Antwerpen,leden onder mekaar,gewoon gezellig

[deket]

Blijkbaar een stuk van mij weggevallen ivm de shiften en de uren
Normaal beginnen ze om 5h tot dus 23h
In de belangrijkste 2 straten, dus Schipperstraat en Verviersrui, wisselend om 16h. Alleen beginnen er relatief, weinig om 5h in de ochtend omdat er dan weinig passanten te bespeuren vallen
Ook bij de ramenbuurten in oa Brussel en Luik van 5h tot 23h mogen ze open
Laat alles ASAP terug normaal worden,dus ook de horeca in Nederland

[deket]

In het verlengde van mijn post vandaag betreffende de ramenbuurt in Brussel.
Ook in Antwerpen bevonden zich veel grotere ramenbuurten vroeger. Je had er vlakbij de Zoo. De zogenaamde Atheneumbuurt,niet ver daarvan werd er volop gerimpeld totdat voormalige socialistische burgemeester Patrick Janssen dat daar verbood.
Het Schipperskwartier begon al in de Zakstraat,jawel,tot aan de Hulkstraat. De goedkope winkeltjes op het Falconplein uitgebaat door vooral Armeniërs en Georgiërs, (bijnaam Rode plein) werden door Freek De burgemeester gesloten en weken uit naar de Brusselse Brabantstraat. Dat gaf idd een andere invulling van die buurt maar de Congowijk ,Matonga.in Brussel heeft altijd bestaan hoor,(vanaf jaren 50) net zoals de Chinese straat in Antwerpen

[deket]

Volop getippeld dus,niet gerimpeld.
Woordspelingcorrector ,te vlug

[mechelen]

In het verlengde van mijn post vandaag betreffende de ramenbuurt in Brussel.
Ook in Antwerpen bevonden zich veel grotere ramenbuurten vroeger. Je had er vlakbij de Zoo. De zogenaamde Atheneumbuurt,niet ver daarvan werd er volop getippeld totdat voormalige socialistische burgemeester Leona Detiège dat daar verbood.
Het Schipperskwartier begon al in de Zakstraat,jawel,tot aan de Hulkstraat. De goedkope winkeltjes op het Falconplein uitgebaat door vooral Armeniërs en Georgiërs, (bijnaam Rode plein) werden door Leona De burgemeester gesloten en weken uit naar de Brusselse Brabantstraat. Dat gaf idd een andere invulling van die buurt maar de Congowijk ,Matonga.in Brussel heeft altijd bestaan hoor,(vanaf jaren 50) net zoals de Chinese straat in Antwerpen

[deket]

Getippeld, was woordspellingscorrectorfout. Was dus wel degelijk getippeld
Maar heb de zaak van vlakbij gevolgd en het was wel degelijk Patrick Janssen die het verbood en niet Leonna. 100% ZEKER!!!
Onder Detiege werd er nog volop getippeld vanaf de Rooseveltplaats tot Het Sint Jansplein met vooral in de Van Straelenstraat ,Goudbloemstraat en Van Marlaentstraat. Niet echt relevant want beiden van de socialistische partij. Weet nog dat er een voorstel was om de tippelzone te verplaatsen naar de Schoolpoort of het Kiel maar Patrick Jansen wilde het volledig weg. Er bleken teveel klachten van omwonenden aan de Atheneumbuurt maar het tippelen heeft daar altijd bestaan, altijd! In de jaren 70 kwamen er wat Francaises met hun pooiers helemaal uit de Zuid Franse stad Marseille maar in de jaren 80 voornamelijk Belgische. De Oost Europese kwamen er tijdens de jaren 90,maar Belgische zijn er blijven werken. Ook junkies ja maar het cynische is dat de buurt onveiliger werd,zeker bij de nacht. Waarom? De sociale controle viel weg. Je kon gerust je wagen daar parkeren wanneer je in het centrum wilde zijn. Niemand zou wat durven want er stonden altijd dvps te werken. Daarna werd het de buurt van illegalen,junkies en straatrovers.
De buurt die daar reklammreerde tgo de meisjes vond ik nogal schijnheilig. Ze kochten er goedkoop een huis en reklammreerde dat hun woonst weinig waard is door de dvps maar het huppelen heeft daar altijd bestaan

[deket]

Niet huppelen dus maar tippelen
En de buurt reklameerde,dus protesteerde

[deket]

Schoolpoort bedoel ik Schijnpoort
Schijnpoort aan het noord en Kiel ten zuiden van Antwerpen. Maar werd dus ook afgewezen
Het tippelen is in Antwerpen bijna volledig verdwenen. Sporadisch nog een junkie.
Maar de vorige burgemeester trad zeer representatief tgo de tippelaarsters op en liet de straatrovers, autodieven en inbrekers meer ongemoeid. Rare prioriteiten indien je het mij vraagt. En indien je het mij niet vraagt ook

[Eddy_V]

Die autotext blijft je dwars zitten deket !
Representatief = repressief
Tip, misschien voortaan eerst nog een keer je berichtje checken voor je op reageren/opslaan drukt?

ik ben er trouwens al jaren niet meer geweest maar het zal kort voor de eeuwwisseling zijn geweest dat ik wel eens in Antwerpen “verdwaalde” en in de buurt tegenover een megagrote Renault dealer belande. Daar liep van alles , het had wel wat. Ooit met een bloedmooie Aziatische in een smoezelig hotel beland, ze beweerde uit Singapore te komen. Wilde langer blijven maar parkeerticket was verlopen. Dame ff naar die “hotel” eigenaar gelopen en die was zo vriendelijk om een nieuw ticket voor een uur onder m’n ruitenwissers te plaatsen. Kwaadwillenden hadden die natuurlijk zo weg kunnen halen maar kennelijk was de beste man een bekende in de buurt zodat anderen het wel uit hun hoofd lieten om het ticket voor eigen gebruik weg te nemen.
Aardige lui die sinjoren !
Krijg zin in een trip to memory lane als ik er zo aan terugdenk.
Moet ik voor m’n scootmobiel ook zo’n milieu melding doen om binnen de Ring te mogen rijden ?

[mechelen]

Karin (54) is huisbaas van Antwerps megabordeel Villa Tinto: "Alle kamers zijn hier rood geverfd op vraag van de sekswerkers''

51 ramen telt het gebouw dat het kloppende hart van de Antwerpse prostitutiebuurt vormt. Elke dag komen er een kleine 80 sekswerkers én hun klanten in Villa Tinto. Eén koppel Vlamingen is verantwoordelijk voor de verhuur van al die kamers. "Er staat bewust geen bad in de kamers", vertelt zaakvoerster Karin Vander Elst (54).

Kristof Bohez
Gisteren om 05:00

Beste prostitutiebuurt ter wereld

"Antwerpen heeft een van de beste prostitutiebuurten in de wereld", schreef The New York Times. We gingen eens kijken hoe het eraan toegaat in en rond het grootste bordeel van België.
Vandaag deel 1: op bezoek bij Karin Vander Elst, zaakvoerster van Villa Tinto in het Antwerpse Schipperskwartier

Het is woensdagnamiddag in het Schipperskwartier. Buiten is het betrekkelijk kalm, een handvol mannen zoekt op het binnenplein de blik van vrouwen achter hun ramen, en ontwijkt daarbij elkaars blik. In het onthaal van Villa Tinto geven lampjes op een paneel aan welke kamer bezet is, enkel door met vingerafdruk geregistreerde sekswerkers. Er is ook een zaaltje met lockers, en een gelegenheidswinkeltje met goedkope glijmiddelen en condooms voor elke sekswerker die zich voor haar (of zijn) shift meldt. "Goedkoper dan in veel nachtwinkels", zegt de onthaaldame. "Met de inflatie zijn ook die dingen flink duurder geworden. Op deze manier willen we de meisjes steunen."

Op de eerste verdieping zitten we in de cockpit van Belgiës grootste bordeel, met de captain speaking: Karin Vander Elst, samen met haar man en jeugdliefde Franky De Coninck bezieler van een bouwbedrijf uit het Leuvense dat doorgaans scholen of flats bouwt, maar hier in 2002 begon te bouwen aan het meest avontuurlijke verhaal. Een sekswerkbolwerk dat een verleidelijk, veilig én rood lichtend voorbeeld in de sector moest worden.
Heel vaak staat Karin Vander Elst niet in de spotlights, maar deze keer wil ze wel spreken over de Villa, die straks 20 jaar bestaat. Terwijl haar man als bestuurder van het familiebedrijf alweer bezig is met een andere deal, zoals de totstandkoming van een Oostendse Villa Tinto.
Bovendien blijkt Vander Elst ook een betere HR-manager dan haar man als ze Tinto bezoekt. "Mijn man zegt altijd te snel ja als er vragen van de meisjes komen", glimlacht onze gastvrouw minzaam. Zelf is ze niet zozeer streng, veeleer sympathiek en beredeneerd tegelijk. En ze spreekt consequent over sekswerkers. Weg met dat oeroude h-woord dat vrouwen te vaak oneer aandoet.

