Red Devil
23 mei 2014, 10:24
Marijke Vonk heeft in haar blog (http://marijkespraktijken.nl/) een uitgebreid en evenwichtig verhaal geschreven over mensenhandel in de prostitutie:
Mensenhandel Bestaat
Het is bijna het standaard heldenverhaal: slechterikken ontvoeren onschuldig meisje, held valt binnen en bevrijdt haar. Het is eigenlijk precies wat ons verteld wordt over mensenhandel in de seksindustrie. De mensenhandelaren stelen de vrouw, laten haar gedwongen werken totdat de helden haar bordeel binnen vallen en haar bevrijden. Maar wat als de vrouw geen slachtoffer blijkt? Wat als er in geen velden of wegen slechterikken te vinden zijn? Wat als de redders de bad guys worden?
Er gaat veel geld om in de reddingsindustrie . De USAID Counter Trafficking in Persons project trok een stevige 7.3 miljoen dollar. De Coalition Against Trafficking in Women, een van de grootste internationale organisaties tegen prostitutie, biedt financiering en banen aan talloze projecten en personen. Free A Girl haalde me de actie Lock me Up al meer dan honderdduizend euro op voor onder andere Alliance Anti Trafic die bevrijdingsacties uitvoert door prostituees van hun werkplek mee te nemen en in overheidsgebouwen vast te houden. Op zich een nobel doel natuurlijk, vrouwen willen bevrijden van seksuele uitbuiting. Maar er zijn een aantal problemen.
“Het lijkt er wel op alsof de prostituees helemaal niet gered willen worden” verbaasde de manager van een Rescue Foundation opvang in India zich. Als redders hadden ze weer eens een inval gedaan in een bordeel, waarna ze de vrouwen gedwongen naar een opvanghuis brachten waar ze niet weg mochten. Keer op keer bleven vrouwen zich vrij breken, bleven protesteren tegen hun gevangenschap in de opvanghuizen en nadat ze gevlucht waren trokken ze vaak weer richting hun oude werkplek. Het leek er wel op alsof de vrouwen zelf in de prostitutie wilden werken, zichzelf niet als slachtoffer zagen, de ‘reddingsacties’ ervaren als een inbreuk op hun mensenrechten en levensonderhoud en zich vooral slachtoffer voelden van de reddingsindustrie.
We have now reached a point in history where there are more women in the Thai sex industry who are being abused by anti-trafficking practices than there are women being exploited by traffickers.
- Thailand, Empower Report
In Thailand worden sekswerkers die nadat ze opgepakt zijn weigeren toe te geven dat ze slachtoffer van mensenhandel zijn maandenlang vastgehouden zodat ze als getuige kunnen dienen in andere mensenhandel-zaken. Ze hebben geen recht op een advocaat, mogen geen contact op nemen met familie of andere organisaties en ze mogen niet weg. Er wordt onvoldoende gezondheidszorg geboden in dergelijke ‘opvanghuizen’ (gevangenissen voor prostituees). Er bestaat geen onafhankelijk bureau voor klachten, er is geen rechtszaak, de reddingindustrie kan haar gang gaan.
Ook in India proberen vrouwen koste wat kost uit de klauwen van de reddingsindustrie te blijven. Nadat voor de zoveelste keer vrouwen uit de ‘opvanghuizen’ (gevangenissen) in Mumbai waren weg gevlucht liet de Hoge Raad onderzoek doen. “De opvanghuizen zijn een levende hel” was de conclusie. Vrouwen die verdacht worden van prostitutie, ongeacht of ze schuldig zijn (eh, of ze slachtoffer zijn natuurlijk) worden tot jarenlang vastgehouden, ook al willen ze weg. Ze hebben geen recht op een advocaat want ze zijn slachtoffer en er is geen rechtszaak. Ze mogen geen contact hebben met de wereld buiten het tehuis, hoewel hun familie wel vaak te horen krijgt dat ze sekswerker zijn zodat vrouwen vanwege de schande niet terug naar huis durven. Ze krijgen prutjes te eten met insecten, wormen en grind er in. Seksueel misbruik door personeel is aan de orde van de dag, net als gedwongen vaginaal onderzoek en mishandeling. Er is onvoldoende sanitair, vrouwen plassen en poepen op de grond, gezondheidszorg is er vrijwel niet. Ze willen weg. Vrouwen zijn depressief, angstig en zelfs suïcidaal. Steeds meer geld wordt gepompt in het bewaken van deze opvanghuizen: niet om de vrouwen veilig te houden, maar om ze binnen te houden en de zoveelste uitbraakpoging de kop weer in te drukken.
Want begrijp wel: organisaties in de reddingsindustrie halen bakken met geld binnen als ze maar genoeg vrouwen ‘redden’ en ‘rehabiliteren’ in hun opvanghuizen. Hoe meer rechtszaken lopen (voor zover er daders zijn worden zij zelden veroordeeld), hoe meer ‘getuigen’ ze ‘beschemen’ en hoe meer sekswerkers ze ‘een kans op een betere toekomst bieden’ door ze voor een minimumloon spullen te laten maken die in het Westen voor big bucks worden verkocht (“gemaakt door kansarme vrouwen die uit de seksindustrie zijn gered!”) hoe meer die projecten geld krijgen. Hoe meer vrouwen, hoe meer cash.
In Zuid-Korea werden de pesterijen van de politie zo ernstig dat prostituees nog liever zelfmoord pleegden dan ‘gered’ te worden. De Verenigde Staten zette de regering onder druk om prostitutie (‘mensenhandel’) tegen te gaan. Ondanks protesten vanuit de sekswerkers zelf bleef de politie klanten op pakken en prostituees lastig vallen. Vrouwen verdienden eerder zo’n 9 duizend dollar per maand, maar zakten af naar ruim 3 duizend sinds de politie bordelen binnen bleef vallen. De VS en Zuid-Koreaanse overheid bereikt wat ze wil: vrouwen worden tegen hun wil de prostitutie uit gedwongen. Voor 920 dollar per maand mogen ze in een opvang wonen en voor de overheid werken, maar zoals gebruikelijk zien weinig prostituees het zitten om in gevangenschap gedwongen werk te verrich… ik bedoel ‘gered’ te worden.
RATSW: If a woman agrees to go to work in a brothel but ends up sent to a factory and forced to sew, is that trafficking? Would you rescue her?
Police: No that is not trafficking. We wouldn’t rescue her. That is called an opportunity.
- Empower Report
Omvang van mensenhandel
De reddingsindustrie beweert dat miljoenen mensen over de hele wereld, met name vrouwen en kinderen, als vlees de grenzen over gehaald worden om daar als slaven te werken in de prostitutie. Maar daadwerkelijke aanwijzingen voor deze grootschaalse mensenhandel wordt nooit gevonden. De reddingsindustrie beweer dat dit komt doordat het een verborgen en schimmige wereld is waardoor het moeilijk is om harde data te vinden, maar zelfs grote ‘reddingsoperaties’ falen in het aantonen van trafficking. Neem bijvoorbeeld het Britse project ‘Pantameter 2‘ waarbij de politie van het hele Verenigd Koninkrijk (waaronder de republiek Ierland en de UK Human Trafficking Centre) betrokken was en er invallen werden gedaan in honderden (honderden!) bordelen en massagesalons. Het resultaat? Nul arrestaties. Geen enkele arrestatie voor trafficking of gedwongen prostitutie. Zero. Nada. Ontevreden over deze uitkomsten werd Project Acumen opgezet met het expliciete doel om mensenhandel aan te tonen. De uitkomsten waren teleurstellend: geen van de vrouwen was ontvoerd, vastgehouden of verkocht. Om in het onderzoek als ‘kwetsbaar’ aangemerkt te worden hoefden zij slechts aan één kenmerk te voldoen, waarbij in een bordeel werken één van de kenmerken was, waardoor heel de groep als ‘kwetsbaar’ werd bestempeld. Andere kenmerken waren een economisch zwakke positie hebben (geen Engels spreken, geen opleiding hebben), een zwakke maatschappelijke positie hebben (illegaal zijn, bijvoorbeeld), onjuist geïnformeerd zijn (in een andere stad gaan werken dan afgesproken was voldoende) of geweld en dwang (werd nauwelijks gevonden). Vier kenmerken was voldoende om als ‘slachtoffer van mensenhandel’ in het rapport te komen, ongeacht of je daadwerkelijk slachtoffer was van mensenhandel. Men vond dat 11% van de onderzochte vrouwen aan deze kenmerken voldeed. Vervolgens hebben ze dit percentage op basis van vooroordelen stevig verhoogd (“dit moet te laag zijn, in het echt zijn er vast meer vrouwen uit kwetsbare landen”) en gingen de resultaten de wereld in: duizenden slachtoffers van mensenhandel in de UK! Ze hadden er niet één gevonden…
CoMensha is een Nederlandse stichting die zich inzet tegen mensenhandel en brengt rapportages uit over de omvang van mensenhandel in Nederland. Haar cijfers worden gebruikt door bijvoorbeeld het WODC van het Ministerie van Justitie en door de politie. In haar jaarrapporten vermeldt CoMensha hoeveel meldingen van mogelijke slachtoffers zij hebben gehad, maar voor het gemak verkorten zij dit structureel tot slachtoffers van mensenhandel. Voor de goede orde: CoMensha controleert of toetst deze meldingen niet, het zijn meldingen van vermoedens.
Het onzorgvuldige (en misleidende) taalgebruik van CoMensha wordt echter door allerlei officiële instanties zonder pardon overgenomen, de meldingen van mogelijke slachtoffers veranderen daardoor ineens in slachtoffers. In opdracht van de regering deed het bureau Intraval in 2006 bijvoorbeeld onderzoek naar prostitutie en vermelde in hun rapport “400 slachtoffers van mensenhandel” terwijl er in werkelijkheid dus 400 meldingen waren van mogelijke slachtoffers.
Maar over echte misstanden in prostitutie wordt keer op keer gezwegen. Zo wordt Utrechtse prostituees het werk zowat onmogelijk gemaakt en wordt hen een werkplek geweigerd voor ‘hun eigen bestwil’ en ‘vanwege vermoedens van mensenhandel’. Opnieuw wordt de mensenhandelmythe gebruikt om de positie van prostituees gevaarlijker te maken, de seksbranche ondergronds te drukken en de rechten van sekswerkers weg te nemen.
