week. Soms ontbrak er een hand, of een piemel. En ze hadden nooit ogen. Ze keken haar nooit aan. Maar verder waren ze compleet, in hun lelijke schoonheid.
Het was niet vanzelfsprekend om vanuit Tabivere in het Westen te geraken. Maar ook niet om in Tabivere aan werk te geraken. Ze droomde er haar jongemeisjesdromen, van jongens die haar zacht en teder kusten, en haar vertelden over een toekomst waarin zij een prinses zou zijn. Maar Estse jongens bezopen zich eerst aan Saku-bier of Viru Valge-wodka. En grepen dan ongegeneerd naar meisjesborsten.
Markus niet. Hij was anders. Hij luisterde. En hij raakte haar niet aan. Hoewel ze niet nee zou gezegd hebben als hij dat zou gewild hebben. Jouw prins op zijn witte paard woont in het Westen had hij gezegd. Daar moet je heen gaan. En hij had er de connecties.
Ze had een contract getekend. Het was een all-inclusive package. Vervoer, alle nodige papieren, huur, zelfs een job. In het begin in de horeca, maar met haar talenkennis en haar intelligentie zou ze snel hogerop komen, had Markus haar verzekerd. Ze had veel kwaliteiten. En ze was mooi als een droom. Toen had ze d’r nog om geglimlacht. Toen was het nog een lief complimentje.
D’r moesten wel nog een paar bedragen ingevuld worden op het contract. Dat kon nu nog niet, legde Markus uit. Het hing er bv. van af hoe goedkoop zijn vrienden iets voor haar zouden vinden om te wonen. Ze wilden haar zeker niet te veel laten betalen. Maar het waren details. Dat kwam later allemaal wel in orde.
Ze had hem geloofd. Met een warm gevoel. Hij was haar prins.
Het was niet simpel in het Westen. Niemand zat te wachten op een meisje uit een Ests dorpje dat enkel mooi kon zijn.
En er was geen werk. Gelukkig waren er Markus z’n vrienden die haar wat konden lenen.
Ze begreep hen, toen ze na een tijd aarzelend, ongemakkelijk langskwamen. Ze klonken bijna verontschuldigend. We hebben ons geld weer nodig. We hebben nog een paar rekeningen van jou.
Ze schrok. Zoveel? Het zou haar twee jaar lang 5 000 euro per maand kosten om alles terug te betalen. Ze had geprotesteerd. Maar het stond zwart op wit in het contract. Natuurlijk kreeg zij ook een exemplaar. Ze had het toch ondertekend, toen, voor ze naar het Westen vertrok. Wacht, ze hadden het nog.
Maar ze hadden een oplossing. Ze hadden werk voor haar. Het betaalde goed. En zoveel meisjes deden het al. En ze vonden het leuk.
Eerst wilde ze niet. Tot ze over haar zusje begonnen. Dat die nog mooier was dan zij.
Ze voelde zijn handen op haar heupen. Hij drukte haar tegen het bed. Zijn harde mannelijkheid spreidde haar lipjes. Hij gleed ruw naar binnen. Zij voelde hem haar borsten opzij drukken. Zijn hete adem hijgde in haar oor.
Ze keek langs hem door. Hoeveel bakstenen zouden er in de muur tegenover haar zitten?
Zij was een harlekijn. Hij was een knipselpop.
En nou hou ik er mee op :rolleyes: