Bluebear
10 mei 2016, 19:52
Beste waarde collegae doktoren,
Onlangs werd ik, Dr.Bluebear, uitgenodigd op een congres van gynaecologen in het Duitse Von Pützenstein. Ik kwam daar in contact met de Duitse Dr.von Indenwarrenhofen die mij vertelde over de vele Roemeense AZC's die zich verspreidt over heel Duitsland bevinden. Hij vertelde mij over de situatie aldaar en wekte mijn interesse hiermee.
Ik besloot om op deze uitnodiging in te gaan en zelf kennis te nemen van de gezondheidssituatie aldaar. Zowel de geestelijke en fysieke kant wekte mijn interesse.
Toen we bij het AZC arriveerden merkte ik dat het een besloten centrum betrof waar men niet zomaar binnenwandelt en terecht, naar wij dachten.
Een kleine donatie voor het centrum werd op prijs gesteld en men beloofde dit te besteden voor een barbecue. Leuk voor de mensen!!!
Dr. von Indenwarrenhofen instrueerde mij dat het wenselijk is om een witte doktersjas te dragen zodat de mensen in het centrum je herkennen als arts en geen schroom hebben om je te benaderen.
Ik betrad het centrum en zag al meteen dat er behoeft was aan kleding. Het was zo mee en dan schrijnend om te zien dat de dames zo weinig kleding bezaten. Ik heb dames gezien die spijkerbroeken aan hadden waarvan de pijpen zover waren weggesleten tot aan hun heupen. Zielig om te zien. De rafels hingen aan hun broekjes en de dames dreigden hun intregiteit te verliezen.
Met daarop een opgeknoopt bloesje, waarschijnlijk omdat het gewoon te klein is. Hier moest hulp geboden worden.
Ik keek de ziekenzaal rond en zag al menig gynaecoloog die bezig was met het onderzoeken van de patiënten. Ze werden overal bevoeld en als er mijns inziens iets werd geconstateerd meteen doorverwezen naar de behandelkamer. Er werd doortastend gehandeld door de collegae.
Ik besloot mijn expertise ook in te zetten en een intakegesprek aan te vangen met een van de patiënten. De verhalen die ik te horen kreeg hebben een diepe indruk op mij achtergelaten. Ze vertelde mij dat haar moeder ziek was. Haar kindje kon niet naar school. Geen geld.
Haar broer dreigde zijn baan te verliezen als hij niet snel een auto had en hij moest een gezin met acht kinderen onderhouden. Zij had zelf nog een schuld van 1000 Euro bij de plaatselijke kruidenier.
Daarbij had ze ook nog een operatie nodig i.v.m. met een dichtgeslibd geboortekanaal. Deze ingreep kostte honderd euro en deze had ze niet.
Er moest psychische bijstand verleend worden en misschien ook een verdere behandeling.
Ik besloot haar zelf te onderzoeken en verzocht om een behandelkamer. Hier aangekomen heb ik haar meteen een grondig lichamelijk onderzoek gegeven en inderdaad de verstopping geconstateerd.
Op de behandelkamer werd ik geconfronteerd met een lokaal Roemeens gebruik en liet de patiënte maar begaan. Het schijnt zo te wezen op den Balkan dat men het operatiegereedschap eerst in den mond neemt ten einde de boze geesten die hier bezit van hebben te verjagen.
Ik heb daarna mijn operatieinstrument bij de patiënte ingebracht en met slepende bewegingen, die u waarschijnlijk allen zult kennen, de operatie tot een goed einde gebracht. De zogeheten sleeptechniek.
De substantie spoot dan ook uit haar geboortekanaal en ze slaakte een diepe zucht van verlichting. Wetende dat ik, Dr.Bluebear, weer een waar kunststukje hadt geleverd.
Ze kuste me overal en ik besefte me dat ik toch enige afstand moest betrachten tussen de behandelend arts en de patiënte. Ik heb tenslotte een eed afgelegd.
Mijn advies aan haar was om zich te gaan douchen en zich grondig te reinigen. Dat zou ze doen, zei ze.
In het nagesprek dat ik met haar had adviseerde ik haar dat ze haar geboortekanaal goed in de gaten moest houden en regelmatig moest laten reinigen. Ik besefte me dat dit in de toekomst geld moest kosten en dat niet iedere arts dit zoals ik, Dr.Bluebear, gratis zou doen. Ik streek over mijn hart en gaf haar honderd euro voor een evt. toekomstige operatie.