De Nationaal Rapporteur Mensenhandel vroeg in 2000 aan 155 hulpinstellingen en belangenorganisaties hoeveel meldingen zij hadden van mogelijke slachtoffers van mensenhandel en telde toen de genoemde aantallen simpelweg bij elkaar op (!) zonder te corrigeren op dubbeltellingen en had het daarna in het rapport voortdurend over slachtoffers in plaats van mogelijke slachtoffers, waardoor in kranten en andere media onjuist beweerd werd dat er in 2000 608 slachtoffers van mensenhandel waren geweest.
In Cambodja alleen al zijn er honderden organisaties die sekswerkers ‘redden en rehabiliteren’, vermoedelijk zijn er zelfs meer activisten dan daadwerkelijke slachtoffers van mensenhandel. Een audit van de USAID Counter Trafficking in Persons project rapporteerde dat in 2009 slechts 12 mensen vervolgd zijn voor mensenhandel.
De Asia-Pacific Network of Sex Workers (APNSW) rapporteert hoe de reddingsindustrie op bijna pornografische wijze lugubere verhalen over seksuele vernedering gebruikt om meer geld binnen te halen, terwijl ze er tegelijkertijd nauwelijks in slagen daadwerkelijke slachtoffers te vinden. “Slachtoffers zijn zich er niet bewust van, ontkennen, willen niet in zien of kunnen niet in zien dat ze slachtoffer zijn, wat het moeilijk maakt hen te bereiken” is de verklaring van deze organisaties.
De politie is vaak de dader van geweld tegen sekswerkers. In landen waar prostitutie niet toegestaan is, blijkt zelfs dat de politie de nummer 1 dader is van geweld tegen sekswerkers. Ze hebben de macht om deze vrouwen te arresteren en publiekelijk te vernederen, en deze macht wordt op grote schaal misbruikt. In Cambodja geeft ruim 70 procent van de bordeel-prostituees aan dat zij mishandeld zijn door politie, en bijna 60% is door de politie verkracht. Het akelige is dat zij nauwelijks in staat zijn deze misdaden te rapporteren, vanwege de angst dat zij zelf opgepakt of verder mishandeld zullen worden.
Anti-trafficking organisaties plaatsen zich in de idiote situatie waarin ze geweld en mensenrechtsschendingen moeten gebruiken tegen de vrouwen en meisjes die ze beweren te redden, om op die manier te proberen te bewijzen dat er een misdaad is begaan, ondanks de ontkenning en gebrek aan medewerking van de zogenaamde slachtoffers.
Sekswerk als werk
Sekswerk is natuurlijk lang niet altijd een volledig vrije keuze, vaak zien vrouwen zich genoodzaakt sekswerk te doen omdat ze weinig andere opties hebben. Onderzoek door Mai (2009) toonde bijvoorbeeld aan dat veel migranten in de UK in de seksindustrie werken omdat ze daarmee een fatsoenlijke levensstandaard voor zichzelf en hun familie kunnen krijgen. Veel migranten kiezen voor sekswerk om misbruik in andere sectoren te vermijden, waar vaak sprake is van lange uren en weinig loon. Een groot deel van de sekswerkers in Cambodja zijn voormalig naaisters en kledingmakers, die de omstandigheden in de seksindustrie prettiger vinden dan in andere sectoren.
Bijna 95% van de vrouwen in CSOM onderzoek gaven aan dat hun primaire motivatie om als sekswerker te werken was vanwege het geld wat ze ermee verdienden. Zo’n 3.9% van de vrouwen gaf aan dat ze ooit gedwongen werden tot werken. Dit percentage, zowel in dit onderzoek als in andere onderzoeken, is vergelijkbaar met het percentage niet-sekswerk vrouwen dat zich gedwongen of mishandeld voelt. Verder geeft 97% (!) van de escorts aan dat hun zelfvertrouwen verbeterd is sinds zij als prostituee gingen werken, terwijl slechts 8% van de straat-prostituees dit rapporteert. Ander onderzoek Decker, 1979: 166, 174) toonde dat 75% van escorts vond dat hun leven verbeterd was sinds zij als sekswerker gingen werken, 25% zei dat het niks veranderde en 0% had het gevoel dat hun leven er slechter op was geworden. Een Australisch onderzoek toonde aan dat de helft van de prostituees hun werk als een van de grootste positieve factoren in hun leven zag, en 70% zei dat ze opnieuw prostitutie zouden kiezen als ze hun leven opnieuw zouden starten (Woodward et al., 2004: 39).
De mythe van mensenhandel stelt overheden in staat om zeer restrictieve migratiewetten in te voeren, zogenaamd om mensenhandel tegen te gaan maar vooral om migratie tegen te gaan. Cambodja heeft in 2008 de wet Suppression of Human Trafficking and Sexual Exploitation aangenomen, een wet welke UNICEF gefinancierd en ondersteund heeft. De wet zorgt er voor dat sekswerkers eigenlijk op geen enkele manier veilig kunnen werken, het criminaliseert vrijwel alle sociale en financiële transacties rondom sekswerk en dwong sekswerkers de straat op. De gevolgen zijn gruwelijk: sekswerkers worden verkracht, mishandeld en opgepakt door politie, de reddingindustrie houdt vrouwen tegen hun wens vast en er zijn zelfs vrouwen in gevangenschap overleden.