Rondwandelen in de buurt

"Destijds kenden wij niet veel van de sector, eerst wilden we hier in het Schipperskwartier flats en kantoren bouwen", klinkt het. "Maar toen kwam de stad dus af met het plan om hier een nieuw soort prostitutiebuurt te bouwen. Er zijn te veel meisjes op straat aan het werk, er zijn te weinig ramen, zei men. M'n man en ik zijn hier toen een paar keer komen rondwandelen, om te zien hoe het eraan toeging. Dat er nogal wat bouwvallige panden waren, zag je vanaf de straat al. Huizen waar de duiven boven de hoofden vlogen. Eén reden om mee te stappen in het Villa Tinto-verhaal was de foute tussenfiguren er helpen uit halen, door ons rechtstreeks kamers aan sekswerkers te laten verhuren. In het begin vreesden we daarom voor represailles, ja. We hielden onze bezoekjes stil, en vertrokken soms weer langs de kelder. Eén keer is m'n man aangesproken door iemand, maar gelukkig bleef het bij woorden."

Luisterend oor

De tijd vóór Villa Tinto is de tijd die buurtbewoners en enkele sekswerkers met meer dan 20 jaar ervaring zich nog scherp herinneren. Het was de tijd van pooiers die meisjes 'beschermden' – en een deel van de koek lustten. De tijd van een Rus die bij een dokter op het Falconplein een pistool op tafel legde om duidelijk te maken dat die dokter maar beter z'n best deed. De tijd waarin politie nog maar een pand met namaakkledij leeggehaald had, of het werd alweer gevuld. En of de buurt een metamorfose onderging. Overal hangen camera's, de politie patrouilleert openlijk én anoniem. Op het voormalige 'rode plein' openden zelfs een hippe pokebowl-zaak en een matcha-studio. (Dat laatste heeft niks met gevaarlijke seks te maken, maar alles met Japanse groene thee.)

Van Amsterdam tot New York kwamen ze al kijken naar Villa Tinto. Onlangs nog wees de Amsterdamse burgemeester – een vrouw – naar het Antwerpse megabordeel als voorbeeld voor een verhuis uit het historische stadscentrum. Tien jaar geleden al beschreef een experte in The New York Times het Schipperskwartier als "kennelijk een van Europa's beste prostitutiebuurten". En als je 't aan de doorsnee Antwerpse bezoeker vraagt, wordt dat natuurlijk gewoon de beste ter wereld.
"De werkomstandigheden van de sekswerkers verbeteren was uiteraard ook een reden om hierin te stappen", aldus Vander Elst, die ook meewerkt in het bouwbedrijf van haar man. "Dat alle kamers in Villa Tinto bijvoorbeeld rood geverfd zijn, komt er op hun vraag. Blijkbaar doen rode muren het menselijke lichaam het meeste eer aan. (lachje) Heel veel is in overleg met de sekswerkers zelf gebeurd. Elke kamer een eigen bad, dachten wij eerst. Néé, zei een mondig meisje, daarin kan iemand je verdrinken. Dus werden het lavabo's en douches. Een klusjesman staat bijna continu klaar om zaken zoals de chauffage of een lekkende kraan te repareren. Hier wordt 24 op 7 geleefd. Over de twee shifts gezien is er een bezettingsgraad van tachtig procent, voor één dag- of nachtshift (van 8 uur 's morgens tot 8 uur 's avonds, en van 9 uur 's avonds tot 6 's ochtends, red.) betaalt een sekswerker 110 euro. Op een recente meeting met de stad rees de vraag of meisjes niet ook mochten overnachten in de kamer."


Financiële druk

Hoezeer de werkomstandigheden ook verbeterden, Vander Elst blijft niet blind voor de problemen die er zijn. Niet alles is roze schijn en mannengeur. Zo is er vooral overdag meer leegstand. Een gevolg van corona – toen ook sekswerkers de voordelen van thuiswerk ontdekten – en zeker nu de inflatie toeslaat, is het niet moeten betalen van raamhuur meegenomen. Voldoende parking in de buurt is ook een bezorgdheid. "Het bezoekersaantal daalt, ja. Maar de sekswerkers die zich specialiseren, blijven wel goed verdienen. Ik denk dat er altijd een publiek voor deze vorm van raamprostitutie zal blijven bestaan. Het blijft al bij al vrij anoniem." En spannend, gezien het handjevol mannen op het binnenplein die nog altijd aan het kiezen zijn. Karin Vander Elst vat het wereldje nog altijd niet helemaal, praat er in de privésfeer niet zo veel over maar leest zich wel bij, en liet al meer dan één vooroordeel varen, zegt ze.

"De banken werken ook niet echt mee", haalt ze een heikel punt aan. "Zelfs voor de bouw van Villa Tinto kregen wij destijds geen krediet. Door voldoende eigen middelen is het toch gelukt. Maar daarmee is het probleem niet van de baan. Ondertussen zijn de meeste sekswerkers hier ingeschreven als zelfstandige, maar ze blijven op banken botsen als ze daar een rekening willen openen. Waar moeten ze dan met hun cash naartoe? Dat banken niet willen 'meewerken' aan prostitutie, is een achterhaald iets, in 2023. Het is echt niet zo dat hier nog vrouwen onder dwang werken. De pooiers zijn er intussen van tussenuit. Al hoor ik ook weleens verhalen van een meisje met een fout vriendje dat profiteert van haar geld, ja."
En dan is er nog de overheid, die bekijkt hoe van sekswerkers zelfstandigen en zelfs werknemers te maken. Er stijgt een zucht op. "Sorry, maar daar voel ik me dus niet goed bij. Nu verhuren wij louter ruimtes. Als sekswerkers werknemers worden, zijn ze dan niet langer eigen baas? Iemand in een kledingwinkel vragen dingen sneller op te vouwen zou ik nog kunnen, maar ik wil nooit tegen iemand zeggen met wie of hoe die persoon seks moet hebben. Ethisch is dat een grens. Nee, als de overheid ons dat statuut oplegt, stoppen we er nog liever mee."

Tijd om een luchtje te scheppen. Buiten is het inmiddels een komen en gaan van volk dat halt houdt bij bordjes als sm, shemale of normal sex. Geen man die oog heeft voor de zaakvoerster van Villa Tinto, wegens ogen te kort voor schaarser geklede vrouwen. Een spel met klanten en passanten. Al heeft Vander Elst intussen geleerd 'haar' sekswerkers ook als klant te beschouwen. "Wij moeten hén ook bedanken omdat ze het hier mee laten draaien. De keren dat we een bedrijfsfeestje hadden en de sekswerkers uitnodigden als klant, zag je dat velen zich meteen een stuk meer gewaardeerd voelden. Want sommigen voelen zich weleens minderwaardig. Dat maakt het extra moeilijk om weer de stap naar een leven buiten deze sector te zetten. Er zijn er die een man en kinderen hebben. Maar er zijn er ook die twijfelen of ze ooit weer een job in bijvoorbeeld een kledingwinkel kunnen hebben. En nog naar een man kunnen kijken op een andere manier dan ze het zolang gewoon zijn."

Niet overal is het zo modern


In het Schipperskwartier is niet alles goud wat blinkt. In de omliggende straten vind je ook wat minder moderne panden dan Villa Tinto. Zoals het pand waar zestiger Dany ons binnen leidt. Niks smerigs, maar hier en daar kan het wel een likje opfrissing hebben, zegt Dany. Hij verhuurt een paar ramen in het pand voor de oudere huisbaas, die voorbij de taalgrens woont.
"500 euro per week is de prijs", zegt Dany, terwijl we achter een leeg raam staan. "Voor de dagshift heeft nog niemand zich gemeld. Het is al gebeurd dat een affiche met m'n nummer een week uithing zonder dat iemand belde", zegt hij. "De gouden jaren 90 zijn voorbij. Ondertussen is het leven drie keer zo duur geworden, kijken meisjes soms om ergens in de stad een kamer te hebben, en regelen ze hun bezoek via het internet."
Dany maak je niks meer wijs in de wereld waarin hij al zolang meedraait. "Er dienen zich tegenwoordig ook meisjes aan die dat misschien beter niet doen", klinkt het. "Onlangs nog een Roemeense moeder en dochter. Pardon, maar de moeder zag er niet uit. Onverzorgd, scheel kijkend." Het is dan al duidelijk dat in het Schipperskwartier andere normen gelden dan de politiek correcte.
Op de verdieping boven het raam staat het bed. In de ene hoek een kast met een grote dildo, in de andere hoek een tv ("om porno te kijken") en wat geldstukken op de grond. "De Zuid-Amerikanen denken dat dat geluk brengt", zegt Dany. Zelf zou hij vooral willen dat het stilgevallen HookUp-computersysteem van de stad weer opgestart raakt – daarmee worden sekswerkers geregistreerd – én dat de muur boven de hoofdsponde van het bed een nieuw laagje verf krijgt. Nu zijn handafdrukken zichtbaar van velen die hier al op de knieën gingen.
Rond acht uur melden twee Oost-Europese blondines zich voor de nachtshift. De ene wil Dany meteen de biljetten toestoppen om de ramen te huren. "Niet op straat," antwoordt hij. "Kom mee, naar binnen." De werkdag kan beginnen.

https://www.gva.be/cnt/dmf20230820_97221285

[mechelen]

Kiana getuigt over het leven en loon als sm-meesteres: "Eén keer heb ik de noodknop gebruikt"

Ooit deed ze aan 'normal sex'. Vandaag is Kiana een veelgevraagde sm-meesteres in Antwerpen. En wil ze een oud beeld van sekswerk kordaat bijstellen. "Op jonge leeftijd leer je al waar de zwakke plek van de man zit."

