Over Popmuziek en kwaliteit.

[Wentelt Eefje]

Behalve de springplank eind jaren negentig voor zangeres Ellen ten Damme was Soviet Sex vooral ook het muzikale vehikel van wijlen Peter Klashorst



R.I.E.P.

[Siberische tijger]

[Wentelt Eefje]

Nog (véél) mooier dan het origineel: "Love Is Stronger Than Pride (Mad Professor's Lovers-Rock Reggae ReMix)" van Sade



De extra vocale harmonieën komen van de Britse "Queen of Lovers Rock" Carroll Thompson en de vaak op Mad Professor's Ariwa Records in de credits opduikende multi-instrumentalist en backing vocalist Errol "Black Steel" Nicholson.

[Eddy_V]

Nog (véél) mooier dan het origineel: "Love Is Stronger Than Pride (Mad Professor's Lovers-Rock Reggae ReMix)" van Sade



De extra vocale harmonieën komen van de Britse "Queen of Lovers Rock" Carroll Thompson en de vaak op Mad Professor's Ariwa Records in de credits opduikende multi-instrumentalist en backing vocalist Errol "Black Steel" Nicholson.

het even geduurd maar nu toch eindelijk weer een bijdrage die wel in dit topic thuishoort
of is dat een kwestie van smaak ?

[satanic surfer]

Na een gevoelde eeuwigheid vond Richard Melville Hall het weer ´ns tijd om in Europa te touren ter ere van z´n 25-jarige album Play. De ietwat excentrieke Moby speelde ten dans in Antwerpen en vuurde een set vol hits en semiklassiekers op het publiek af met een uitstekende band&back-upvocals als méér dan ruggesteun. Geinig detail, de opbregst van z´n tour wordt doorgestort aan charity en dierenwelzijnorganisaties..Il faut le faire ondanks dat ie er geen slaatje minder of méér moet voor laten. ss verheugde zich als een wielewaal aangezien M. ook op een tuinfeestje lang geleden kwam spelen. Onmogelijk om iets uit z´n rijke oeuvre te kiezen doch aangezien het hier vol viespeuken zit een song vol zelfreflectie van de ooit seksverslaafde producer pur sang....Moby: Extreme Ways

[Wentelt Eefje]

Ik draai dit wel eens op de kamer voor een dame die vindt dat ze mijn nieuwe favoriete "moet" zijn... en zeg dan luister vooral goed naar de tekst van "My Number One" van Gregory Isaacs, ter verduidelijking zing ik altijd de zin "Now the game has just begun" even luidkeels mee... ...

[Wentelt Eefje]

Vandaag blaast de populairste Stehgeiger ter wereld André Rieu 75 kaarsjes uit. Van harte gefeliciteerd daarmee!

Om het te vieren zijn uitvoering met zijn Johann Strauss Orchestra van Dmitri Shostakovich's "Waltz No.2" uit de Suite voor Variétéorkest die maar liefst 28 weken in de Top40 stond in 1994 en piekte op nummer 4.

Hier gelardeerd met beelden uit Stanley Kubrick's "Eyes Wide Shut" (waarin een andere versie, die van The Tbilisi Symphony Orchestra te horen is). Omdat die beelden nu eenmaal beter bij de belevingswereld van het overgrote deel van de ijsberen passen dan op en neer deinende bejaarde vrouwen op het Vrijthof... ...

[Willem2]

De wereldberoemde Maastrichtenaar André Rieu siert in oktober het shirt van MVV Maastricht. Het MVV-silhouetshirt is vanaf zijn 75e verjaardag - op 1 oktober aanstaande - afgebeeld op het shirt van de club. De actie is een samenwerking tussen MVV Maastricht, André Rieu en de sponsoren OneCasino en Voetbalshop.nl, waardoor het shirt internationaal wordt aangeboden.

