IJsbeer in de midlifecrisis

[SFL]

Ijsberen en de mentale gezondheid: Midlifecrisis!

Er is de laatste jaren iets grondig mis met mij! OK, ik geef toe dat zowel mijn trouwe fanbase, bestaande uit 3 à 4 ijsberen, als het occasioneel lezerspubliek doorheen mijn ijsberenjaren zal stellen dat er van in den beginne al iets grondig mis is met mij. Maar tegenwoordig is er toch wat meer mis dan voorheen. Zo mis dat ik het zowaar zelf gewaar wordt. Wat het is, wist ik tot voor kort echter niet. Ik dacht dat het PTSS was, aangezien ik het leger gediend heb in een land waar conflict nooit ver weg is, ik heb er meermaals dienst gedaan als kanonnenvlees en keek de dood verschillende keren in de ogen. Ook kanker overviel mij tot drie maal toe en twee keer was het ook kantje boord of ik had de pijp aan Maarten gegeven. Dus PTSS kon het best wel wezen, hoewel ik altijd goed psychische hulp en ondersteuning kreeg na bepaalde gebeurtenissen. Edoch bleef ik worstelen met stemmingswisselingen, slapeloosheid, inwendige onrust, de kick in iets niet meer vinden, het leven in vraag stellen, agressie tegen alles en iedereen… Vooral in het verkeer en in de supermarkt. Ook moet ik mijn ongezouten mening aan iedereen kunnen opdringen en wie niet akkoord is, die doe ik af als een onwetende kloothommel. Dit zal men hier zeker wel herkennen op het forum. Anderzijds heb ik wel doorgaans gelijk, dus ik ga me niet excuseren of mijn meningen veranderen, stelletje onwetende sodemieters.

Op een dag had moeder de vrouw er ten huize SFL zodanig genoeg van dat ze zei dat ik professionele hulp moest gaan zoeken. Normaal zou ik dat tegenspreken en haar brutale bek de mond snoeren, maar ik had zopas op de baan mijn wagen in de kont van de idioot voor me geparkeerd. Simpelweg uit woede en frustratie. Hij reed als een slak, hij irriteerde me met zijn rijstijl die liet uitschijnen dat hij niet wist wat ie wou. Toen hij alles toesloeg en stopte voor een voetganger, die totaal geen voorrang had en waar dus niet diende voor gestopt te worden, gaf ik gas bij en ramde hem in zijn kont in de hoop dat hij de rest van zijn leven kreupel zou lopen. “Dat zal je leren, jij ellendeling,” schuimbekte ik. Pas een paar minuten later besefte ik dat ik met deze daad in fout was en verdomme nog kon gaan betalen voor die schlemiel. Mede door dit voorval besloot ik mijn wijf niet tegen te spreken. Sterker nog: ik gaf haar gelijk! Dus ik ging naar mijn huisarts en i.p.v. mij antidepressiva of kalmeelpillen voor te schrijven verwees hij me door naar een psycholoog. De psycholoog, op zijn beurt, bekeek me met een blik van “hier-gaan-we-werk-mee-hebben-maar-waarschijnlijk-zal-het-geen-rotte-bal-uithalen”. Hij verwees me vervolgens ook maar door naar een psychiater die zijn praktijk had in een open psychiatrische instelling. Toen dacht ik: “OK, hier moet ik uitkijken wat ik zeg, of ze dringen er hier subtiel op aan om me aan een wat uitgebreider mentaal onderzoek te onderwerpen”. Een hardnekkige midlifecrisis was het verdict, na een lang gesprek en een soort van test!!! De consultatie resulteerde in de overeenkomst dat ik niet moest terugkomen zolang ik mijn woedeaanvallen kon onderdrukken. Uit angst dat ik dan een tikkende tijdbom zou worden, adviseerde de zielenknijper me om iets te zoeken waarin ik mijn dwaze kop zou kunnen legen en de frustraties uit mijn systeem te laten ontsnappen. Dus ik ging opnieuw wat schrijven. En waarom zou ik jullie er niet mee lastigvallen op dit hoerenlopersforum? Hier heb ik toch een zekere anonimiteit en wat jullie denken kan me toch voor geen meter schelen. En als heuse aandachtshoer, die ik ben, kom ik hier weer wat dopamine opdoen die ik ophaal uit zowel positieve en negatieve aandacht! Ik blij, mijn wijf blij, de psychiater blij, de maatschappij rondom mij blij… En tot slot ook een paar verwarde zielen onder jullie blij! Ah… De psychiater voegde er ook nog aan toe dat het niet verkeerd was om typische midlife-excessen toe te laten of te ondernemen. “De natuurlijke gang van zaken moet je niet verstoren,” grijnsde hij krankzinnig.

45 jaar en een midlifecrisis! Dus moet ik op zoek naar dingen die venten dan zoal doen of meemaken. De meeste dwazen in mijn omgeving en op mijn leeftijd kopen een Harley, schrijven een boek, nemen een minares die minstens 10 jaar jonger is, komen uit de kast als zijnde homo en verkleden zich op vrijdagavond als travestiet, gaan op wereldreis maar blijven hangen in Thailand, kopen een sportkar, verlaten hun wijf en eindigen in miserie, krijgen prostaatkanker of plegen zelfmoord, tegemoetkomend aan hun midlifecrisis.

Een Harley heb ik reeds gehad in mijn twintiger jaren en na een paar jaar was het nieuwe eraf. Leuk als je van de Oost- naar de westkust in de VS tuft, maar de Europese wegeninfrastructuur is daar niet voor gemaakt. Teveel drukke snelwegen, geen uren of zelfs dagen aan verlaten landschappen, dan wel file om de tien km en overal ellendige mensen, ellendige chauffeurs en beton… Vooral veel beton. Voornamelijk ellendig beton, want beton kan niet achterblijven op mensen! In het heilige land, waar ik ooit ook woonachtig was, heb je wel fraaie vergezichten in de negev woestijn, maar helaas doorkruis je die ook op enkele uurtjes. En ga je de grens over naar Jordanië of Egypte dan maak je veel kans dat een bebaarde schapenherder met een Arafat tulband op zijn vorte kop, zittend op een kameel met een schurftlul, je met een antiek geweer van je Harley afschiet, je in stukken zaagt met een botte slijpschijf en je ledenmaten, lul en kloten in een postpakket naar zijn verre oom in Jemen stuurt, met de bijhorende boodschap: “kijk Kemal, ik heb een halve jood voor jou van zijn moto geschoten, geef de restanten maar aan je buitenechtelijke kinderen te vreten, jij stinkende rot-jemeniet”.
Een boek schrijven… Ik schreef al 7 boeken van minsten 400blz nog voor ik 40 was. Daar moet ik geen penopauze voor doormaken. En wat heb je eraan? Dat een paar 100 kloothommels het lezen en de tientallen trutten die het gelezen hebben, hun gif ongevraagd terug in de richting van de auteur spuiten omdat het allemaal te vrouwonvriendelijk of te politiek incorrect is. Dat ze verdomme mijn kloten kussen!

Een minnares die meer dan 10 jaar jonger is heb ik al. Eigenlijk is ze 23. Maar het is enkel plezant om naast je te hebben wanneer je over straat loopt of op een feestje arriveert, met een air van “kijk mij hier eens met die groene spriet hier naast mij”. Automatisch hangen er genoeg andere wijven rond je om uit te vissen wat je in je mars hebt dat je nog zo in de markt ligt bij 23jarige schoonheden. Geld? Macht? Een gouden lul, misschien? Neen, niets van dit alles… Misschien een beetje charisma en het feit dat ik zelf niet meer moet werken en het werk voor mij gebeurt. Dat is blijkbaar voldoende. Anderzijds zie ik niet in waarom een jongere minnares met een midlifecrisis gerelateerd moet worden. Ik heb mijn hele leven, tijdens verschillende langdurige relatie, heel wat affaires onderhouden. Met oudere én jongere maîtresses. Dus voor mij is het niet iets wat ik persé moet doen omdat ik zo ongeveer over de helft van mijn zielige leven ben! Trouwens… Een 23jarige buitenechtelijke vriendin, is op seksueel vlak niet dat wat het moet wezen, mijn beste vrienden. De seks zuigt! Misschien was dat vroeger anders daar de mensen sneller volwassen waren en minder preuts dan de huidige generatie zombies… Nu lijken ze alles van porno te hebben gekopieerd, maar ze hebben het simpelweg niet in de vingers. Om niet te zeggen dat ze de taal van sensualteit, romantiek, erotiek en genot niet spreken of begrijpen. En dan zwijg ik nog over het feit dat de gesprekken met haar vaak infantiel en inhoudsloos zijn. Dus kortom… Het heeft enkel zijn voordeel als je door het shoppingcenter loopt of als je de kroeg binnen wandelt. Voor de rest kan je als 45jarige de jonge meiden best van je bucketlist schrappen!

Uit de kast komen op mijn 45ste is ook niet aan de orde. Simpelweg omdat ik te hetero ben om zelfs het minste interesse of nieuwsgierigheid aan de dag te leggen in seks met iemand van hetzelfde geslacht. Neen, dan steek ik mijn pik nog liever in de broodrooster dan in de naar bierscheten stinkende reet van een vent. Niet dat ik een travestiet ben, maar ooit heb ik me wel eens verkleed als een wijf voor een decadent feest in een party hotel op Jamaica. Been there, done that… Maar ik zie er het nut niet van in om dat nog eens opnieuw te doen in mijn midlifecrisis. Bovendien was ik toen straalbezopen en sloeg ik op hoge hakken mijn poot om met als gevolg dat mijn gewrichtsbanden gescheurd waren. Mocht ik dat op deze leeftijd proberen, dan zou ik voor zeker mijn lompe enkels breken. Voor welke reden zou je zulke risico’s willen nemen?

Een wereldreis? Thailand? Op Andorra, Wit-Rusland en Litouwen na was ik in elk Europees land. En op een hele resem landen op elk continent met uitzondering van Antarctica. Reizen en lekker eten is mijn langste leven, maar er zijn maar een handjevol landen op al die continenten waar ik echt graag ben en waar ik met nog meer graagte terugkeer. Dus een sabbatjaar inlassen en een reis rond de wereld maken; het zou ook maar een verspild jaar zijn! En Thailand, daar ben ik verscheidene keren geweest, maar ik ben ermee gestopt toen één Thaise schone me begon te stalken dat ik een kind bij haar verwekt had. Als er één ding is wat je niet moet doen als man in een midlifecrisis, dan is het terugkeren naar een plek waar je een mokkel bezwangerd zou kunnen hebben. Ook al is de kans miniem, gezien enkele feiten waarop ik nu niet hoef in te gaan, wil ik het toch niet riskeren om een eventuele confrontatie aan te gaan. Momenteel zit mijn trouwe kompaan Kinky-Bull nu in Thailand. Volgens hem is het daar tegenwoordig echt wel oppassen om niet met een lady-boy in je nest te eindigen. Tegenwoordig is de wetenschap naar verluidt zo vergevorderd dat zelfs de volledig omgebouwde venten, diegenen die reeds een kut hebben, dat het zelfs mogelijk is dat die kut kan nat worden. Begin dan maar eens uit te vingeren dewelke ooit een vent waren en welke een echt wijf. Neen, ook die ambitie koester ik niet meer!

Een sportkar kopen? Voor ik 30 was heb ik reeds twee sportbakken gehad. Check! Waarom het me niet meer interesseert op deze leeftijd? Omdat ik een auto als een gebruiksvoorwerp beschouw en dit zowel voor mij, mijn meerijders en wanneer ik wat vervoer zo comfortabel mogelijk moet zijn. Een sportwagen heeft tegenwoordig geen enkel nut meer met al die verkeersdrempels, vluchtheuvels, gaten in de weg, flitspalen, trajectcontroles, wegversmallingen, mobiele controles en al die voetgangers, fietsers en kutmongolen met hun elektrische step die alsmaar meer rechten krijgen. Buiten het feit dat ik mijn drang om al het gepeupel overhoop te rijden continu dien te beteugelen, ben ik ook geen fan van boetes betalen. Dus een sportkar levert alleen maar meer ellende op… En geloof me vrij (alle wijsneuzen die nog lang geen 40 zijn); eenmaal boven je veertigste heb je geen nood meer aan ellende en drama in je leven. Je wil rust en vooral geen gezeur! Laat staan een auto die alleen maar heibel aantrekt!

Kanker en zelfmoord zijn 2 nare begrippen. Voor zelfmoord ben ik te narcistisch en kanker heeft me al drie keer getroffen en me geen enkele keer onder de zoden gekregen. Twee maal kroop ik door het oog van de naald, maar blijkbaar is het mijn tijd nog niet. God de vader is duidelijk van mening dat ik nog eventjes de wereld moet blijven bevuilen, de medemens irriteren en amok maken daar waar nodig. Ik werd eerder in mijn leven al in elkaar geslagen en voor dood achter gelaten, met stenen bekogeld en tig maal beschoten in een oorlogs- annex conflict gebied, waar ik letterlijk diende als ultiem doelwit voor terroristen. Ben ik nog bang voor de dood? Nee, in het geheel niet. Put ik nog veel plezier uit de geneugten des levens? Nee, dat helaas ook niet! Laat me concluderen dat ik in zekere zin blij ben dat ik deze aardkloot nog bewandel. De meeste momenten ben ik echt wel gelukkig, maar het is niet meer zoals voorheen. Is dat de midlifecrisis? Is dat het hele post-covid-era? Of komt dit effectief door het feit dat ik me al verschillende keren neergelegd heb bij het feit dat het “game over” was? Of heb ik teveel meegemaakt in mijn leven waardoor ik geen kick meer kan ervaren?

Mijn wijf ga ik ook niet verlaten. Ik hoef zelfs mijn wijf niet te verlaten om in de miserie te raken. Zij heeft het talent om mij bij momenten miserabel te laten voelen, maar tot nu toe zijn de goede momenten met haar nog steeds in de meerderheid. Dus nee, mijn wijf is totaal niet verkeerd. Haar nymphomane kantjes zijn langzaam wel wat aan het wegebben, maar dat los ik dus op met een minnares. Natuurlijk lieg ik dit; want zelfs wanneer vrouwlief me nog dagelijks hersendood neukte, kon ik het niet laten om er een minnares bij te nemen of om zo nu en dan gebruik te maken van een hoer. Mijn probleem is dat ik continu afwisseling wil. Ik heb een tijdje gedacht dat ik vanaf mijn veertigste rust zou vinden. Me settelen en me onderdompelen in stabiliteit om niet te zeggen vrede te nemen met saaiheid van het leven voor een man van middelbare leeftijd. Helaas is het tegenovergestelde waar, ik blijf wekelijks en soms dagelijks mijn huwelijk riskeren door ongeleid in het rond te neuken, te flirten waar de kans zich voordoet en nog steeds te betalen voor seks. Het betalen voor seks is in de laatste 7 jaar enorm afgenomen, maar ik spendeer er veel meer geld aan dan vroeger. Sinds een dik jaar doe ik meer een beroep op escorts en zelfs op pornosterren die bijklussen. Dit laatste, actrices uit de pornografie, dat is mijn verslaving van het laatste jaar geworden. Online kijken welke gortigheid ze zoal uitvreten en het dan in real life naspelen bij een ontmoeting. Ik ben nooit een pornoliefhebber geweest, maar sinds mijn 44ste (en sinds deze ervaring: https://www.ijsberenforum.com/forum/...747#post839747 ) zoek ik ze naar believen op op pornosites zoals pornhub en pornpics, ruk ik me af op porno waarin ze de hoofdrol vervullen en na een bepaalde pornosnol geneukt te hebben kijk ik terug naar filmpjes van haar en ruk me opnieuw af. Misschien is dat wel mijn midlife-ding geworden, vrees ik.

Misschien ben ik met mijn heuse midlifecrisis ook het probleem des huizes SFL? Als ik nu alles zo van me af schrijf krijg ik plots het besef dat misschien mevrouw SFL haar seksdrive niet verliest vanwege haar pre-menopauze, maar dat ik seksueel minder in haar geïnteresseerd ben door het gegeven dat ik me bij regelmaat afruk op online perversiteiten en naast de pot zeik bij de geringste opportuniteit. Kijk… Gevolg gevend aan de therapeut om toch iets te ondernemen, krijg ik inzichten hoe mijn leven in elkaar steekt. Ik ben me bewust geworden van mijn midlife-zonde en zie wat er mis is met mijn huwelijk. Ik ben het probleem van alles… Maar ga ik er iets aan doen en de problemen elimineren? Vergeet het maar!