"Ik wil hieraan meewerken en met een journalist als jou praten om een job zoals de mijne maatschappelijk aanvaardbaar te maken", zegt Kiana. "Het blijft een strijd. Ook in 2023, terwijl iedereen z'n mening heeft. Je mag me alles vragen, ik zal zien waarop ik antwoord. Je mag ook foto's van me maken, maar zonder dat m'n gezicht helemaal herkenbaar is. Mijn tattoos mogen in beeld komen." Non desistas non exieris staat er prominent op haar slaap: Latijn voor 'nooit ofte nimmer opgeven'.

Zo'n type is Kiana dus. Geen lammetje met een pooier om de hoek, maar een sekswerker die ook zélf haar contacten kiest. Door uitnodigende blikken uit te wisselen, veelzeggend met een vinger op het raam te tikken, of via een gsm-nummer in contact te blijven met de beste klanten. Dat laatste doet Kiana ook. Via een tussenpersoon die ze vertrouwt, is ons gesprek geregeld. Uitzonderlijk wil de vrouw met opgeschoren haren en gloeiende ogen met ons praten. Omdat ze een missie heeft: dat oude beeld van sekswerk aan de ketting leggen en, als het even kan, met de grond gelijk maken. Dan helpt het als je intelligent en welbespraakt bent en, welja, ervaring hebt met kettingen en vernedering.

BDSM soft hard lezen we op het deurbordje als we bij Kiara binnengaan. Voor de niet-ingewijden: Bondage, Dominance, Sadism en Masochism maken voorbij deze deur haar wereld uit. Want Kiana is sm-meesteres. Wie hier binnentreedt, staat dominantie te wachten. Op hoge zwarte hakken, van lederen laarzen waaraan geen eind lijkt te komen. "We kunnen naar boven gaan", zegt Kiana op een toon die alweer weinig twijfel toelaat. Volgt u?

Twee gezichten

Haar stemtimbre verraadt dat Kiana het hier altijd voor het zeggen heeft. En dat de kwestie omtrent haar (on)herkenbaarheid geen grap is. Daar start Kiana's strijd al voor een stuk. "In deze buurt kennen de klanten m'n tattoos en m'n gezicht", legt ze uit. "In de buitenwereld hangt het af van de situatie of ik me herkenbaar maak als sm-meesteres of niet." Als ze in een omgeving is waar niemand er aanstoot aan neemt, maakt ze er geen probleem van, zo blijkt. "Maar als ik bijvoorbeeld bij de bank ben om iets te regelen: nope. Dan zeg ik het zeker niet."

Klanten, zo toont een tafeltje in de hoek, kunnen hier betalen met een internationale kredietkaart, maar een rekening bij een Belgische bank kreeg Kiana nog niet. Ook al is ze zelfstandige met een goed inkomen. Nog een strijd die meisjes hier voeren.

Excusez le mot: vrouwen, in het geval van Kiana. Zij is duidelijk geen meisje van 20 meer, maar een zelfbewuste dominatrix van 30. Dankzij de versnelde levenslessen die deze job haar leerde, zou je er zelfs makkelijk nog een paar jaar bij kunnen doen. Hoe ze helder en afgebakend antwoordt, en daar leunend tegen een muur staat alsof niks haar kan deren. Meesteres van haar situatie. Maar ooit was Kiana wel een meisje. Eentje dat graag danste, nog niet Kiana heette en niet kon vermoeden hoe haar verdere leven zou draaien. Daarvoor moeten we terug naar Roemenië, waar ze opgroeide.

Rolmodellen

"Het was helemaal geen bewuste keuze toen ik op jongere leeftijd Roemenië verliet", zegt Kiana. "Vragen zoals wat ik later wou worden, daar was ik nog helemaal niet mee bezig. Ik was vijftien en danste al. Wat ik wel al wist, is dat ik geen last op de schouders van m'n ouders wou zijn."

Zonder het met zoveel woorden uit te spreken, is het een hint naar het Roemenië van na de val van dictator Ceausescu, waar niemand ooit nog danste behalve kinderen, waar kansarmoede en uitzichtloosheid bleven regeren. Waar jonge mensen naar uitwegen zochten. "Weet je wat het ook voor Roemeense meisjes is?", zegt Kiana. "Ze zien en horen rond zich veel corruptie, machtsmisbruik. Tegelijk zien ze op tv chique, opgedirkte vrouwen met siliconenlippen of -borsten. Zo rijk willen ze ook worden, zo willen ze ook zijn. Roemeense meisjes hebben niet de goeie rolmodellen."

En dus zoeken ze zich een weg naar zo'n rijker bestaan. Niet zelden leidt die weg naar het volwassen entertainmentcircuit in Duitsland, waar snel veel geld te verdienen valt, en het westerse leven je toelacht. Zo liep ook Kiana's weg. "Ik ben in verschillende steden in Duitsland beginnen te werken. Hamburg, Stuttgart, Keulen … noem maar op. Normal sex, ja. Ik spreek er nog altijd goed Duits door. Hield ik van die job?" Voor het eerst lijkt Kiana even te moeten nadenken voor ze antwoordt. En dan: "Ik hield van het geld, dat zeker. Maar op den duur wou ik iets anders, en wou ik nog meer verdienen."

"Ik had toen rood haar, en ik had al tattoos. En een kinky mind. (lachje) SM was me op het lijf geschreven. Mensen begonnen ernaar te vragen, en ik begon ervan te houden. Ik leek het zelfs nodig te hebben. Ik heb in Duitsland zelfs nog een diploma in sm gehaald. Na een lessenreeks waarin je niet alleen leerde over veiligheid, maar ook over de energie die met sm gepaard gaat. Het is absoluut een uitwisseling van energie tussen mensen, tussen meesteres en klant."

Pijnlijk met naalden

Na Duitsland werd de volgende thuishaven voor mistress Kiana Antwerpen, waar ze in Villa Tinto extra veiligheid én energie vond. "Zo'n zeven jaar geleden ben ik in Antwerpen beland. Ik had er goeie dingen over gehoord. En ik was klaar om helemaal op sm in te zetten."


Zoveel mag blijken uit haar zelfvertrouwen, én uit de accessoires in de kamer. Van maskers over zwepen tot – god beware – kettingen aan het plafond: dit is een rood schrijn voor sm-devoten. Mannen komen hier om zich aan een kruis te laten binden of een klap voor de kop te krijgen als ze te lang naar Kiana's laarzen kijken. "I like the work", zegt Kiana nu met een stout lachje. Aan 'normale' penetratieseks doet ze niet meer. Zij leidt de dans, vanaf 200 euro per uur. Niks vrouwen in de verdrukking hier. Pàts. Het is het geluid van een kapotgeslagen prostitutiecliché op de grond.

"Samen met de evolutie die ik zelf doormaakte, evolueerde ook mijn klantenbestand", zegt Kiana. "Ik bereikte nog een ander level van energie uitwisselen. Met sommige mannen lukt dat heel goed, met anderen niet. Die vallen dan af. Geen erg. Ik maak een selectie. In al die jaren heb ik één keer de noodknop moeten gebruiken, omdat een klant me crazy bitch toesnauwde en vertrok zonder te betalen. Gelukkig eenmalig. Ik geloof dat sommigen zo zijn als ze een zwakheid bij je voelen. Dat laat ik niet meer toe. Ik wil op hetzelfde energieniveau zitten als m'n klant. Met de meesten lukt dat heel goed."

"Welke klanten dat dan zijn? Ik ga niet te veel details geven, omdat ik hen niet herkenbaar wil maken, maar ik kan wel zeggen dat hier nogal wat mannen komen die op zoek zijn naar een ontsnapping aan hun drukke, professionele leven. Mannen die hard werken. Veel uren kloppen. Zakenmannen ook, ja. Mannen die elke dag de baas moeten spelen. En hoe meer ze dat doen, hoe meer ze hier gedomineerd willen worden. Dat kan redelijk soft zijn, met een zweep op de billen. Maar het kan ook pijnlijk worden, met naalden. Of met (vouwt haar vingers tot een vuist) ball squeezing. Op jonge leeftijd leer je toch al dat daar de zwakke plek van een man zit?"

