Willem2
4 maart 2007, 03:07
Bron : AD.nl
Sylvia Kristel werd bekend als hoofdrolspeelster in Emanuelle en andere Franse, erotische films.
Toch speelt zeker eenderde van haar autobiografie Naakt zich af in Utrecht; de stad waar ze is geboren en getogen.
Plaats van handeling is voor het grootste deel het bedrijf van haar ouders: Hotel Du Commmerce aan het toenmalige Stationsplein. Het gezin woont er min of meer. Soms worden de kinderen in het holst van de nacht door hun overwerkte en drankzuchtige ouders van hun bed gelicht, omdat de kamer moet worden verhuurd.
Sylvia heeft altijd punaises en plaatjes uit de Donald Duck bij zich; als ze weer eens moet verkassen, prikt ze die plaatjes boven haar bed, waar zich dat ook bevindt.
Ze is negen, als ze er wordt aangerand door ’Oom Hans’, de gerant. Hij grijpt haar vast met zijn ’plakkerige handen’ en perst zijn ’dikke, roze-bruin gemarmerde tong’ in haar mond. Als ze haar bord niet wil leegeten, prikt hij met een vork in haar arm, blijvende littekens achterlatend. Uiteindelijk wordt hij ontslagen, wat Sylvia met een schuldgevoel opzadelt; is haar welzijn zo’n vonnis waard?
Kristel vindt het Utrecht van haar jeugd een ’grauwe, puriteinse stad, maar ook een krioelend zakencentrum waar reizigers worden verwelkomd door twee naakte vrouwen en een gigantische neonreclame van Coca-Cola’. De naakten zijn de beelden bij de entree van het destijds zo barokke Centraal Station.
Een van haar eerste baantjes heeft ze in De Boekanier, de bistro van de Jaarbeurs. Ze krijgt er pijn in haar voeten, deels omdat ze de fooien stiekem in haar schoenen stopt. Ze wordt er ontslagen, nadat een sole meunière (een visgerecht) op de schoot van een deftige dame terecht komt.
Meer plezier beleeft ze op Dansschool De Rijk op de Nieuwegracht. Ze danst er met snel wisselende ’verloofdes’ en ontdekt eindelijk een manier om aandacht te krijgen. ,,De muziek laat me zingen en draaien, ik ben vrolijk en licht.’’
Dankzij deze charmes brengt ze het ook tot secretaresse bij de Nederlandse Vereniging van Gieterijtechnici. Na één blik op haar gestalte besluit haar werkgever dat typevaardigheid niet zo héél relevant is.
Maar ze heeft andere ambities. Ze bezoekt het Utrechtse filmfestival, waar Jacques Charrier - de ex van Brigitte Bardot - haar opmerkt bij de Miss Cinemanifestatie-verkiezing in de Camera-bioscoop. Hij belooft haar een glansrijke filmcarrière maar blijkt haar, eenmaal in Parijs, vooral voor horizontale werkzaamheden in te zetten.
De doorbraak laat dus nog even op zich wachten, maar Utrecht heeft inmiddels afgedaan. Op pagina 100 neemt ze de trein naar Amsterdam. Als ze daar vertelt dat ze uit de Domstad komt, zegt een casting-dame: ,,Utrecht? Wat saai! Dat is een stad om te studeren, niet om te schitteren! Je moet een beetje lol maken, de tijd gaat zo snel voorbij...’’
Sylvia Kristel werd bekend als hoofdrolspeelster in Emanuelle en andere Franse, erotische films.
Toch speelt zeker eenderde van haar autobiografie Naakt zich af in Utrecht; de stad waar ze is geboren en getogen.
Plaats van handeling is voor het grootste deel het bedrijf van haar ouders: Hotel Du Commmerce aan het toenmalige Stationsplein. Het gezin woont er min of meer. Soms worden de kinderen in het holst van de nacht door hun overwerkte en drankzuchtige ouders van hun bed gelicht, omdat de kamer moet worden verhuurd.
Sylvia heeft altijd punaises en plaatjes uit de Donald Duck bij zich; als ze weer eens moet verkassen, prikt ze die plaatjes boven haar bed, waar zich dat ook bevindt.
Ze is negen, als ze er wordt aangerand door ’Oom Hans’, de gerant. Hij grijpt haar vast met zijn ’plakkerige handen’ en perst zijn ’dikke, roze-bruin gemarmerde tong’ in haar mond. Als ze haar bord niet wil leegeten, prikt hij met een vork in haar arm, blijvende littekens achterlatend. Uiteindelijk wordt hij ontslagen, wat Sylvia met een schuldgevoel opzadelt; is haar welzijn zo’n vonnis waard?
Kristel vindt het Utrecht van haar jeugd een ’grauwe, puriteinse stad, maar ook een krioelend zakencentrum waar reizigers worden verwelkomd door twee naakte vrouwen en een gigantische neonreclame van Coca-Cola’. De naakten zijn de beelden bij de entree van het destijds zo barokke Centraal Station.
Een van haar eerste baantjes heeft ze in De Boekanier, de bistro van de Jaarbeurs. Ze krijgt er pijn in haar voeten, deels omdat ze de fooien stiekem in haar schoenen stopt. Ze wordt er ontslagen, nadat een sole meunière (een visgerecht) op de schoot van een deftige dame terecht komt.
Meer plezier beleeft ze op Dansschool De Rijk op de Nieuwegracht. Ze danst er met snel wisselende ’verloofdes’ en ontdekt eindelijk een manier om aandacht te krijgen. ,,De muziek laat me zingen en draaien, ik ben vrolijk en licht.’’
Dankzij deze charmes brengt ze het ook tot secretaresse bij de Nederlandse Vereniging van Gieterijtechnici. Na één blik op haar gestalte besluit haar werkgever dat typevaardigheid niet zo héél relevant is.
Maar ze heeft andere ambities. Ze bezoekt het Utrechtse filmfestival, waar Jacques Charrier - de ex van Brigitte Bardot - haar opmerkt bij de Miss Cinemanifestatie-verkiezing in de Camera-bioscoop. Hij belooft haar een glansrijke filmcarrière maar blijkt haar, eenmaal in Parijs, vooral voor horizontale werkzaamheden in te zetten.
De doorbraak laat dus nog even op zich wachten, maar Utrecht heeft inmiddels afgedaan. Op pagina 100 neemt ze de trein naar Amsterdam. Als ze daar vertelt dat ze uit de Domstad komt, zegt een casting-dame: ,,Utrecht? Wat saai! Dat is een stad om te studeren, niet om te schitteren! Je moet een beetje lol maken, de tijd gaat zo snel voorbij...’’