Ze nam mijn advies meteen ter harte en ik nam waar dat ze zich grondig ging reinigen. Ik sloeg dit gade en zag dat dit proces tot in den treure werd uitgevoerd.
De lieve schat zag ik zelfs haar mond spoelen met Listerine. Dit kan geen kwaad, maar ach, ik was daar niet geweest.
Ik begaf me daarna onder de collegae en heb menige ervaring uitgewisseld met denen en genen. Interessant was ook de modus operandi te zien van mededoktoren en heb geconstateerd dat bij velen nog enige bijscholing geen overdreven must is.
Dr. von Indenwarrenhofen gebaarde mij dat het weer tijd werd om te vertrekken en ik was blij dat ik het AZC weer kon verlaten om de indrukken op mijn hotelkamer te verwerken die werkelijk verbluffend waren geweest en mij noopten tot het in actie komen om deze dames in de toekomst meer bij te gaan staan.
De dokter en ik hingen onze jassen aan de haak en ik trok de beschermhoes van mijn instrument en deponeerde deze in de afvalbak. Na afscheid te hebben genomen van de vriendelijke receptioniste van het AZC viel de grote poort met een keiharde klap in het slot.
Realitycheck!!!!! :eek:
Badend in het zweet schiet ik wakker in mijn bed. Mij niet meteen beseffende alwaar ik me bevindt probeer ik tot mezelf te komen. Ik realiseer me dat ik ben ontwaakt uit een nachtmerrie. Ik probeer me de boze droom te herinneren en zie het als een film weer aan mij voorbij trekken. Pffffffff.......................Ik realiseer me dat het gelukkig allemaal fake is.
De realiteit dringt tot me door dat er gelukkig helemaal niet van deze plaatsen bestaan en er valt een pak van mijn hart. Je gedachten doen ooit rare dingen met je mind. Een mindfuck voor jezelf.
Ik wilde jullie dit niet onthouden en ik ga zeker naar de praatgroep "Dreamers anonymous". Ik hoop via deze weg dan toch met lotgenoten dan toch van dit probleem verlost te worden.
Bedankt voor jullie aandacht, Dr.Bluebear, ach, gewoon Bluebear.
15429
Onlangs werd ik, Dr.Bluebear, uitgenodigd op een congres van gynaecologen in het Duitse Von Pützenstein. Ik kwam daar in contact met de Duitse Dr.von Indenwarrenhofen die mij vertelde over de vele Roemeense AZC's die zich verspreidt over heel Duitsland bevinden. Hij vertelde mij over de situatie aldaar en wekte mijn interesse hiermee.
Ik besloot om op deze uitnodiging in te gaan en zelf kennis te nemen van de gezondheidssituatie aldaar. Zowel de geestelijke en fysieke kant wekte mijn interesse.
Toen we bij het AZC arriveerden merkte ik dat het een besloten centrum betrof waar men niet zomaar binnenwandelt en terecht, naar wij dachten.
Een kleine donatie voor het centrum werd op prijs gesteld en men beloofde dit te besteden voor een barbecue. Leuk voor de mensen!!!
Dr. von Indenwarrenhofen instrueerde mij dat het wenselijk is om een witte doktersjas te dragen zodat de mensen in het centrum je herkennen als arts en geen schroom hebben om je te benaderen.
Ik betrad het centrum en zag al meteen dat er behoeft was aan kleding. Het was zo mee en dan schrijnend om te zien dat de dames zo weinig kleding bezaten. Ik heb dames gezien die spijkerbroeken aan hadden waarvan de pijpen zover waren weggesleten tot aan hun heupen. Zielig om te zien. De rafels hingen aan hun broekjes en de dames dreigden hun intregiteit te verliezen.
Met daarop een opgeknoopt bloesje, waarschijnlijk omdat het gewoon te klein is. Hier moest hulp geboden worden.
Ik keek de ziekenzaal rond en zag al menig gynaecoloog die bezig was met het onderzoeken van de patiënten. Ze werden overal bevoeld en als er mijns inziens iets werd geconstateerd meteen doorverwezen naar de behandelkamer. Er werd doortastend gehandeld door de collegae.
Ik besloot mijn expertise ook in te zetten en een intakegesprek aan te vangen met een van de patiënten. De verhalen die ik te horen kreeg hebben een diepe indruk op mij achtergelaten. Ze vertelde mij dat haar moeder ziek was. Haar kindje kon niet naar school. Geen geld.