Veel anders dan knikken kan je bij zo'n stelling niet. Terwijl onze blik zich naar de kettingen aan het plafond richt. "Het is hier een veilige omgeving", zegt Kiana kordaat. "Misschien heeft het succes van m'n job ook te maken met het beeld van de man als vrijwillige slaaf dat in de buitenwereld niet gangbaar is. Maar sommigen stellen zich graag onderdanig op." Pats, nog een cliché op de grond.

Droomjob

Zelfverzekerd met een zweepje poseert Kiana ten slotte voor de fotografe. Ze weet exact welke poses voor welke impact zorgen. Na geen uur staan we weer buiten, en hebben we niks betaald. Doen we niet, hoeft niet. Kiana verdient meer dan goed de kost, met haar vaste en losse mannen – nog nooit vrouwen – die hier komen. "Ik voel de crisis niet", zegt ze schouderophalend.

Nog één vraag hebben we: hoelang denkt ze dit leven nog te leiden? Zelfs op die vraag heeft ze het antwoord klaar. "Nog een paar jaar. Daarna heb ik genoeg gespaard om mijn volgende droomjob uit te oefenen." Welke droomjob dat dan is, wil ze niet gezegd hebben. Het uitspreken kan de droom alleen maar in gevaar brengen, denkt ze. Aandringen helpt niet. Natuurlijk niet. Kiana beslist.

https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20230818_95341655

[mechelen]

De meisjes van (niet altijd) plezier in het Schipperskwartier: “Tien klanten op één dag? Natuurlijk lukt dat”
In twintig jaar tijd veranderde véél in het Schipperskwartier, maar de meisjes achter de ramen zijn altijd de motor gebleven. “Als de klant correct betaalt, kan hij veel van mij krijgen.”

Kristof Bohez
Vandaag om 11:48

De beste prostitutiebuurt ter wereld

“Antwerpen heeft één van de beste prostitutiebuurten in de wereld”, schreef ‘The New York Times’. We gingen eens kijken hoe het eraan toegaat in en rond het grootste bordeel van België.

Vandaag deel 3: De meisjes van (niet altijd) plezier in het Schipperskwartier

Ivana groet ’s morgens de dingen. Haar Gucci-handtas, de taxichauffeur die haar afzet in het Schipperskwartier, haar schoothondje dat mee naar het werk mag. Vóór ze aan de slag gaat, meldt ze zich bij de gerant van het pand waar ze binnenstapt. Rond Ivana hangt een zwaar bloemenparfum, in het pand hangt een foto van een man op A4-formaat. “Die man probeert altijd een beroep te doen op de diensten van iemand nieuw”, zegt de gerant, “zonder te betalen.” Een gewaarschuwde vrouw is er twee waard. Met twee biljetten van vijftig betaalt Ivana voor de plek in het pand die ze die dag huurt. In het kantoor hangt een flinke kniptang. Niet om de klaploper klappen te geven, maar om lockers leeg te halen van meisjes die nooit meer terugkomen.

Behalve Ivana – een fictieve naam van een sekswerker – is níéts fictief aan die passage. Zo begint in het Schipperskwartier de werkdag van velen. Zo’n 1.500 sekswerkers kent de stad Antwerpen, dankzij een pandregister en een online aanmeldingssysteem. Interessanter nog dan de statistieken die de stad daarmee verzamelt, is zien hoe het er achter het raam aan toegaat. En in de hoofden van de prostituees.


Tiktok-stress

Bij Ivana is de dagshift inmiddels begonnen. Ze ziet de politie en een stoet aan potentiële klanten rondjes maken. Beiden kijken graag eens goed rond voor ze ergens binnengaan. Maar van de jongeren die met hun smartphone snel een foto of filmpje maken, wordt Ivana pas écht gek. No pics, staat op haar raam. En daar is sinds dingen als Facebook en Tiktok een erg goeie reden voor. Ivana’s moeder in Bulgarije weet welk werk ze doet. Maar daarom niet de hele familie. Ivana moest maar eens in haar witte niemendalletje op het schermpje van een neefje passeren.

Een dagshift bestaat uit veel geduld ook.


Terwijl de uren verstrijken, passeert de hele sociale piramide voor het raam. Over de middag stapt er alweer eentje binnen: een potige werkman, duidelijk in de buurt aan de slag en klaar voor een extraatje bij de lunch. Zo bekeken stel je je onvermijdelijk de vraag: hoeveel klanten kan zo’n Ivana op één shift van ruwweg negen uur ontvangen? Een vijftal? Zes, zeven? Toch geen tíén? “En waarom zouden tien klanten tijdens één shift niet kunnen?”, vraagt de vrouw in café The Skipper. Iliana’s (artiesten)naam noteren kan, een foto nemen niet. Ook zij neemt even een middagpauze. De ervaren sekswerkster wil even met ons praten.

Omdat tien klanten misschien wat veel fysieke overgave vraagt van één vrouw, proberen we? Iliana glimlacht. “Je moet goed voor je lichaam zorgen, dat klopt”, zegt ze in gemengd Engels-Spaans. “Veel body cream gebruiken. Goed eten. Een beetje aan fitness doen.” En, zegt ze: “Niet elke klant wil per se penetratieseks. Dus tien lukt, ja.”

Iliana is een mooie vrouw met donkere Zuid-Amerikaanse ogen. Met haar vijfenveertig jaar is ze een stukje ouder dan de gemiddelde leeftijd hier. Acht jaar al werkt ze in Antwerpen, daarvoor zat ze aan het Brusselse Noordstation. “Horrible”, vond ze de werkomstandigheden daar. En dan zegt ze iets wat veel vrouwen in het Schipperskwartier zeggen: hier in Antwerpen is het tenminste veilig. “De politie controleert veel. De meeste klanten zijn respectvol. En als er eentje te opdringerig is, heeft elke sekswerker een noodknop waardoor een agent zo bij je staat.” Al bij al, zegt Iliana, doet ze het werk graag. “Als de klant correct betaalt, kan hij veel van mij krijgen: normal sex, SM… I like the job. Ik ga je niet vertellen hoeveel, maar it’s good money.”


Twee keer overleden

Het komen en gaan nam in het Schipperskwartier al veel verschillende gedaanten aan. Nog maar een handvol Belgische en zwarte sekswerkers zijn er actief, ook de latina’s namen af, terwijl de Zuid-Amerikaanse shemales in aantal oprukten. Antwerpen blijft een aanmeerplek en wereldstad. Eén sekswerkersnationaliteit steekt er anno 2023 wel hoog bovenuit: zeker de helft van de werkende vrouwen zijn van Roemeense komaf. Grosso modo van 19 tot 49 jaar. Wandel een dag door de wijk: je ziet en hoort ze overal. Op het terras van het café dat door een Roemeense gerund wordt. Bij het Roemeense restaurant daar tegenover. In een auto met Roemeense nummerplaat, dikwijls vergezeld van kleine hondjes of, zoals bij Ivana, een zwaar bloemig parfum. Vaak reikt hun Engels niet veel verder dan de vriendelijke woorden die nodig zijn voor sigaretten in de night shop. Hoe komt het dat de Roemeense meisjes zo talrijk zijn?

“Simpel”, zegt een verhuurder van meerdere ramen. “Als je in Roemenië geen kruiwagen kan bedienen, kan je daar niks betekenen.” Kansarmoede dus. In combinatie met een toekomstdroom als eigenares van een nagel- of andere beautystudio. Dan kan het snelle geld van sekswerk in West-Europa die droom snel dichterbij halen. Ten slotte ligt Antwerpen op maar 24 uur rijden van Boekarest. “Soms komt een halve familie mee”, zegt een andere verhuurder. “En je moet oppassen dat niemand van die familie je dan geld probeert afhandig te maken. Ik heb het al meegemaakt dat iemand me iets vroeg voor de uitvaart van een oma die een jaar voordien al eens gestorven was.”

Gekker nog zijn de Roemeense jonge mannen die om de meisjes zwermen. Ze zijn stoer, unisono Roemeenstalig en niet zelden vol getatoeëerd. Desgevraagd verwijzen de meisjes naar hen als boyfriends. Liefjes dus. Echt? “In sommige gevallen klopt het”, zegt een pandgerant. “Dan zie je hen voor of na een werkdag effectief kussen. Maar anderen zijn… twijfelachtiger. (zucht) Ik waarschuw nieuwe meisjes er soms voor, dat deze job en een relatie moeilijk samengaan. Sommige meisjes hebben geen eigen bankrekening, en dan is zo’n vriendje met bankrekening natuurlijk handig. Inclusief die sportauto die ze samen kopen, of een flat in Boekarest. Maar als dat vriendje er op een dag vandoor gaat, staat het meisje daar. Het is geen pooierschap zoals vroeger, maar misschien wel soms profitariaat. Zo zie ik het.”