Doordat sekswerkers benaderd worden als ófwel criminelen die gestraft moeten worden, ófwel slachtoffers die we moeten redden, neemt de reddingsindustrie alle humane opties van sekswerkers weg. Neem bijvoorbeeld Project ROSE in de VS, waar prostituees moeten toegeven dat ze slachtoffer zijn, preken krijgen over hoe slecht het is om ‘je lichaam te verkopen’, moeten beloven nooit meer sekswerk te doen of anders de gevangenis in worden gegooid. Je bent een gore hoer of een willoos slachtoffer, niets anders.
‘Reddingsacties’ in de seksindustrie en wetgeving tegen ‘mensenhandel’ maken in de praktijk de positie van sekswerkers kwetsbaarder en gevaarlijker. Restrictieve migratiewetten om mensenhandel tegen te gaan en wetgeving tegen cliënten van sekswerkers maken het werk van prostituees ingewikkelder en soms zelfs ronduit onmogelijk, waardoor sekswerkers meer risico moeten nemen om onder de radar te blijven. Voor veel migrerende sekswerkers zijn de reddingindustrie en hun ‘reddingacties’ een groter risico voor hun veiligheid en levensonderhoud dan klanten en ‘pooiers’.
Grote sekswerk-rechten organisaties als Empower in Thailand (50 duizend sekswerkers) roepen om hulp tegen de anti-trafficking organisaties die hen zwart maken, beledigen, de politie bij hen binnen laten vallen, jarenlang gevangen houden, medisch onderzoek afdwingen, gedwongen programma’s laten volgen en hen verbieden de grens over te gaan.
Stop mensenhandel
Om mensenhandel te stoppen moet ten eerste de reddingsindustrie een halt toegeroepen worden. Prostituees reduceren tot willoze slachtoffers en dan invallen te doen in hun woon- of werkplek, ze vervolgens vast te houden in opvanghuizen waar ze niet weg mogen en verplicht werk moeten doen voor een minimaal loon omdat ze anders gestraft worden met arrestatie of erger IS MENSENHANDEL.
Sekswerk moet erkend worden als werk, zodat sekswerkers beschermd kunnen worden tegen misbruik en mishandeling door politie en instanties. In Nieuw Zeeland werden de wetten in 2003 veranderd zodat sekswerk legaal werd. Sekswerkers gaven aan zonder angst naar de politie en rechtbanken te kunnen gaan om misstanden aan te kaarten. Ruim 60% van de sekswerkers gaf aan dat ze onder de nieuwe wetgeving beter in staat waren om werk te weigeren. De conclusie vanuit het onderzoek comité was duidelijk: legalisering van sekswerk vergroot de rechten en veiligheid van sekswerkers.
Pas wanneer sekswerkers gelijke rechten krijgen als andere werkers kunnen we mensenhandel daadwerkelijk aan gaan pakken. Als sekswerkers gewoon ruimtes kunnen huren, accountants kunnen inhuren, samen mogen werken en rechten hebben kan onrecht aangepakt worden. Momenteel worden prostituees in Engeland die samen een werkflat huren beide opgepakt en veroordeeld voor het ‘pooier zijn’ en ‘bordeel houden’, waarmee ze de ander tot slachtoffer zouden maken! In India worden de volwassen thuiswonende kinderen van sekswerkers opgepakt voor mensenhandel (want ze profiteren financieel van het inkomen van hun ouder). In de VS worden prostituees die samen reizen of een klant bezoeken opgepakt, opnieuw omdat ze elkaar tot ‘slachtoffer’ zouden maken.
Als je als sekswerker onzuivere toestanden kunt melden zonder bang te zijn dat je ontvoerd en vastgehouden wordt door de reddingsindustrie of opgepakt wordt door de politie kun je vanuit de seks-branche zelf zo veel hulp inschakelen. We maken de wereld op geen enkele manier beter als we sekswerkers straffen.
De daadwerkelijke oorzaken van mensenhandel moeten aangepakt worden. Problemen rondom armoede, ongelijkheid van sekse, migratieproblemen, discriminatie, culturele problemen en seksnegativisme. Mensenrechten.
Maar dat is niet zo’n spannend verhaal als meisjes van 13 in een kast van 2 vierkante meter, dus blijft mensenhandel gefinancierd worden door ons. De redders. De good guys. Om te huilen :(.
In Nieuw Zeeland zijn sinds 2003 trouwens geen incidenten met mensenhandel meer geweest.
Dit vind je misschien ook interessant:
1.Red de hoeren! We zijn allemaal tegen de uitbuiting, mishandeling en verkrachting van...
2.Loverboy of pooierboy? Al in 2008 werd het voorstel gedaan om de term...
3.Normale mannen betalen voor seks Prostitutie wordt vaak bekeken vanuit de kant van de prostituee,...
4.Getuige zijn van lijden Soms is het zwaar om informatie te krijgen over de...
