Wentelt Eefje
25 december 2020, 11:02
(door Patrick Meershoek op parool.nl)
Ook in de stal had de kerststress inmiddels flink toegeslagen. De schapen zochten nerveus blatend de kruizen op die Jozef met zilverkleurige tape voor hen op de houten vloer had aangebracht. “Wel ongezellig, die anderhalve meter,” mopperde de ezel met zijn kop door het raam. “Het zijn nu eenmaal de regels,” wist de engel op het dak. “Wees blij dat we aan dat akelige mondkapje zijn ontsnapt.”
Het was nog een helse klus geweest om de papieren rond te krijgen op het stadsdeelkantoor. “Maar we doen dit al meer dan tweeduizend jaar,” had Jozef vertwijfeld uitgeroepen. “Zonder ons was er helemaal geen kerst geweest. En ook geen kerst*inkopen.” De ambtenaar was uiteindelijk overstag gegaan en had toestemming gegeven voor wat in de vergunning werd omschreven als een religieuze bijeenkomst.
De ambtenaar had Jozef ook gewezen op de nieuwe regels voor de feestverlichting in de stad. “Ik weet niet of die engel van u nog van plan is om op enig moment uitbundig te gaan stralen, maar dat mag dus alleen nog in de kleurschakering zacht-wit,” had de man gezegd. “We zijn er streng op, want we willen geen gelazer met de Unesco. Houd u er rekening mee dat u kunt worden gecontroleerd.”
Enigszins beteuterd was Jozef teruggekeerd in de stal waar hij verslag deed van het overleg. “Het wordt er allemaal niet eenvoudiger op,” reageerde de os chagrijnig. “Voor wie doen we dit eigenlijk nog?” Maria had kalmerende woorden gesproken. “Het is dat nare virus. De mensen zitten in de rats. Ze wachten op het verlossende vaccin.” Melchior keek bedrukt: “Verlossing, dat was vroeger ónze corebusiness.”
De stemming was aanmerkelijk verbeterd nadat Balthasar binnen was gekomen met de boodschappen. De wierookwinkel bleek op last van de overheid gesloten, maar gelukkig was het loket van de coffeeshop gewoon open. “Het is weer eens iets anders,” merkte de ezel op, toen de zoete walm zich door de stal verspreidde. “Ook voor de verwende kwaliteitstoerist blijft Amsterdam een droombestemming,” sprak een schaap met glazige blik.
Onder invloed van de wiet was een diepzinnig maar moeilijk te volgen gesprek op gang gekomen. Jozef en Caspar spraken over het begrip tijd, maar het duurde nog een hele poos voor zij erachter kwamen dat Jozef het over de oneindigheid had, en Caspar over de invoering van het betaald parkeren. De os klaagde bij de engel over zijn beperkte rol in het spel. Hij knikte in de richting van de ezel: “Toch meer een type dan een uitgewerkt karakter, vind je niet?”
Zo ging het maar door, tot de grote baas een einde maakte aan het rumoer. “En nou allemaal koppen dicht en aan het werk,” klonk het vanuit de kribbe. “Jullie weten waar het om draait. In het kort: ik ben geboren, jullie zijn diep onder de indruk en er is hoop voor alle mensen.”
“Amen,” sprak de ezel. “Gelukkig kerstfeest iedereen,” zei de engel op het dak.
Ook in de stal had de kerststress inmiddels flink toegeslagen. De schapen zochten nerveus blatend de kruizen op die Jozef met zilverkleurige tape voor hen op de houten vloer had aangebracht. “Wel ongezellig, die anderhalve meter,” mopperde de ezel met zijn kop door het raam. “Het zijn nu eenmaal de regels,” wist de engel op het dak. “Wees blij dat we aan dat akelige mondkapje zijn ontsnapt.”
Het was nog een helse klus geweest om de papieren rond te krijgen op het stadsdeelkantoor. “Maar we doen dit al meer dan tweeduizend jaar,” had Jozef vertwijfeld uitgeroepen. “Zonder ons was er helemaal geen kerst geweest. En ook geen kerst*inkopen.” De ambtenaar was uiteindelijk overstag gegaan en had toestemming gegeven voor wat in de vergunning werd omschreven als een religieuze bijeenkomst.
De ambtenaar had Jozef ook gewezen op de nieuwe regels voor de feestverlichting in de stad. “Ik weet niet of die engel van u nog van plan is om op enig moment uitbundig te gaan stralen, maar dat mag dus alleen nog in de kleurschakering zacht-wit,” had de man gezegd. “We zijn er streng op, want we willen geen gelazer met de Unesco. Houd u er rekening mee dat u kunt worden gecontroleerd.”
Enigszins beteuterd was Jozef teruggekeerd in de stal waar hij verslag deed van het overleg. “Het wordt er allemaal niet eenvoudiger op,” reageerde de os chagrijnig. “Voor wie doen we dit eigenlijk nog?” Maria had kalmerende woorden gesproken. “Het is dat nare virus. De mensen zitten in de rats. Ze wachten op het verlossende vaccin.” Melchior keek bedrukt: “Verlossing, dat was vroeger ónze corebusiness.”
De stemming was aanmerkelijk verbeterd nadat Balthasar binnen was gekomen met de boodschappen. De wierookwinkel bleek op last van de overheid gesloten, maar gelukkig was het loket van de coffeeshop gewoon open. “Het is weer eens iets anders,” merkte de ezel op, toen de zoete walm zich door de stal verspreidde. “Ook voor de verwende kwaliteitstoerist blijft Amsterdam een droombestemming,” sprak een schaap met glazige blik.
Onder invloed van de wiet was een diepzinnig maar moeilijk te volgen gesprek op gang gekomen. Jozef en Caspar spraken over het begrip tijd, maar het duurde nog een hele poos voor zij erachter kwamen dat Jozef het over de oneindigheid had, en Caspar over de invoering van het betaald parkeren. De os klaagde bij de engel over zijn beperkte rol in het spel. Hij knikte in de richting van de ezel: “Toch meer een type dan een uitgewerkt karakter, vind je niet?”
Zo ging het maar door, tot de grote baas een einde maakte aan het rumoer. “En nou allemaal koppen dicht en aan het werk,” klonk het vanuit de kribbe. “Jullie weten waar het om draait. In het kort: ik ben geboren, jullie zijn diep onder de indruk en er is hoop voor alle mensen.”
“Amen,” sprak de ezel. “Gelukkig kerstfeest iedereen,” zei de engel op het dak.