Na lang zoeken is er uiteindelijk één Roemeense sekswerker, zonder zo’n vriendje en met wat meer jaren op de teller, die ons wil spreken. Over die dubieuze boyfriends van anderen kan ze niet veel kwijt, maar één ding weet ze zeker: “Het is héél moeilijk om in deze wereld te weten wie je kan vertrouwen, en echte vriendschap te vinden. Dat geldt trouwens ook voor de band met klanten.” Eén van de vervelendste problemen bij meisjes blijkt immers niet van fysieke aard – iedereen krijgt een wasbeurt – maar van emotionele aard. “Niet zelden ontwikkelen vaste klanten valse verwachtingen, en staan ze om de haverklap met cadeaus bij je. Dan moet je kiezen tussen te vriend en op afstand houden. Daarom drink ik in principe niks met klanten buiten de werkuren.”

Tot slot heldert onze gastvrouw ook het mysterie op van het wel erg populaire bloemenparfum. De meisjes dragen het blijkbaar om de volgende klant te vrijwaren van eventuele geursporen van de vorige. “Maar ik doe het nog anders”, zegt onze gastvrouw. “Ik draag herenparfum, om de vrouwen van mijn mannelijke klanten niet te alarmeren als ze thuiskomen.”

Nachtploeg

Het loopt tegen acht uur ’s avonds en achter haar raam raapt Ivana net als zoveel anderen haar spullen bijeen. Wat overblijft van hun pakjes sigaretten, de keukenrollen, het geloof in een stabiele relatie. Straks is het aan de nachtshift, maar eerst ruimen pandverhuurders de kamer even op. In de snackbar aan het Falconplein zegt een meisje met een opbrengst van zeshonderd euro dat de dag okay was, maar nog beter kon.

Snel nog een hap voor ze huiswaarts gaat. De hoofduitgang uit het Schipperskwartier, op de grens met het mondainere Eilandje, is tegelijk een levendige entree. Er verschijnen almaar meer sekswerkers die zich melden voor de nacht, en andere die vertrekken per taxi. Bestemming onbekend.

Startprijs: 50 euro

Alles wat ruimer gaat dan “normal sex”, heeft z’n prijs. En zo kan een bezoekje aan een raamprostituee snel oplopen.

Een standaard bezoek van vijftien tot twintig minuten aan een raamprostituee kost 50 euro. Inclusief intieme wasbeurt, een condoom en de daad. Wil je langer blijven of extra diensten, dan betaal je meer. Want time is money voor een sekswerker. Elk halfuur dat iemand nodig heeft om een klant te bedienen, is een halfuur waarin geen andere klant naar binnen kan. Het verklaart waarom een bezoekje snel 100 euro kan kosten, in plaats van 50.

Ook thuiswerk

Terwijl het leven het jongste jaar gevoelig duurder werd, is het basistarief voor een bezoek niet zoveel gestegen. Wat sinds de coronacrisis wel opvallend veranderde, is de bezetting van de ramen, vooral overdag. Er is leegstand omdat ook sekswerkers het thuiswerk ontdekten. Ze geven er een stuk sociale controle en veiligheid mee op, maar winnen financieel flink. De prijs om in het Schipperskwartier een raam te huren, schommelt rond de 100 euro per shift. “Je eerste twee klanten leveren niks op”, luidt een cliché onder sekswerkers. Wie thuis ontvangt, betaalt niet zo’n dag- of shiftprijs, en kan per maand tot 2.000 euro aan raamgeld besparen. Vooral de Belgische sekswerkers lijken er in Antwerpen voor gekozen te hebben om (vaker) thuis te werken. “De Belgische vrouwen zijn zich nog meer van de inflatie bewust dan bijvoorbeeld de Roemeense”, zegt een raamverhuurder. “Daarom kiezen zij vaker voor sekswerk thuis of op bezoek bij een klant.”

Een website als Redlights.be is de virtuele variant van een prostitutiebuurt. Zonder prijsvermelding, want ook daar geldt de regel van het keuzeaanbod. Een bekend gezicht dat daar wel een indicatie geeft, is Hot Marijke. Zij zet in op escortewerk tijdens zakenreizen waarbij haar dagprijs 750 euro bedraagt. Dat lijkt redelijk wat, maar loopt wel gelijk met wat een sekswerker in het Schipperskwartier op één (goeie) dag kan verdienen.

https://www.gva.be/cnt/dmf20230823_93529710

[mentholbear]

Tot slot heldert onze gastvrouw ook het mysterie op van het wel erg populaire bloemenparfum. De meisjes dragen het blijkbaar om de volgende klant te vrijwaren van eventuele geursporen van de vorige. “Maar ik doe het nog anders”, zegt onze gastvrouw. “Ik draag herenparfum, om de vrouwen van mijn mannelijke klanten niet te alarmeren als ze thuiskomen.”

Vandaar dat ik wel eens van SC dames hoorde dat sommigen heren parfums gebruiken

[mechelen]

De mannen in de schaduw die het Schipperskwartier mee laten draaien: “Al onze bedden zijn gemetseld, zo blijven ze langer overeind staan”
De een is klusjesman in tientallen panden. De andere fietskoerier. Samen vormen Leo en Jorge mee de stille kracht die het Schipperskwartier laat draaien. “Soms belt een meisje en is het erg dringend.”

Kristof Bohez
Vandaag om 10:02

Het heetste kwartier

“Antwerpen heeft één van de beste prostitutiebuurten in de wereld”, schreef ‘The New York Times’. Reporter Kristof Bohez ging met eigen ogen kijken hoe het eraan toegaat in en rond het grootste bordeel van België.

“Hey Leo! Can you come fix something?” Aan het einde van wat voor ‘normale’ werkmensen een 9-tot-5-dag is, gilt een sekswerkster vanuit haar hoge kamer naar Leo. Onder die naam kent iedereen hier de besnorde man die net aan het sippen was van een biertje uit de dagwinkel. Kalm neemt Leo z’n spullen bijeen. Dadelijk nog even deze dame helpen.

Geen Schipperskwartier zonder Leo Schippers. Hij heeft er z’n roepnaam aan te danken, en zijn T-shirt met opdruk ’t Keteltje, dat een indruk geeft hoelang hij hier al meedraait. Café ’t Keteltje was in 2008 al omstreden wegens illegale Nigeriaanse prostitutie. Burgemeester Patrick Janssens wou de keet toen sluiten, in 2019 ging de zaak aan de rand van de wijk definitief dicht onder Bart De Wever.

Maar Leo Schippers, dus. 64. “Geboren en getogen in Antwerpen”, klinkt het nochtans niet plat. Op z’n vuile vingers telt hij de panden waarin hij hier al werkte. “In de voorbije twintig jaar moeten het er meer dan dertig geweest zijn. Ooit was ik in deze buurt klusjesman voor verschillende werkgevers, vandaag werk ik enkel in de panden van één baas, die mij speciaal daarvoor vroeg.” Het gaat om een Nederlandse vastgoedmagnaat met ook panden in Den Haag. Momenteel bouwt Leo met enkele handlangers een peepshow-pand om tot een vernieuwd peepshow-pand, inclusief enkele kamers die er te huur zullen komen. Dat is zijn vaste dagtaak voor de komende maanden. Naast de hap-slik-weg-klusjes die sekswerkers in andere panden nog van Leo zullen vragen.

“Meestal zijn het problemen die ik snel kan fiksen”, legt Leo kalm uit. “Een verstopte bidet, bijvoorbeeld. Elk meisje kan me bellen, want m’n nummer hangt hier uit. Ik ken niet de naam van iedereen hier, maar mogelijk kent iedereen mijn naam wel. Het kan ook gebeuren dat ze me ’s nachts bellen, ja. Onlangs nog ben ik op een zondag om zes uur ’s ochtends moeten uitrukken, voor een kerel die met een motorhelm tegen een raam geklopt had. Gelukkig woon ik zelf in deze buurt.”

Tegelmuren

Gelukkig woont Leo hier, zegt hij, ook al is de buurt vooral ’s nachts geen plek voor blozende maagden. Reden waarom ze in Villa Tinto geen meisjes onder de 21 laten werken tijdens de nachtshift. In de wijk vind je niet zelden iemand onder invloed. Eén café heeft de deur naar het toilet met een afstandsbediening afgesloten, omdat het gevaar op druggebruik anders te groot is. Cocaïnegebruikers vind je hier in zowat alle cafés. Met z’n beperkte veroordeling van ‘yogasnuivers’ deed Bart De Wever enkele jaren geleden oneer aan de bankier-gebruikers en postcoïtus-cokeheads die in het Schipperskwartier buiten de lijntjes kleuren.


Ondanks alles woont en werkt Leo hier met plezier, zegt hij. En met zichtbare trots, als hij naar een raampand wijst waarin hij onlangs werkte. Over alles is blijkbaar nagedacht. “Aan de gevel van onze panden: altijd een camera, los van die van de politie. Het deurslot: met een aanmeldsysteem dat geen vreemden toelaat. Tegen de muren binnenin: tegels tot een meter twintig hoog, zo niet schuren de dames met hun laarzen te veel tegen het behang. Ik zie elders in de wijk nu ook zulke tegels geplaatst worden.” En dan, moment de gloire, de bedden van de sekswerkers. “Allemaal gemetseld, in plaats van houten bedden”, aldus Leo. “Zo blijven ze langer overeind staan.” Leo lacht niet.