This entry was posted in blog and tagged feminisme, Links, mensenhandel, sekswerk on May 22, 2014.
:teuflisch:
Mensenhandel Bestaat
Het is bijna het standaard heldenverhaal: slechterikken ontvoeren onschuldig meisje, held valt binnen en bevrijdt haar. Het is eigenlijk precies wat ons verteld wordt over mensenhandel in de seksindustrie. De mensenhandelaren stelen de vrouw, laten haar gedwongen werken totdat de helden haar bordeel binnen vallen en haar bevrijden. Maar wat als de vrouw geen slachtoffer blijkt? Wat als er in geen velden of wegen slechterikken te vinden zijn? Wat als de redders de bad guys worden?
Er gaat veel geld om in de reddingsindustrie . De USAID Counter Trafficking in Persons project trok een stevige 7.3 miljoen dollar. De Coalition Against Trafficking in Women, een van de grootste internationale organisaties tegen prostitutie, biedt financiering en banen aan talloze projecten en personen. Free A Girl haalde me de actie Lock me Up al meer dan honderdduizend euro op voor onder andere Alliance Anti Trafic die bevrijdingsacties uitvoert door prostituees van hun werkplek mee te nemen en in overheidsgebouwen vast te houden. Op zich een nobel doel natuurlijk, vrouwen willen bevrijden van seksuele uitbuiting. Maar er zijn een aantal problemen.
“Het lijkt er wel op alsof de prostituees helemaal niet gered willen worden” verbaasde de manager van een Rescue Foundation opvang in India zich. Als redders hadden ze weer eens een inval gedaan in een bordeel, waarna ze de vrouwen gedwongen naar een opvanghuis brachten waar ze niet weg mochten. Keer op keer bleven vrouwen zich vrij breken, bleven protesteren tegen hun gevangenschap in de opvanghuizen en nadat ze gevlucht waren trokken ze vaak weer richting hun oude werkplek. Het leek er wel op alsof de vrouwen zelf in de prostitutie wilden werken, zichzelf niet als slachtoffer zagen, de ‘reddingsacties’ ervaren als een inbreuk op hun mensenrechten en levensonderhoud en zich vooral slachtoffer voelden van de reddingsindustrie.
We have now reached a point in history where there are more women in the Thai sex industry who are being abused by anti-trafficking practices than there are women being exploited by traffickers.
- Thailand, Empower Report
In Thailand worden sekswerkers die nadat ze opgepakt zijn weigeren toe te geven dat ze slachtoffer van mensenhandel zijn maandenlang vastgehouden zodat ze als getuige kunnen dienen in andere mensenhandel-zaken. Ze hebben geen recht op een advocaat, mogen geen contact op nemen met familie of andere organisaties en ze mogen niet weg. Er wordt onvoldoende gezondheidszorg geboden in dergelijke ‘opvanghuizen’ (gevangenissen voor prostituees). Er bestaat geen onafhankelijk bureau voor klachten, er is geen rechtszaak, de reddingindustrie kan haar gang gaan.
Ook in India proberen vrouwen koste wat kost uit de klauwen van de reddingsindustrie te blijven. Nadat voor de zoveelste keer vrouwen uit de ‘opvanghuizen’ (gevangenissen) in Mumbai waren weg gevlucht liet de Hoge Raad onderzoek doen. “De opvanghuizen zijn een levende hel” was de conclusie. Vrouwen die verdacht worden van prostitutie, ongeacht of ze schuldig zijn (eh, of ze slachtoffer zijn natuurlijk) worden tot jarenlang vastgehouden, ook al willen ze weg. Ze hebben geen recht op een advocaat want ze zijn slachtoffer en er is geen rechtszaak. Ze mogen geen contact hebben met de wereld buiten het tehuis, hoewel hun familie wel vaak te horen krijgt dat ze sekswerker zijn zodat vrouwen vanwege de schande niet terug naar huis durven. Ze krijgen prutjes te eten met insecten, wormen en grind er in. Seksueel misbruik door personeel is aan de orde van de dag, net als gedwongen vaginaal onderzoek en mishandeling. Er is onvoldoende sanitair, vrouwen plassen en poepen op de grond, gezondheidszorg is er vrijwel niet. Ze willen weg. Vrouwen zijn depressief, angstig en zelfs suïcidaal. Steeds meer geld wordt gepompt in het bewaken van deze opvanghuizen: niet om de vrouwen veilig te houden, maar om ze binnen te houden en de zoveelste uitbraakpoging de kop weer in te drukken.
Want begrijp wel: organisaties in de reddingsindustrie halen bakken met geld binnen als ze maar genoeg vrouwen ‘redden’ en ‘rehabiliteren’ in hun opvanghuizen. Hoe meer rechtszaken lopen (voor zover er daders zijn worden zij zelden veroordeeld), hoe meer ‘getuigen’ ze ‘beschemen’ en hoe meer sekswerkers ze ‘een kans op een betere toekomst bieden’ door ze voor een minimumloon spullen te laten maken die in het Westen voor big bucks worden verkocht (“gemaakt door kansarme vrouwen die uit de seksindustrie zijn gered!”) hoe meer die projecten geld krijgen. Hoe meer vrouwen, hoe meer cash.