Haar broer dreigde zijn baan te verliezen als hij niet snel een auto had en hij moest een gezin met acht kinderen onderhouden. Zij had zelf nog een schuld van 1000 Euro bij de plaatselijke kruidenier.
Daarbij had ze ook nog een operatie nodig i.v.m. met een dichtgeslibd geboortekanaal. Deze ingreep kostte honderd euro en deze had ze niet.
Er moest psychische bijstand verleend worden en misschien ook een verdere behandeling.
Ik besloot haar zelf te onderzoeken en verzocht om een behandelkamer. Hier aangekomen heb ik haar meteen een grondig lichamelijk onderzoek gegeven en inderdaad de verstopping geconstateerd.
Op de behandelkamer werd ik geconfronteerd met een lokaal Roemeens gebruik en liet de patiënte maar begaan. Het schijnt zo te wezen op den Balkan dat men het operatiegereedschap eerst in den mond neemt ten einde de boze geesten die hier bezit van hebben te verjagen.
Ik heb daarna mijn operatieinstrument bij de patiënte ingebracht en met slepende bewegingen, die u waarschijnlijk allen zult kennen, de operatie tot een goed einde gebracht. De zogeheten sleeptechniek.
De substantie spoot dan ook uit haar geboortekanaal en ze slaakte een diepe zucht van verlichting. Wetende dat ik, Dr.Bluebear, weer een waar kunststukje hadt geleverd.
Ze kuste me overal en ik besefte me dat ik toch enige afstand moest betrachten tussen de behandelend arts en de patiënte. Ik heb tenslotte een eed afgelegd.
Mijn advies aan haar was om zich te gaan douchen en zich grondig te reinigen. Dat zou ze doen, zei ze.
In het nagesprek dat ik met haar had adviseerde ik haar dat ze haar geboortekanaal goed in de gaten moest houden en regelmatig moest laten reinigen. Ik besefte me dat dit in de toekomst geld moest kosten en dat niet iedere arts dit zoals ik, Dr.Bluebear, gratis zou doen. Ik streek over mijn hart en gaf haar honderd euro voor een evt. toekomstige operatie.
Ze nam mijn advies meteen ter harte en ik nam waar dat ze zich grondig ging reinigen. Ik sloeg dit gade en zag dat dit proces tot in den treure werd uitgevoerd.
De lieve schat zag ik zelfs haar mond spoelen met Listerine. Dit kan geen kwaad, maar ach, ik was daar niet geweest.
Ik begaf me daarna onder de collegae en heb menige ervaring uitgewisseld met denen en genen. Interessant was ook de modus operandi te zien van mededoktoren en heb geconstateerd dat bij velen nog enige bijscholing geen overdreven must is.
Dr. von Indenwarrenhofen gebaarde mij dat het weer tijd werd om te vertrekken en ik was blij dat ik het AZC weer kon verlaten om de indrukken op mijn hotelkamer te verwerken die werkelijk verbluffend waren geweest en mij noopten tot het in actie komen om deze dames in de toekomst meer bij te gaan staan.
De dokter en ik hingen onze jassen aan de haak en ik trok de beschermhoes van mijn instrument en deponeerde deze in de afvalbak. Na afscheid te hebben genomen van de vriendelijke receptioniste van het AZC viel de grote poort met een keiharde klap in het slot.
Realitycheck!!!!! :eek:
Badend in het zweet schiet ik wakker in mijn bed. Mij niet meteen beseffende alwaar ik me bevindt probeer ik tot mezelf te komen. Ik realiseer me dat ik ben ontwaakt uit een nachtmerrie. Ik probeer me de boze droom te herinneren en zie het als een film weer aan mij voorbij trekken. Pffffffff.......................Ik realiseer me dat het gelukkig allemaal fake is.
De realiteit dringt tot me door dat er gelukkig helemaal niet van deze plaatsen bestaan en er valt een pak van mijn hart. Je gedachten doen ooit rare dingen met je mind. Een mindfuck voor jezelf.
Ik wilde jullie dit niet onthouden en ik ga zeker naar de praatgroep "Dreamers anonymous". Ik hoop via deze weg dan toch met lotgenoten dan toch van dit probleem verlost te worden.
Bedankt voor jullie aandacht, Dr.Bluebear, ach, gewoon Bluebear.
15429