Volgend jaar wordt Leo 65 jaar, en zou hij kunnen afzwaaien. Maar deze buurt zit te dicht op z’n huid, hij wordt hier te graag gezien, en dat er thuis geen vaste partner zit te wachten, zal hem ook niet van extra dienstjaren houden. “Ik blijf te graag bezig, ja. Een vrouw heb ik niet. Ik ben één keer gehuwd, en dat volstond. Maar ik heb geen tekort aan vriendinnen. (lacht) Niet uit deze buurt, nee.”

Econoom zkt. werk

Curieuzer nog is het verhaal van Jorge, nog zo’n figuur die je dagelijks door de buurt ziet sjezen. Op z’n fiets, bijna altijd beladen met zakken, en als er regenweer dreigt, ook uitgedost met laarzen en een gele helm. Steevast begroet hij de mensen breed lachend: Hola muchacho! Spaanstalige slang voor hé jongeman. Toch woont Jorge intussen al 30 jaar in Antwerpen. “Hier aangekomen in 1990 als student om een postgraduaat economie te halen aan de Antwerpse universiteit,” klinkt het als hij van z’n fiets gestapt is.

“Ik had in Peru rechten gestudeerd, en Europa was toen zeker nog het werelddeel waar Zuid-Amerika zich op richtte. Na die universitaire en nog enkele andere opleidingen werd ik werkzoekende in Antwerpen. Ik wist niet precies waar te beginnen, en passeerde weleens door deze buurt, waar ik met Zuid-Amerikaanse vrouwen aan de praat geraakte. Zomaar, wat babbelen. Op een dag vroeg zo’n vrouw me of ik eventueel een koffie kon halen terwijl zij doorwerkte. Toen ook haar buurmeisje een koffie vroeg, zette dat me aan het denken.”

De ondernemingsdrang in de econoom werd aangezwengeld, Jorge liet de wieltjes in z’n hoofd draaien: waarom zou hij niet vaker boodschappen voor de meisjes doen, in ruil voor een fooi? “Ik begon eraan met de vraag of er eventueel een jobje kon in zitten,” glimlacht Jorge. “Toen ik met m’n boekhouder afsprak, zei die: Proficiat, je hebt je eigen job gecreëerd. Iets als fietskoerier voor deze vrouwen bestond nog niet.” Vandaag fietst Jorge elf jaar rond in de buurt. En ja, hij kan leven van wat hij doet. Hij werkt met commissies op de producten die hij koopt, zegt hij. Die hebben de sekswerkers wel over voor z’n diensten, want voor hen is Jorge het geld waard. Elke minuut dat zij naar de winkel om koffie of keukenpapier zijn, is een minuut waarin ze geen klant kunnen strikken.

Navolging

Jorge (“zeg maar dat ik vijftigplus ben”) is niet van gisteren. Leest geregeld bij over sekswerk, kent deze wereld zo goed dat er binnenkort een boekje van zijn hand verwacht mag worden. Zijn dagtaak start vaak rond de middag, zo kan hij twee eetmomenten van de meisjes – ’s middags en ’s avonds – meepikken. “In nogal wat Antwerpse restaurants kennen ze me al, en weten ze dat het beter snel gaat,” zegt Jorge lachend. “Eten, drankjes, Red Bull, condooms en keukenpapier zijn klassieke dingen die sekswerkers aan me vragen. Roemeense meisjes eten graag gerechten op basis van kip en varkensvlees, en ook Latijns-Amerikaanse meisjes houden van veel vlees. Ik rij met oortjes en een telefoon rond, meisjes geven m’n nummer wel eens door. Soms gebeurt het dat twee meisjes tegelijk iets van me willen. Tja. Dan kies ik meestal voor diegene die al het langst ‘klant’ bij me is en me zo goed als dagelijks belt, en probeer ik het andere meisje op een ander moment te helpen.”

Jorges pionierswerk in de wijk leverde inmiddels ook al navolging op. Zo kan je door de straten van de wijk soms een man zien wandelen die ook boodschappen voor meisjes doet, maar dan te voet. In tegenstelling tot die koerier is Jorges reikwijdte groter, in afstand en ervaring. “Ik ken de prijzen van de meestgevraagde producten in de verschillende winkels wel een beetje, en weet waar ik naartoe moet fietsen als ik ergens het beste wil. Neem nu een klant die bij een meisje komt en een fles champagne wil delen. Dan moet het echt snel gaan, fiets ik om die fles en lever ik snel: klant én meisje tevreden.” Door de jaren leerde Jorge ook enigszins de meisjes achter de façades kennen. Hij is karig met verhalen daarover, omdat hij de vertrouwensband niet wil schaden. “Elk raam heeft z’n eigen verhaal”, klinkt het. “Sommigen blijven hier jaren, anderen keren na jaren plots terug. Als ze zelf beginnen over een kwestie, luister ik. Het grote verschil met vroeger is dat de meisjes echt wel professionele sekswerkers geworden zijn. Naar mijn inschatting doet 70 procent deze job met als hoofdmotief het financiële aspect. Omdat er een gebrek aan andere arbeidsmogelijkheden is voor hen. Een beetje zoals er ooit voor mij geen arbeidsmogelijkheden waren. Vergis je niet: hier zitten ook sekswerkers met een hoger diploma, zoals architectuur. Met sommigen kan je echt wel zinvol praten over wereldpolitiek of andere zaken zoals cultuur.”

En de overige 30 procent? “Die doen het werk omdat ze hier op vakantie zijn, als tijdverdrijf, of gewoon omdat ze er zin in hebben”, schat Jorge. Zo divers de motieven van zijn ‘klantes’ zijn om in het Schipperskwartier te werken, zo divers ook hun klanten. “Door de jaren heb ik alles gezien: zakenmannen, politici, artiesten, atleten, voetballers, arbeiders…”

Voor er een eerste meisje een bestelling via z’n oortje plaatst, wil Jorge nog een wijsheid meegeven. Hij glimlacht breed. “Eén ding staat vast. Hij die met zekerheid zegt dat hij nooit van z’n leven in het Schipperskwartier zal komen: dàt is diegene die liegt.”

Bijna miljoen contacten, veelvoud aan omzet

Achter de Antwerpse prostitutiebuurt gaat een eigen economie schuil. Een die de vergelijking met een flinke onderneming doorstaat.

Volgens een studie van professor Stef Adriaenssens (KU Leuven) uit 2015 draaide het Antwerpse Schipperskwartier toen zo’n 62 miljoen euro omzet. Ter vergelijking: Bobbejaanland draaide vorig jaar zo’n 23 miljoen euro omzet. De vergelijking tussen het Schipperskwartier en een pretpark is niet uit de lucht gegrepen. Bobbejaanland lokt op jaarbasis evenveel bezoekers als er transacties in het Schipperskwartier zijn: een dikke 900.000. Met dien verstande dat er in Lichtaart wellicht meer unieke bezoekers op één jaar zijn, en in Antwerpen meer terugkerend volk voor de attracties.

Met sekswerk gaat in Antwerpen véél geld gepaard. In verschillende richtingen. Niet alleen de sekswerkers zelf worden financieel beter van de bezoekers, ook eigenaars en geranten van raampanden verdienen eraan. Een verhuurder met enkele ramen rekent voor: “Stel dat je twee ramen verhuurt, elk raam één shift per dag bezet aan 100 euro per shift. Dat doe je maal 350 dagen op een jaar. Dan spreek je al van een bedrag.” Zeventigduizend euro aan inkomsten per jaar, welgeteld. Daar moet per raam wel 3.000 euro per jaar vanaf aan raamtaks voor de stad.

Bovenop die ‘primaire’ economie komen nog een tiental zaken die mee draaien dankzij de prostitutie en niet zouden misstaan in een pret- of vakantiepark: een zonnebankstudio, een krantenwinkel, enkele snackbars en drankgelegenheden, een dag- en nachtwinkel. Illustratief is het aanbod goedkoop ondergoed in die laatste, tussen de pakken water en chips. “Soms kopen de sekswerkers dat zelf, vaker nog hun klanten”, klinkt het aan de kassa. In de krantenwinkelrekken aan de andere kant van het plein vind je naast tijdschriften en snacks ook glijmiddel (15 euro), een plastic zak met vijftig condooms (28 euro) en zwangerschapstests (20 euro). Extra cash geld afnemen kan er bij aankoop met bankkaart, vanaf 50 euro. Ongeveer exact de prijs voor een bezoekje aan een sekswerker, zonder dat dáár een bankkaart nodig is. (kbz)




https://www.gva.be/cnt/dmf20230824_92897731

[mentholbear]

Bedankt voor het delen. Leuk om te lezen. Krijg er nostalgische gevoelens bij...

[mechelen]

Antwerpen heeft “één van de beste prostitutiebuurten in de wereld”, maar wie zijn de klanten van die honderden sekswerkers?
Zo open en bloot je de sekswerkers in het Schipperskwartier ziet, zo’n mysterie vormen hun klanten vaak. Een inkijk in hun gesloten wereld. “Als ik langsga, krijg ik soms cadeautjes die ze van andere klanten kreeg.”