In Zuid-Korea werden de pesterijen van de politie zo ernstig dat prostituees nog liever zelfmoord pleegden dan ‘gered’ te worden. De Verenigde Staten zette de regering onder druk om prostitutie (‘mensenhandel’) tegen te gaan. Ondanks protesten vanuit de sekswerkers zelf bleef de politie klanten op pakken en prostituees lastig vallen. Vrouwen verdienden eerder zo’n 9 duizend dollar per maand, maar zakten af naar ruim 3 duizend sinds de politie bordelen binnen bleef vallen. De VS en Zuid-Koreaanse overheid bereikt wat ze wil: vrouwen worden tegen hun wil de prostitutie uit gedwongen. Voor 920 dollar per maand mogen ze in een opvang wonen en voor de overheid werken, maar zoals gebruikelijk zien weinig prostituees het zitten om in gevangenschap gedwongen werk te verrich… ik bedoel ‘gered’ te worden.
RATSW: If a woman agrees to go to work in a brothel but ends up sent to a factory and forced to sew, is that trafficking? Would you rescue her?
Police: No that is not trafficking. We wouldn’t rescue her. That is called an opportunity.
- Empower Report
Omvang van mensenhandel
De reddingsindustrie beweert dat miljoenen mensen over de hele wereld, met name vrouwen en kinderen, als vlees de grenzen over gehaald worden om daar als slaven te werken in de prostitutie. Maar daadwerkelijke aanwijzingen voor deze grootschaalse mensenhandel wordt nooit gevonden. De reddingsindustrie beweer dat dit komt doordat het een verborgen en schimmige wereld is waardoor het moeilijk is om harde data te vinden, maar zelfs grote ‘reddingsoperaties’ falen in het aantonen van trafficking. Neem bijvoorbeeld het Britse project ‘Pantameter 2‘ waarbij de politie van het hele Verenigd Koninkrijk (waaronder de republiek Ierland en de UK Human Trafficking Centre) betrokken was en er invallen werden gedaan in honderden (honderden!) bordelen en massagesalons. Het resultaat? Nul arrestaties. Geen enkele arrestatie voor trafficking of gedwongen prostitutie. Zero. Nada. Ontevreden over deze uitkomsten werd Project Acumen opgezet met het expliciete doel om mensenhandel aan te tonen. De uitkomsten waren teleurstellend: geen van de vrouwen was ontvoerd, vastgehouden of verkocht. Om in het onderzoek als ‘kwetsbaar’ aangemerkt te worden hoefden zij slechts aan één kenmerk te voldoen, waarbij in een bordeel werken één van de kenmerken was, waardoor heel de groep als ‘kwetsbaar’ werd bestempeld. Andere kenmerken waren een economisch zwakke positie hebben (geen Engels spreken, geen opleiding hebben), een zwakke maatschappelijke positie hebben (illegaal zijn, bijvoorbeeld), onjuist geïnformeerd zijn (in een andere stad gaan werken dan afgesproken was voldoende) of geweld en dwang (werd nauwelijks gevonden). Vier kenmerken was voldoende om als ‘slachtoffer van mensenhandel’ in het rapport te komen, ongeacht of je daadwerkelijk slachtoffer was van mensenhandel. Men vond dat 11% van de onderzochte vrouwen aan deze kenmerken voldeed. Vervolgens hebben ze dit percentage op basis van vooroordelen stevig verhoogd (“dit moet te laag zijn, in het echt zijn er vast meer vrouwen uit kwetsbare landen”) en gingen de resultaten de wereld in: duizenden slachtoffers van mensenhandel in de UK! Ze hadden er niet één gevonden…
CoMensha is een Nederlandse stichting die zich inzet tegen mensenhandel en brengt rapportages uit over de omvang van mensenhandel in Nederland. Haar cijfers worden gebruikt door bijvoorbeeld het WODC van het Ministerie van Justitie en door de politie. In haar jaarrapporten vermeldt CoMensha hoeveel meldingen van mogelijke slachtoffers zij hebben gehad, maar voor het gemak verkorten zij dit structureel tot slachtoffers van mensenhandel. Voor de goede orde: CoMensha controleert of toetst deze meldingen niet, het zijn meldingen van vermoedens.
Het onzorgvuldige (en misleidende) taalgebruik van CoMensha wordt echter door allerlei officiële instanties zonder pardon overgenomen, de meldingen van mogelijke slachtoffers veranderen daardoor ineens in slachtoffers. In opdracht van de regering deed het bureau Intraval in 2006 bijvoorbeeld onderzoek naar prostitutie en vermelde in hun rapport “400 slachtoffers van mensenhandel” terwijl er in werkelijkheid dus 400 meldingen waren van mogelijke slachtoffers.
Maar over echte misstanden in prostitutie wordt keer op keer gezwegen. Zo wordt Utrechtse prostituees het werk zowat onmogelijk gemaakt en wordt hen een werkplek geweigerd voor ‘hun eigen bestwil’ en ‘vanwege vermoedens van mensenhandel’. Opnieuw wordt de mensenhandelmythe gebruikt om de positie van prostituees gevaarlijker te maken, de seksbranche ondergronds te drukken en de rechten van sekswerkers weg te nemen.