Roland Heerkens, oprichter en partner van Voetbalshop.nl, initieerde de samenwerking: “Mijn vader was, net als de vader van André Rieu, muziekpedagoog en dirigent. Rieu komt bovendien ook uit Maastricht. De keuze was daarom eenvoudig en klinkt als muziek in mijn oren.” Ook André Rieu reageerde direct enthousiast: “Maastricht is mijn thuis. Ik reis veel, maar Maastricht heeft nog altijd mijn hart. Ik ben er trots om aan dit initiatief mee te mogen werken.”

Jean Boelen, directeur van MVV Maastricht, licht de bijzondere actie toe: “We zijn trots dat André Rieu op de borst van het prachtige MVV-shirt prijkt. De combinatie Rieu, MVV en Maastricht gaat met deze actie de hele wereld over.”

.... https://www.mvv.nl/nieuws/mvv-maastr...irt-andre-rieu

[Goedemorgenallemaal]

Is er al een draadje over "Limburg moet niet gekker worden?

Maar alle gekheid op een dirigeerstokje, terecht, ik denk dat André meer fanatieke aanhangers heeft dan MVV. En die ophef dat hij zichzelf zoveel betaalde? Bwa, hij bezorgt heel veel mensen heel veel plezier.

[hasta la pasta]

Ik ben er zowaar blij mee dat SS hierboven zowaar een dans dingetje post met connecties naar een tuinfeestje. Yes. Het moet niet gekker worden denk ik maar zo. Waar dit heen moet, daar blijf ik nu het antwoord schuldig op. I AM LOSING IT.

[Wentelt Eefje]

Tussen 1967 en 1975 stond Desmond Dekker, Jamaica's eerste superster, maar liefst 7 keer in de UK pop charts.

Zijn baanbrekende hit 'Israelites' was het eerste op Jamaica geproduceerde nummer dat in april 1969 bovenaan de UK-charts kwam. En op 24 mei 1969 was het ook de eerste nummer 1 in de Nederlandse Top40 uit Jamaica en het eerste ska/rocksteady/reggaenummer op nummer 1.

De populariteit ervan leidde tot een reggae-explosie die het genre naar de mainstream bracht en de weg vrijmaakte voor mensen als Bob Marley, Jimmy Cliff en Toots & The Maytals.

Daarom blijft hij, ondanks zijn tragische dood dit jaar meer dan achttien jaar geleden, een van de weinige reggaeartiesten die gemakkelijk met het genre worden geïdentificeerd.

En nu, ruim meer dan een halve eeuw nadat 'Israelites' het geluid van populaire muziek voorgoed veranderde, een songtekstvideo.

Als je de tekst niet kent, kun je nu meezingen met het vertrouwen dat je het goed hebt - woord voor woord!

Get up in the morning, slaving for bread, sir
So that every mouth can be fed
Poor, me Israelites

Get up in the morning, slaving for bread, sir
So that every mouth can be fed
Poor, me Israelites

My wife and my kids, they packed up and leave me
Darling, she said, I was yours to receive
Poor, me Israelites

Shirt them a-tear up, trousers a go
I don't want to end up like Bonnie and Clyde
Poor, me Israelites

After a storm there must be a calm
They catch me in the farm
You sound your alarm
Poor, me Israelites

I said I get up in the morning, slaving for bread, sir
So that every mouth can be fed
Poor, me Israelites

I said my wife and my kids, they are packed up and leave me
Darling, she said, I was yours to receive
Poor, me Israelites

Look me shirts them a-tear up, trousers a go
I don't want to end up like Bonnie and Clyde
Poor, me Israelites

After a storm there must be a calm
They catch me in the farm
You sound your alarm
Poor, me Israelites

Poor me Israelites, poor me Israelites, poor me Israelites

[Badslippers]

Viel onlangs midden in de nieuwe tweedelige docuserie "Laurel Canyon: A Place in Time". Helaas alleen deel 1 die ik dus maar voor de helft kon kijken. Gauw opzoek (op de bekende plaatsen) naar de volledige delen 1 en 2. En gevonden. Als je van de muziek van o.a. Joni Mitchell, Jackson Brown, Eagles, CSNY, Buffalo Springfield, Byrds houdt, zeg maar de West Coast muziek dan kom je denk ik wel aan je trekken. Onder aan vind je een paar links.

De schilderachtige hippiewijk Laurel Canyon met haar kronkelende wegen tussen Sunset en Mulholland vertelt het verhaal van de muzikanten die daar tussen 1965 en 1975 neerstreken. De hippiegeneratie waar werd gemusiceerd en geblowd totdat ze de hemel voor een doedelzak aanzagen.

De nieuwe tweedelige docuserie "Laurel Canyon: A Place in Time" presenteert een zonovergoten commune van een plek waarvan de betekenis voor de muziekscene van die tijd niet genoeg kan worden benadrukt.



Tussen ongeveer 1965 en 1975 lokte Laurel Canyon, een betoverende verzameling slingerende wegen en ongewone huisjes die tussen Hollywood en de Valley liggen, eersteklas muzikanten van Joni Mitchell tot de Byrds, Love, de Turtles, Crosby, Stills & Nash, Buffalo Springfield, the Mamas & the Papas, de Doors, Eagles, Jackson Browne, Neil Young, Frank Zappa, Alice Cooper, Linda Ronstadt, Gram Parsons en meer. Ze woonden op een steenworp van elkaar, maakten en namen succesvolle muziek op, organiseerden epische avonden en poolparty's (met pingpongtoernooien!) en bleven constant stoned. Samen bepaalden ze het moment waarop folk elektrisch werd en country, blues, jazz, klassiek en psychedelische rock versmolten.

Dit was een tijdperk waarin je gemakkelijk een heel huis in Los Angeles kon huren zonder de deur op slot te doen, althans, totdat de moorddadige volgelingen van Charles Manson de stad lieten beven.

Laurel Canyon gaat niet alleen over de buurt. Het gaat niet alleen over de levensstijl die wordt verteld door de toen nog nauwelijks volwassen deelnemers, waar drugs vrij vloeiden (Peter Tork van de Monkees vertelde Rolling Stone ooit dat kilo's wiet vaak achteloos in koffers werden gedropt). Het gaat ook niet alleen over de esthetiek, met zijn binnen-buiten-levenssfeer, tuinplekken, wilde bloemen, een vloed aan natuurlijk hout en licht, en het visitekaartje van een jong, modern decor, cactussen.



Het gaat over wat het landschap en zijn bewoners samenbrachten, muzikaal en persoonlijk, en het eeuwenoude verhaal van muziekscènes die zich opbouwen, een hoogtepunt bereiken en oplaaien, waardoor het verhaal levend blijft.

Dit is waar Neil Young naartoe verhuisde om zich bij Richie Furay's band, Buffalo Springfield, te voegen op leadgitaar met Stephen Stills, om vervolgens Crosby, Stills, Nash & Young te vormen, en vervolgens besloot om solo te gaan. Waar Love (met zijn twee zwarte leden, Arthur Lee en Johnny Echols) niet meer in het zuiden zou mogen toeren, en moeite zou hebben om het succes van collega's als the Doors te evenaren.

Het is de plek waar David Crosby uit the Byrds zou worden gezet, maar eerst zou samensmelten met Stills & Nash (in het huis van Joni Mitchell). Dit is de plek waar Stills een plekje in de Monkees zou verliezen aan Peter Tork (hij had een scheve tand waar leidinggevenden niet van hielden) terwijl Tork, een nudist, fantastische feesten gaf. Vrouwen zwommen naakt in Zappa's eendenvijver in het volle zicht van Joni Mitchells woonkamer. Iedereen ruilde van partner en the Mamas and the Papas wisselden op een half dozijn manieren van partner. Soms kwamen Jimi Hendrix, Ringo en George langs om te jammen (en te blowen)



Iedereen viel voor Joni Mitchell en/of haar talenten. De avond dat Mama Cass Eric Clapton meenam om Joni te zien spelen, zat hij versteld. David Crosby vertelde: "Ik had de beste wiet in de stad," . "Ik gaf mensen een joint en ze werden stoned, helemaal stoned tot op het bot. Ze luisterden naar Joni's spel en hun hersenen rolden uit hun neus en dat was dat." Crosby was verliefd op Mitchell, maar Mitchell viel voor Graham Nash, voordat ze hem via een telegram negeerde en de bons gaf. En op een gegeven moment schijnt Keith Richards bij Laurel Canyon een huis in brand te hebben gestoken.

"Dit was een goed moment om een ​​band te beginnen," merkt Robby Krieger van the Doors op een gegeven moment op, een ongelofelijk understatement. Ooit kon je the Doors, Love en the Byrds op dezelfde affiche zien in een club met niet meer dan 500 zitplaatsen, of Steve Martin stand-upcomedy zien doen in een piepklein clubje als voorprogramma voor Linda Ronstadt.

De zeepbel van Laurel Canyon zou langzaam worden leeggezogen door het echte leven: de burgerrechtenbeweging, Vietnam, de steekpartij van de 18-jarige zwarte festivalganger Meredith Hunter in Altamont door een Hells Angel en de moorden van Manson. (Voor wat het waard is, Charles Manson probeerde het ook te maken in een band in Laurel Canyon. Helaas, ze waren waardeloos.) Woodstock verdeelt de serie in tweeën. De tweede helft van de documentaire gaat over de eerste vijf jaar of zo van de jaren '70 en de tweede golf van bewoners, zoals Linda Ronstadt, JD Souther en the Eagles, en over de snelle onttroning van wiet door coke als de drug du jour.

Bands kwamen en gingen, en uiteindelijk zou al dat geld de succesvollere Laurel Canyoners naar rijkere enclaves als Bel Air verplaatsen. Opvallend genoeg, legt Don Henley in de film uit, werden die jamsessies die de hele nacht duurden, meteen afgebroken toen er echt geld op tafel lag, en werden ze gezien als kansen om elkaars melodieën te stelen.

De geldklopperij waarmee deel één van Laurel Canyon eindigt, is de enige tip voor wat er met de babyboomers zal gebeuren en hun uiteindelijke afdaling in grof, destructief consumentisme. Hun oude barrels werden ingeruild voor Porsches en Rolls Royce. De film benadrukt hoe de idealen van de babyboomers destijds overeenkwamen met wat elke zogenaamde woke persoon in het heden zou kunnen interesseren. "Hippies", noemt Jackson Browne op een gegeven moment, "is nu misschien een gemakkelijk te bespotten concept, maar ooit betekende hippie worden "hippie worden, je openstellen" voor de wereld om je heen, je richten op de realiteit van onrecht en menselijke mogelijkheden".




Als je deze bands ziet samenwerken op het hoogtepunt van hun artistieke carrière, naast foto's met een bijna babygezichtje, dan wordt nog iets anders benadrukt: het zijn eigenlijk nog kinderen, die net zo naïef zijn over de problemen en oplossingen van de wereld als over hun vooruitziende blik op het gebied van muziek.

Laurel Canyon: A Place in Time is een momentopname van een bijzonder vruchtbaar moment in de jeugdcultuur en haar muziek gedurende 10 jaar.
Volgens mij nog te bekijken op NPO2 EXTRA in de nacht. Uitzendschema:

https://www.tvgids.nl/muziek/laurel-canyon


Trailer:
https://www.youtube.com/watch?v=yt5yfItXQ2I


Of hier binnenhalen. (Wel snel bij zijn want ik verwijder die bestanden weer snel)
Deel 1: https://www.mediafire.com/file/xqb3c...OENiX.mkv/file
Deel 2: https://www.mediafire.com/file/kub10...OENiX.mkv/file