Kristof Bohez
Vandaag om 06:57

Het heetste kwartier

“Antwerpen heeft één van de beste prostitutiebuurten in de wereld”, schreef ‘The New York Times’. Reporter Kristof Bohez ging met eigen ogen kijken hoe het eraan toegaat in en rond het grootste bordeel van België.

Er was eens een bouwvakker, een zestigplusser, een jonkie en een Jood. Geen begin van een grap, maar een straatbeeld in het Schipperskwartier op een doordeweekse dag. Een dinsdagmiddag in de zomer. Zonder uitzondering slenteren de mannen van raam naar raam, waar ze de vrouwen nu eens keurende, dan weer begerige blikken toewerpen. Een fascinerend schouwspel is het, en dat moet het ook langs de vrouwelijke kant van het raam zijn. Sekswerkers zeggen het al langer: werkelijk alle lagen van de bevolking zien ze aan window shopping doen. En ja, zoals andere zelfstandigen kunnen ze ook geïnteresseerde klanten weigeren.

Het gebeurt met één man die door dezelfde Verversrui loopt. Als we goeiedag knikken, komt hij een praatje maken. Vriendelijk zelfs. “Wat doe jij hier?”, vraagt hij met een lachje. “Een reportage maken over de buurt,” zeggen we. Opnieuw een lachje. ’t Is een struise kerel met wie je geen ruzie wil. In het Frans vraagt hij of we geen opnameapparatuur onder onze jas hebben, pas na onze nee lijkt hij gerustgesteld. Dat hij hier niet zo vaak komt, zegt hij wat verward. Dat hij gewoon komt kijken. En dan komt het. Dat hij soms meespeelt in pornofilms. Als hij dichter komt om nog persoonlijker te worden, ruiken we alcohol. Het is vroege middag. “Heb je niet eens zin om mee te spelen in zo’n film? Met een vriendin?” Als we drie keer beloven erover te zullen nadenken, stapt hij weg. Naar de overkant van de straat. Zichtbaar onder invloed waggelt hij nu van raam naar raam. Elke sekswerker stuurt hem verder wandelen.

Het stemt tot nadenken. Over welke mannen sekswerkers zoal binnenlaten en -krijgen. Wat er dan precies gebeurt achter dat glas. Er is een makkelijke manier om daarachter te komen. Op websites met veelzeggende namen als Girlsreview en Citygirl – ze bestaan écht – laten bordeelklanten reviews achter van hun bezoek. Zo geven ze misschien nog meer bloot van zichzelf dan van hun gastvrouw.

Wandelaars...

Lila keek mij aan en toverde een mooie lach tevoorschijn, schrijft Muis – nom de plume – over een bezoek aan Lila – ongetwijfeld ook een nom de plume – in de straat waar ook wij rondliepen. Blijkbaar voldeet (sic) ik wel aan haar eisen en mocht naar binnen. Vraag me niet waarom, die andere heren zagen er in mijn ogen ook normaal uit. Blijkbaar heeft ze zo haar voorkeuren, heb het verder niet besproken met haar want daar kwam ik niet voor, aldus Muis. Er volgt een beschrijving van handen en geslachtsdelen wassen, Lila die staand opwarmt, orale en ‘normale’ seks (beide met condoom) in twee verschillende posities. Eindresultaat: erg genoten van wat als een standaardbezoek geldt. En een vijfsterrenrecensie voor Lila.

Ene Frank treedt op het forum z’n collega-recensent bij: Eens met mijn voorganger. Dame ziet er erg goed uit en ondanks dat het allemaal nep is, speelt ze het spel erg goed. (..) Daarnaast ook een vriendelijke dame, die oog heeft voor social talk. Voor 50 euro vind je niet snel beter.

De recensenten van het Schipperskwartier zijn zeker niet altijd zo positief. Je mag niet kiezen hoe je gaat liggen en je krijgt verder maar weinig bewegingsruimte. Verder is alles in een haastige afwerkmodus. Ze is een van de mooiste meisjes van het kwartier, maar haar service is waardeloos, schrijft een lid over een sekswerker met zuiderse looks.

Een echte wandelaar blijft altijd verder zoeken, zegt nog een klant op het forum, en vindt altijd weer nieuwe dames die de moeite waard zijn. Anders ben je nauwelijks een wandelaar, dan kan je beter gewoon elke dag je eigen vriendin plezieren. Verandering van spijs doet eten.

...maar ook fietsers
‘
Wandelaars’ zijn een gekend fenomeen in de raamprostitutie. Het zijn de mannen die je vaak al vroeg op de dag kan zien in de buurt, die rondjes draaien, veelvoudig langs dezelfde ramen met dezelfde vrouwen passeren, even halt houden en bijna zichtbaar de spanning tot een effectief bezoekje opbouwen. Niet zelden blijven ze uren rondhangen. Hun tegenhangers op twee wielen bestaan ook: Vlaanderen zou geen wielerland zijn, mochten er naar het evenbeeld van wandelaars geen fietsers zijn. Dikwijls met koerstenue, evenzeer toerend. De Ronde van Verlangen, lijkt het. En na hun ultieme sprint drinken ze weleens een koffietje op een terras vlakbij. Als prostitutiebezoek een verdwijnend taboe is, dan zijn deze klanten zeker mee de wegbereiders.

Natuurlijk hebben niet alle wandelaars of fietsers in het Schipperskwartier een relatie, zeker niet. Hoe groepjes mannen soms openlijk staan te brallen over sekswerkers met wie ze al dan niet goeie ervaringen hadden: het kan niet anders of ze hebben niks te verbergen. Hoe later op de avond, hoe schoner het volk. Langs de binnenkant van de ramen welteverstaan. Aan de straatkant worden de mores vaak ruwer, luider, onbeschaamder. Gaan reviews ook via de oude orale traditie rond.

Vaste vriendin

Meer dan een half miljoen bezoekers per jaar in het Schipperskwartier is natuurlijk heel wat volk om in enkele hokjes te stoppen. Een bevolking valt nooit onder één noemer te brengen en typecasting kan moeilijk anders dan flou zijn. Toch is er een zekerheid: de klant die we in een kroeg uiteindelijk bereid vinden om – anoniem – te praten over zijn prostitutiepatroon, valt te bezien als het type dat naast seksuele ook emotionele dienstverlening vindt. Allang geen dertig meer, beetje gezet. Hij gaat zeker een keer in de week langs bij dezelfde vrouw. Als we hem spreken, is hij net terug van zo’n bezoek. Dat bijna drie uur duurde. Over een openingsvraag hoef je dan niet lang na te denken.

Nee, je moet niet per se drie uur seks hebben, geeft de man mee. Hij glimlacht en lijkt relaxed. “Mijn vaste vriendin ziet eruit om door een ringetje te halen,” zegt hij. “Echt goed verzorgd, een mooie vrouw. Hoe ik bij haar belandde?” Hij nipt van z’n drankje. En begint bij het begin. “Zij was 24, en ik 36 toen ik haar hier voor het eerst opmerkte. Ik hoefde op dat moment in m’n leven geen vrouw meer na een stukgelopen huwelijk, zij evenmin een man, zei ze. Haar moeder bleef in haar thuisland alleen achter door een sterfgeval in de familie. De beide dochters zeiden: Wij gaan het financieel voor je helpen dragen, moeder. De zussen kwamen naar België, voor het geld. Wat ze hier precies doen, weet hun moeder… niet heel precies. Ze weet iéts, dat wel.”

Naarmate de bezoekjes aan de ene zus in het Schipperskwartier vaker voorvielen, ontstond er tussen de vrouw en onze man iets wat minstens een vertrouwensband is. “Ik noem haar mijn vriendin, ja. Het voelt zo. Als ik langsga krijg ik van haar soms wat eten mee. Of cadeautjes die ze weleens van andere klanten krijgt. Onlangs nog een fles wijn die ze van een andere vaste klant kreeg. Ik maak daar niks van, dat zij ook andere mannen ontvangt. Ik ben geen jaloers type, we gaan als grote mensen met elkaar om. Veel mannen komen trouwens ook om te praten. Ze moet soms van alles zijn. Psychologe zeker ook.”

Jawel, zegt onze getuige, hij betaalt voor een bezoek zoals andere klanten. Zijn relatie met zijn vriendin balanceert op de grens tussen vriendschappelijk en professioneel. “Natuurlijk betaal ik. Denk je dat een ‘normale’ relatie in het gewone leven met een vrouw je geen geld kost, misschien? (lachje) We krijgen na al die jaren wat we van elkaar verwachten, en soms wat meer. Ik kan haar helpen met sommige dingen in het burgerleven. Maar heel vaak zien we elkaar daar niet. Samenwonen willen we geen van beide nog. Hoeft niet, zij heeft haar zaakjes intussen goed voor elkaar en woont aan een mooie lei in de stad.” Een succesverhaal, lijkt het wel. Waar hij ook plezier aan beleeft. “Maar,” zegt hij, “met veel andere meisjes loopt het minder goed af. Sommigen geven consequent meer uit dan ze verdienen. Ik heb er hier ook eentje gekend die in een frituur belandde.”