De Nationaal Rapporteur Mensenhandel vroeg in 2000 aan 155 hulpinstellingen en belangenorganisaties hoeveel meldingen zij hadden van mogelijke slachtoffers van mensenhandel en telde toen de genoemde aantallen simpelweg bij elkaar op (!) zonder te corrigeren op dubbeltellingen en had het daarna in het rapport voortdurend over slachtoffers in plaats van mogelijke slachtoffers, waardoor in kranten en andere media onjuist beweerd werd dat er in 2000 608 slachtoffers van mensenhandel waren geweest.
In Cambodja alleen al zijn er honderden organisaties die sekswerkers ‘redden en rehabiliteren’, vermoedelijk zijn er zelfs meer activisten dan daadwerkelijke slachtoffers van mensenhandel. Een audit van de USAID Counter Trafficking in Persons project rapporteerde dat in 2009 slechts 12 mensen vervolgd zijn voor mensenhandel.
De Asia-Pacific Network of Sex Workers (APNSW) rapporteert hoe de reddingsindustrie op bijna pornografische wijze lugubere verhalen over seksuele vernedering gebruikt om meer geld binnen te halen, terwijl ze er tegelijkertijd nauwelijks in slagen daadwerkelijke slachtoffers te vinden. “Slachtoffers zijn zich er niet bewust van, ontkennen, willen niet in zien of kunnen niet in zien dat ze slachtoffer zijn, wat het moeilijk maakt hen te bereiken” is de verklaring van deze organisaties.
De politie is vaak de dader van geweld tegen sekswerkers. In landen waar prostitutie niet toegestaan is, blijkt zelfs dat de politie de nummer 1 dader is van geweld tegen sekswerkers. Ze hebben de macht om deze vrouwen te arresteren en publiekelijk te vernederen, en deze macht wordt op grote schaal misbruikt. In Cambodja geeft ruim 70 procent van de bordeel-prostituees aan dat zij mishandeld zijn door politie, en bijna 60% is door de politie verkracht. Het akelige is dat zij nauwelijks in staat zijn deze misdaden te rapporteren, vanwege de angst dat zij zelf opgepakt of verder mishandeld zullen worden.
Anti-trafficking organisaties plaatsen zich in de idiote situatie waarin ze geweld en mensenrechtsschendingen moeten gebruiken tegen de vrouwen en meisjes die ze beweren te redden, om op die manier te proberen te bewijzen dat er een misdaad is begaan, ondanks de ontkenning en gebrek aan medewerking van de zogenaamde slachtoffers.
Sekswerk als werk
Sekswerk is natuurlijk lang niet altijd een volledig vrije keuze, vaak zien vrouwen zich genoodzaakt sekswerk te doen omdat ze weinig andere opties hebben. Onderzoek door Mai (2009) toonde bijvoorbeeld aan dat veel migranten in de UK in de seksindustrie werken omdat ze daarmee een fatsoenlijke levensstandaard voor zichzelf en hun familie kunnen krijgen. Veel migranten kiezen voor sekswerk om misbruik in andere sectoren te vermijden, waar vaak sprake is van lange uren en weinig loon. Een groot deel van de sekswerkers in Cambodja zijn voormalig naaisters en kledingmakers, die de omstandigheden in de seksindustrie prettiger vinden dan in andere sectoren.
Bijna 95% van de vrouwen in CSOM onderzoek gaven aan dat hun primaire motivatie om als sekswerker te werken was vanwege het geld wat ze ermee verdienden. Zo’n 3.9% van de vrouwen gaf aan dat ze ooit gedwongen werden tot werken. Dit percentage, zowel in dit onderzoek als in andere onderzoeken, is vergelijkbaar met het percentage niet-sekswerk vrouwen dat zich gedwongen of mishandeld voelt. Verder geeft 97% (!) van de escorts aan dat hun zelfvertrouwen verbeterd is sinds zij als prostituee gingen werken, terwijl slechts 8% van de straat-prostituees dit rapporteert. Ander onderzoek Decker, 1979: 166, 174) toonde dat 75% van escorts vond dat hun leven verbeterd was sinds zij als sekswerker gingen werken, 25% zei dat het niks veranderde en 0% had het gevoel dat hun leven er slechter op was geworden. Een Australisch onderzoek toonde aan dat de helft van de prostituees hun werk als een van de grootste positieve factoren in hun leven zag, en 70% zei dat ze opnieuw prostitutie zouden kiezen als ze hun leven opnieuw zouden starten (Woodward et al., 2004: 39).
De mythe van mensenhandel stelt overheden in staat om zeer restrictieve migratiewetten in te voeren, zogenaamd om mensenhandel tegen te gaan maar vooral om migratie tegen te gaan. Cambodja heeft in 2008 de wet Suppression of Human Trafficking and Sexual Exploitation aangenomen, een wet welke UNICEF gefinancierd en ondersteund heeft. De wet zorgt er voor dat sekswerkers eigenlijk op geen enkele manier veilig kunnen werken, het criminaliseert vrijwel alle sociale en financiële transacties rondom sekswerk en dwong sekswerkers de straat op. De gevolgen zijn gruwelijk: sekswerkers worden verkracht, mishandeld en opgepakt door politie, de reddingindustrie houdt vrouwen tegen hun wens vast en er zijn zelfs vrouwen in gevangenschap overleden.
