Ela (Braziliaanse)

[Local Hero]

Haarkleur/-lengte : Blond, lang
Lengte dame : 1,68
Postuur/Cupmaat : C
Nationaliteit/Taal : Braziliaans / Portugees-Spaans-English
Leeftijd : 39j
Tatoeages/Piercings : -
Service: TZ, pzc, beffen, massage, nmc
Voordelen: gfe, passioneel
Nadelen: lipstift, geen FT
Tijdsduur : 8 u (6 sessies)
Prijs : 100 euro
Extra’s bij het bezoek: passioneel kussen

Het is een legendarisch verhaal: Ipanema is een trendy, kunstzinnige wijk in het zuiden van Rio de Janeiro. Niet ver van Ipanema Beach was muzikant Tom Jobim's favoriete hang-out, de Bar Veloso. Een open lucht cafe in veranda stijl, een plek om bier te drinken, te roken, de krant lezen, chatten met vrienden en kijken naar de mooie meisjes.

Bijna elke dag passeerde een bepaald meisje de Veloso. Soms in haar tweedelig badpak, met mooi lang haar en wat sensueel heup gezwaai. Ze bleef natuurlijk niet onopgemerkt door Jobim en zijn vrienden die vaak haar begroeten met fluitjes. Het meisje reageerde echter nooit op de mannen, sterker nog, nooit heeft ze zelfs enige oogcontact gemaakt met het barvolkje. Elke dag als ze liep naar de zee liep keek ze recht vooruit. En Jobim was heimelijk verliefd.

Omdat Jobim nogal een verlegen man, was hij bang om het meisje te benaderen. Uiteindelijk overtuigde hij zijn oude maatje, tekstschrijver Vinicius de Moraes om dit meisje eens te zien passeren. Na enkele dagen van wachten liep het meisje uiteindelijk langs. Jobim merkte op ‘Nao a coisa mais linda?’, Waarop de Moraes antwoordde: 'E a coisa cheia de gracia’

In die tijd was de vrouw als onderwerp in de Braziliaanse populaire muziek een Fatale, onvriendelijk, verraderlijk, met zwarte negligé. Op basis van wat ze zagen in Ipanema, werd deze fatale vrouw omgevormd tot een nimf, een modern meisje, zacht maar in staat om voor zichzelf te zorgen en ze begonnen met het schrijven op een servet van de eerste die de basis zouden vormen voor 'Menina que Passa ', dat later werd veranderd in ‘A Garota de Ipanema '(The Girl from Ipanema)’:

Olha, que coisa mais linda,
Mais cheia de graça,
É Ela, menina, que vem e que passa,
Num doce balanço, a caminho do mar.

Toen ik dit liedje in al mijmerend aan de bar in mijn hoofd aan het afspelen was, werd het meisje van het nummer op magische wijze getransporteerd naar het heden van de Ying Yang club. Ze was wel wat ouder geworden, moeder geworden, niet meer zo strak in het vel ... maar in tegenstelling tot de song loopt deze mij niet voorbij, maar ze pikte mij eruit. Lucky me! Nu, de Ying Yang club is niet echt een trendy kunstzinnige buurt dicht bij het strand, maar het is een populair toevluchtsoord weg van de tumulteuze werkelijkheid waar je iets kan drinken, wat babbelen, maar het grootste deel van alle de tijd natuurlijk al die mooie meisjes in bikinie van dichtbij te bekijken, is niet het?

En Ela, zij, is zo vol van sensualiteit die mij op kamer volop doet wegdromen aan de fantasie van een exotisch strand, waar warme golven de kust kussen, waar wind fluistert door de palmen en dat is Ela, zij, een vrouw die die typische Braziliaanse joy of life belichaamt. Ohlala, Braziliaanse vrouwen zijn zo gepassioneerd, zij uiten ongeremd hun emoties: ‘Vou te matar’ is dan even aanvaardbaar als ‘eu te amo’.

Ela, zij, minnares van haar eigen leven op haar route naar de zee, het gevoel van de jeugd die vervaagt, van de schoonheid die niet de onze is maar een geschenk is van het leven in een prachtige maar soms ook melancholische eb en vloed.

Ah, se Ela soubesse,
Que Passa Quando Ela,
O mundo sorrindo,
Se enche de Graça,
E vais mais lindo,
Por causa do Amor.

Och, er is altijd wel een klik, een link, maar ik weet niet zeker wat het nu juist is. Die connectie is waarschijnlijk ergens in een vreemde plaats in een verre wereld ... of hebben we liever in plaats daarvan het eenzame geluk om gewoon onze eigen zin te doen