Kwestie van durven

Rest de hamvraag waaróm zo’n verscheidenheid aan mannen hier komen. Vraag het aan de sekswerkers zelf en het antwoord loopt helemaal gelijk met veel onderzoeken. “Er is eigenlijk maar één reden”, luidt het, “en dat is een vraag die veel mannen thuis niet kunnen of durven stellen aan hun vrouw. Iets wat ze hier wel hopen te vinden, en voor willen betalen.” Het gaat over orale of andere vormen van seks waarvoor de drempel thuis te hoog is, en waarvoor het Schipperskwartier expliciet uitnodigt. Sm staat op het ene raam geafficheerd, travestie of toilet slavery op een ander raam. Verandering van spijs doet wandelen.

In kroegen als De 7de Hemel of de Leguit wordt alle theorie in één klap heel concreet. “Ja, hier komen geregeld klanten die zich wat moed indrinken”, zegt een cafébaas met zicht op een invalsweg naar Villa Tinto. “Ik heb er hier al meegemaakt die ontgoocheld terug kwamen van een bezoek omdat ze niet goed wisten wat een travestiet was, of die gewoon ontgoocheld waren over een meisje.” (zucht) Het kan best dat er boven de zevende nog enkele hemels zijn, maar eronder ook, zo blijkt. “Hoe zou het ook komen dat sommigen mistevreden zijn?”, zegt de barman. “Als ik sommige venten hier zie passeren: onverzorgd, vuile nagels, stinkend naar het zweet. Logisch toch dat het meisje er dan weleens minder zin in heeft?”

Het laatste woord is aan een sekswerker. Geconfronteerd met het bestaan van online fora waar bezoekers hun ervaringen delen, antwoordt ze gevat. “Ik heb er onlangs een collega over bezig gehoord. Dat er ook zo’n soort website zou moeten bestaan om de klanten te recenseren.”


Van de ontdekker tot de vaste klant: dit zijn de vijf types van bordeelbezoekers

Naar het profiel van prostituanten of bordeelbezoekers is internationaal al een hoop onderzoek gevoerd. Ook door ernstige academici in ons land.

Ook een team van onderzoekers van de Universiteit Gent onder leiding van professor Gert Vermeulen heeft onderzoek gedaan naar wie de sekswerkers frequenteert. Zijn team stelde in 2018 samen met de Britse experte Teela Sanders dat je de bezoekers grofweg in vijf types kan opdelen, naargelang hun parcours de route.

Vooreerst zijn er de ‘ontdekkers’ die op elke mogelijke leeftijd eens langs kunnen gaan bij een sekswerker, uit nieuwsgierigheid of fantasie. Vervolgens zijn er de ‘jojo’ers’ die meestal dertigplus zijn, stoppen met bezoekjes als ze een relatie hebben maar de draad weer oppikken als die relatie onbevredigend is, en verder het meer dwangmatige of compulsieve type dat blijft zoeken naar bevrediging, al dan niet therapeutisch van aard. Als vierde type is er de zogenaamde boekensteunklant, die aanvankelijk slechts seksuele diensten koopt bij een sekswerker, maar op latere leeftijd terugkeert om seksuele én emotionele verlangens te bevredigen. Ten slotte zijn er nog de flou gedefinieerde groep klanten die op sporadische momenten in hun leven blijven langsgaan.

Nog volgens onderzoek situeert de gemiddelde leeftijd van sekswerkklanten zich tussen de 30 en 40 jaar. Het is een beeld dat in Antwerpen vooral ’s avonds bevestigd wordt. In het Belgische ‘sexpert’-onderzoek uit 2013 werd ten slotte ook gepeild naar de frequentie van bordeelbezoek. Van de 129 respondenten die aangaven aan prostitutiebezoek te doen, gaf een vierde aan dat in het halfjaar daarvoor te hebben gedaan. Dat wijst op herhaaldelijk bezoek, en ondersteunt de veronderstelling dat maar weinigen zich beperken tot éénmalig bezoek.


https://www.gva.be/cnt/dmf20230825_91787040

[mechelen]

Nog minder dan 1.000 raamprostituees in Antwerpen, 1.700 sekswerkers ontvangen in flats en privépanden
Steeds vaker worden in Antwerpen op last van de burgemeester panden verzegeld. De oorzaak: prostitutie, met overlast voor de buren of mogelijke uitbuiting. Dat is geen toeval. In de voorbije jaren heeft een scherpe verschuiving plaatsgevonden van raamprostitutie naar prostitutie vanuit privélocaties, meestal appartementen. Het aantal ‘traditionele’ raamprostituees in het Antwerpse Schipperskwartier is gezakt van 1.513 in 2017 tot 966 in 2023. Op de website Redlights.be, waarop sekswerkers hun diensten aanbieden, waren er vorig jaar zo’n 1.700 advertenties voor Antwerpen.

Dirk Hendrikx
Vandaag om 05:00

“Meestal gaat dat dan om rondreizende prostituees die voor korte tijd iets huren en dan weer verder trekken, vaak naar steden in andere landen”, zegt iemand bij de stad. “Ze huren via Airbnb of Booking.com. Voor de sekswerkers zelf is dat handig omdat ze geen huurcontracten moeten tekenen of loondocumenten moeten voorleggen. Ze hebben geen domicilie nodig, ze ‘logeren’ hier zogezegd een tijdje en kunnen zo lang bezig blijven zonder ergens een vaste stek te moeten hebben.”

Voor de verhuurder is het financieel interessant. “Zoals dat appartement dat onlangs nog gesloten werd door de burgemeester wegens overlast voor de buren, met de lift die de hele nacht op en neer bleef gaan. Daar verbleven drie sekswerkers die samen 1.200 euro huur betaalden. Eén gewone huurder zou voor zo’n appartement misschien maar 800 euro betalen.

Huurmarkt lijdt
Iedereen tevreden, zou je denken. Maar de verschuiving heeft een paar forse nadelen. “Het gaat om zulke aantallen dat het weegt op de huurmarkt”, zegt de persoon bij de stad.

We schreven al eerder dat Antwerpen, net als zo veel steden over heel de wereld, op de huurdersmarkt last heeft van de impact van Airbnb en andere toeristische platforms. Veel eigenaars verkiezen de toeristische markt boven vaste huurders omdat die meer opbrengt en sommigen zijn er in gespecialiseerd om meerdere, tot zelfs tientallen, panden uit te baten als toeristische verblijven. Dat vergroot het tekort aan huurflats en drijft de huurprijzen op. Voor een deel is dat dus te wijten aan prostitutie via die panden.

“Dat wil daarom niet zeggen dat deze sekswerkers worden uitgebuit”, zegt Els Traets van Violett, de vzw die prostituees gratis medische en sociale ondersteuning biedt, met hoofdkantoor in het Schipperskwartier zelf.

Als de politie een pand sluit, is er in de regel iemand bij van de stadsadministratie die de sekswerkers voorstelt om hun naam en telefoonnummer te geven, als ze dat willen, en die doorspeelt aan Violett. “Ze kunnen bij ons terecht voor begeleiding, maar ze zijn daar vrij in”, zegt Els Traets. “Als er van mensenhandel sprake is, is het een zaak voor Payoke.”

Voor Violett betekent de verschuiving naar privépanden een extra uitdaging. “Het is lastiger om hen te bereiken. De sekswerkers in het Schipperskwartier lopen elke dag voorbij ons kantoor, dan is de drempel laag. We proberen ons kenbaar te maken bij de ‘onzichtbare’ prostitutie via de gespecialiseerde websites. We horen ook dat prostituees elkaar vertellen over onze werking.”

Verschuiving door corona
Er zijn naar schatting ook een paar honderd mannelijke sekswerkers actief in Antwerpen en meer dan 150 trans personen (meestal mannen die zich half tot vrouw hebben omgevormd). Ook zij werken steeds vaker vanuit privélocaties. Voor specifieke steun kunnen ze terecht bij het door de stad gesubsidieerde Boys Project.

Corona heeft de verschuiving weg van ramen een extra boost gegeven. “Tijdens de lockdowns waren privélocaties het enige alternatief”, zegt de persoon bij de stad. “Soms wordt met tussenpersonen gewerkt. Het komt zelfs voor dat een tussenpersoon een pand huurt van een eigenaar, dat onderverdeelt en er zelf drie keer meer aan verdient. Soms vragen verhuurders overdreven hoge prijzen of is er overlast voor de buurt. Dan grijpt het stadsbestuur in. Vorig jaar heeft de stad aan het bedrijf achter Redlights.be gevraagd hoeveel Antwerpse advertenties ze hadden gepubliceerd. Dat bleken er zo’n 1.700 te zijn. Daarmee zijn de raamprostituees fors in de minderheid geraakt.”


https://www.gva.be/cnt/dmf20230919_96276962