Doordat sekswerkers benaderd worden als ófwel criminelen die gestraft moeten worden, ófwel slachtoffers die we moeten redden, neemt de reddingsindustrie alle humane opties van sekswerkers weg. Neem bijvoorbeeld Project ROSE in de VS, waar prostituees moeten toegeven dat ze slachtoffer zijn, preken krijgen over hoe slecht het is om ‘je lichaam te verkopen’, moeten beloven nooit meer sekswerk te doen of anders de gevangenis in worden gegooid. Je bent een gore hoer of een willoos slachtoffer, niets anders.
‘Reddingsacties’ in de seksindustrie en wetgeving tegen ‘mensenhandel’ maken in de praktijk de positie van sekswerkers kwetsbaarder en gevaarlijker. Restrictieve migratiewetten om mensenhandel tegen te gaan en wetgeving tegen cliënten van sekswerkers maken het werk van prostituees ingewikkelder en soms zelfs ronduit onmogelijk, waardoor sekswerkers meer risico moeten nemen om onder de radar te blijven. Voor veel migrerende sekswerkers zijn de reddingindustrie en hun ‘reddingacties’ een groter risico voor hun veiligheid en levensonderhoud dan klanten en ‘pooiers’.
Grote sekswerk-rechten organisaties als Empower in Thailand (50 duizend sekswerkers) roepen om hulp tegen de anti-trafficking organisaties die hen zwart maken, beledigen, de politie bij hen binnen laten vallen, jarenlang gevangen houden, medisch onderzoek afdwingen, gedwongen programma’s laten volgen en hen verbieden de grens over te gaan.
Stop mensenhandel
Om mensenhandel te stoppen moet ten eerste de reddingsindustrie een halt toegeroepen worden. Prostituees reduceren tot willoze slachtoffers en dan invallen te doen in hun woon- of werkplek, ze vervolgens vast te houden in opvanghuizen waar ze niet weg mogen en verplicht werk moeten doen voor een minimaal loon omdat ze anders gestraft worden met arrestatie of erger IS MENSENHANDEL.
Sekswerk moet erkend worden als werk, zodat sekswerkers beschermd kunnen worden tegen misbruik en mishandeling door politie en instanties. In Nieuw Zeeland werden de wetten in 2003 veranderd zodat sekswerk legaal werd. Sekswerkers gaven aan zonder angst naar de politie en rechtbanken te kunnen gaan om misstanden aan te kaarten. Ruim 60% van de sekswerkers gaf aan dat ze onder de nieuwe wetgeving beter in staat waren om werk te weigeren. De conclusie vanuit het onderzoek comité was duidelijk: legalisering van sekswerk vergroot de rechten en veiligheid van sekswerkers.
Pas wanneer sekswerkers gelijke rechten krijgen als andere werkers kunnen we mensenhandel daadwerkelijk aan gaan pakken. Als sekswerkers gewoon ruimtes kunnen huren, accountants kunnen inhuren, samen mogen werken en rechten hebben kan onrecht aangepakt worden. Momenteel worden prostituees in Engeland die samen een werkflat huren beide opgepakt en veroordeeld voor het ‘pooier zijn’ en ‘bordeel houden’, waarmee ze de ander tot slachtoffer zouden maken! In India worden de volwassen thuiswonende kinderen van sekswerkers opgepakt voor mensenhandel (want ze profiteren financieel van het inkomen van hun ouder). In de VS worden prostituees die samen reizen of een klant bezoeken opgepakt, opnieuw omdat ze elkaar tot ‘slachtoffer’ zouden maken.
Als je als sekswerker onzuivere toestanden kunt melden zonder bang te zijn dat je ontvoerd en vastgehouden wordt door de reddingsindustrie of opgepakt wordt door de politie kun je vanuit de seks-branche zelf zo veel hulp inschakelen. We maken de wereld op geen enkele manier beter als we sekswerkers straffen.
De daadwerkelijke oorzaken van mensenhandel moeten aangepakt worden. Problemen rondom armoede, ongelijkheid van sekse, migratieproblemen, discriminatie, culturele problemen en seksnegativisme. Mensenrechten.
Maar dat is niet zo’n spannend verhaal als meisjes van 13 in een kast van 2 vierkante meter, dus blijft mensenhandel gefinancierd worden door ons. De redders. De good guys. Om te huilen :(.
In Nieuw Zeeland zijn sinds 2003 trouwens geen incidenten met mensenhandel meer geweest.
Dit vind je misschien ook interessant:
1.Red de hoeren! We zijn allemaal tegen de uitbuiting, mishandeling en verkrachting van...
2.Loverboy of pooierboy? Al in 2008 werd het voorstel gedaan om de term...
3.Normale mannen betalen voor seks Prostitutie wordt vaak bekeken vanuit de kant van de prostituee,...
4.Getuige zijn van lijden Soms is het zwaar om informatie te krijgen over de...
This entry was posted in blog and tagged feminisme, Links, mensenhandel, sekswerk on May 22, 2014.
:teuflisch: