Zondag 22 oktober was ik nog eens in de Limburgse heuvels. Was geen superweer, maar daarvoor ga ik niet naar een saunaclub toe. Tussendoor een andere gast zien zitten die ik in het verleden ook wel eens gezien heb, maar nooit gesproken. Hij zat daar met een jongedame die aangesproken werd met Sabine. Die zou hem pas vrijlaten als hij helemaal leeg was. Toen ik later hier las dat ene Bluenose een keer of 4 met deze Sabine naar de kamer was geweest, viel het kwartje.
Ik heb een beetje een haat-liefde verhouding met SS. Voor mij is het een dikke 3 kwartier rijden. Dat vind ik de moeite, veel anderen vinden dat een peuleschil. Maar dat is voornamelijk omdat ze 2 uur moeten rijden om überhaupt de Randstad uit te zijn, of, voor onze Belgische vrienden, Brussel voorbij zijn. Het is zeker een leuke club, wat minder gejaagd als die andere Limburgse club, maar die trappen maakt het toch allemaal wat gewerkt. Toen ik begin dit jaar enig fysiek ongemak heb geleden, was dat voor mij toch echt iets om op te letten. Het roken in de bar was een minpunt, maar omdat de bar hoog genoeg is, en nooit echt vol zit, is dat niet zo erg. Nu is het dus maar net ietsjes beter. Het eten is goed, maar mist net die finishing touch.
Degenen die mij kennen, of mijn verhalen hier vaker lezen, weten dat ik redelijk eenkennig ben. Ik hoef niet zozeer nieuwe dames te leren kennen als ik er een paar ken waar ik wat mee kan babbelen en tussendoor een half of heel uurtje mee kan fitnessen. Ik ben ook geen pannenkoeker, zelden dat ik na een uur van de kamer kom, kan ze in de SC’s op 1 hand gemakkelijk tellen, en vingers over om vieze dingen mee te doen.
Door omstandigheden ben ik in beide Nederlandse clubs mijn “vaste” dame kwijt geraakt. In SS heb ik het laatste half jaar, voor mijn doen althans, veel dames leren kennen. Op de een of andere manier zijn het bijna allemaal dames waar ik redelijke tot goede ervaringen mee heb gehad.
De 22e weer een nieuwe dame leren kennen. Ik zat in een van de bankjes lui te genieten en wat rond te kijken. Opeens zie ik in een van mijn ooghoeken een jonge dame opstaan en naar mij toe komen. Ze begint wat tegen mij te praten en komt lekker gezellig tegen mij aan liggen. Even later komt er een andere dame bij zitten waar ik lang geleden wel eens mee ben geweest. Waarom weet ik niet meer, maar ik ga er nooit meer mee naar de kamer, ondanks dat er niks mis mee is. Ik zeg zo voor de grap tegen mijn gezelschap: vraag maar eens aan haar hoe vervelend ik ben, zij kent mij. Er volgt wat Roemeens waar ik geen chocola van kan maken. En ik vraag zoiets van wat voor slechts ze allemaal over mij wist te vertellen. Nee, krijg ik als antwoord, zij zegt dat je een goede man bent. Zeker anderhalf jaar geleden dat ik er wat mee gehad heb, weet nog veel van mij en koestert geen wrok.
En nu krijg ik zoiets wat anderen hier omschrijven als keuzestress. Als ik binnenkom heb ik vaak al binnen een kwartier een paar dames om mijn nek hangen die mij willen ontvoeren. De een is wat vasthoudender als de ander, de een kan wat beter met een nee omgaan als de ander. Zonder moeite te hoeven doen is mijn dag gevuld. Maar dat schept dus een probleem. Ik ben geen jonge god meer, geen dekhengst of hoe je het ook wilt noemen. Ik geef zelden een fooi, en zoals ik al schreef, eerder een half als een heel uur kameren. Toch zien de dames mij graag. Ik ga hooguit 3 keer op een dag naar de kamer en de derde keer is het hard werken voor mij. Maar het rijtje dames dat mij nog graag wil zien is dan nog lang niet op. Daardoor krijg ik schik om hier binnen te lopen. Er beginnen zich visioenen in mijn hoofd te ontwikkelen van dames die mij verscheuren of uit elkaar trekken, omdat ze allemaal een stukje willen hebben.
Ik heb dus de volgende mogelijkheden.
1 minder frequent bezoeken. Risico dat de dames mij nog meer gaan bespringen.
2 frequenter bezoeken. Sommige dames zien daarin alleen maar een reden om mij vaker te ontvoeren.
3 nooit meer naar toe gaan. Is ook jammer.
4 pilletjes gaan pakken. Dan wordt het produktiewerk. Dat is niet de bedoeling, het moet wel leuk blijven. Bovendien vrees ik dan voor schade aan mijn plassertje, en dat moeten we ook niet hebben.
Ik ben er nog niet helemaal uit wat ik moet gaan doen. Wat meespeelt is ook dat ik het heel moeilijk vind om een dame af te wijzen, zeker als ik ze al ken. Als iemand een betere oplossing weet hou ik mij aanbevolen.
Een vriend is iemand die vraagt waarom je iets doet, maar nooit veroordeelt wat je doet.
Hij, of zij, vraagt nooit waarom je geen tijd had, maar is altijd blij als ie je weer ziet.
Maar weet wel waar je de vorige keer over sprak en pakt daar de conversatie weer op.