IJsbeer in de midlifecrisis

[SFL]

Ijsberen en de mentale gezondheid: Midlifecrisis!

Er is de laatste jaren iets grondig mis met mij! OK, ik geef toe dat zowel mijn trouwe fanbase, bestaande uit 3 à 4 ijsberen, als het occasioneel lezerspubliek doorheen mijn ijsberenjaren zal stellen dat er van in den beginne al iets grondig mis is met mij. Maar tegenwoordig is er toch wat meer mis dan voorheen. Zo mis dat ik het zowaar zelf gewaar wordt. Wat het is, wist ik tot voor kort echter niet. Ik dacht dat het PTSS was, aangezien ik het leger gediend heb in een land waar conflict nooit ver weg is, ik heb er meermaals dienst gedaan als kanonnenvlees en keek de dood verschillende keren in de ogen. Ook kanker overviel mij tot drie maal toe en twee keer was het ook kantje boord of ik had de pijp aan Maarten gegeven. Dus PTSS kon het best wel wezen, hoewel ik altijd goed psychische hulp en ondersteuning kreeg na bepaalde gebeurtenissen. Edoch bleef ik worstelen met stemmingswisselingen, slapeloosheid, inwendige onrust, de kick in iets niet meer vinden, het leven in vraag stellen, agressie tegen alles en iedereen… Vooral in het verkeer en in de supermarkt. Ook moet ik mijn ongezouten mening aan iedereen kunnen opdringen en wie niet akkoord is, die doe ik af als een onwetende kloothommel. Dit zal men hier zeker wel herkennen op het forum. Anderzijds heb ik wel doorgaans gelijk, dus ik ga me niet excuseren of mijn meningen veranderen, stelletje onwetende sodemieters.

Op een dag had moeder de vrouw er ten huize SFL zodanig genoeg van dat ze zei dat ik professionele hulp moest gaan zoeken. Normaal zou ik dat tegenspreken en haar brutale bek de mond snoeren, maar ik had zopas op de baan mijn wagen in de kont van de idioot voor me geparkeerd. Simpelweg uit woede en frustratie. Hij reed als een slak, hij irriteerde me met zijn rijstijl die liet uitschijnen dat hij niet wist wat ie wou. Toen hij alles toesloeg en stopte voor een voetganger, die totaal geen voorrang had en waar dus niet diende voor gestopt te worden, gaf ik gas bij en ramde hem in zijn kont in de hoop dat hij de rest van zijn leven kreupel zou lopen. “Dat zal je leren, jij ellendeling,” schuimbekte ik. Pas een paar minuten later besefte ik dat ik met deze daad in fout was en verdomme nog kon gaan betalen voor die schlemiel. Mede door dit voorval besloot ik mijn wijf niet tegen te spreken. Sterker nog: ik gaf haar gelijk! Dus ik ging naar mijn huisarts en i.p.v. mij antidepressiva of kalmeelpillen voor te schrijven verwees hij me door naar een psycholoog. De psycholoog, op zijn beurt, bekeek me met een blik van “hier-gaan-we-werk-mee-hebben-maar-waarschijnlijk-zal-het-geen-rotte-bal-uithalen”. Hij verwees me vervolgens ook maar door naar een psychiater die zijn praktijk had in een open psychiatrische instelling. Toen dacht ik: “OK, hier moet ik uitkijken wat ik zeg, of ze dringen er hier subtiel op aan om me aan een wat uitgebreider mentaal onderzoek te onderwerpen”. Een hardnekkige midlifecrisis was het verdict, na een lang gesprek en een soort van test!!! De consultatie resulteerde in de overeenkomst dat ik niet moest terugkomen zolang ik mijn woedeaanvallen kon onderdrukken. Uit angst dat ik dan een tikkende tijdbom zou worden, adviseerde de zielenknijper me om iets te zoeken waarin ik mijn dwaze kop zou kunnen legen en de frustraties uit mijn systeem te laten ontsnappen. Dus ik ging opnieuw wat schrijven. En waarom zou ik jullie er niet mee lastigvallen op dit hoerenlopersforum? Hier heb ik toch een zekere anonimiteit en wat jullie denken kan me toch voor geen meter schelen. En als heuse aandachtshoer, die ik ben, kom ik hier weer wat dopamine opdoen die ik ophaal uit zowel positieve en negatieve aandacht! Ik blij, mijn wijf blij, de psychiater blij, de maatschappij rondom mij blij… En tot slot ook een paar verwarde zielen onder jullie blij! Ah… De psychiater voegde er ook nog aan toe dat het niet verkeerd was om typische midlife-excessen toe te laten of te ondernemen. “De natuurlijke gang van zaken moet je niet verstoren,” grijnsde hij krankzinnig.

45 jaar en een midlifecrisis! Dus moet ik op zoek naar dingen die venten dan zoal doen of meemaken. De meeste dwazen in mijn omgeving en op mijn leeftijd kopen een Harley, schrijven een boek, nemen een minares die minstens 10 jaar jonger is, komen uit de kast als zijnde homo en verkleden zich op vrijdagavond als travestiet, gaan op wereldreis maar blijven hangen in Thailand, kopen een sportkar, verlaten hun wijf en eindigen in miserie, krijgen prostaatkanker of plegen zelfmoord, tegemoetkomend aan hun midlifecrisis.

Een Harley heb ik reeds gehad in mijn twintiger jaren en na een paar jaar was het nieuwe eraf. Leuk als je van de Oost- naar de westkust in de VS tuft, maar de Europese wegeninfrastructuur is daar niet voor gemaakt. Teveel drukke snelwegen, geen uren of zelfs dagen aan verlaten landschappen, dan wel file om de tien km en overal ellendige mensen, ellendige chauffeurs en beton… Vooral veel beton. Voornamelijk ellendig beton, want beton kan niet achterblijven op mensen! In het heilige land, waar ik ooit ook woonachtig was, heb je wel fraaie vergezichten in de negev woestijn, maar helaas doorkruis je die ook op enkele uurtjes. En ga je de grens over naar Jordanië of Egypte dan maak je veel kans dat een bebaarde schapenherder met een Arafat tulband op zijn vorte kop, zittend op een kameel met een schurftlul, je met een antiek geweer van je Harley afschiet, je in stukken zaagt met een botte slijpschijf en je ledenmaten, lul en kloten in een postpakket naar zijn verre oom in Jemen stuurt, met de bijhorende boodschap: “kijk Kemal, ik heb een halve jood voor jou van zijn moto geschoten, geef de restanten maar aan je buitenechtelijke kinderen te vreten, jij stinkende rot-jemeniet”.
Een boek schrijven… Ik schreef al 7 boeken van minsten 400blz nog voor ik 40 was. Daar moet ik geen penopauze voor doormaken. En wat heb je eraan? Dat een paar 100 kloothommels het lezen en de tientallen trutten die het gelezen hebben, hun gif ongevraagd terug in de richting van de auteur spuiten omdat het allemaal te vrouwonvriendelijk of te politiek incorrect is. Dat ze verdomme mijn kloten kussen!

Een minnares die meer dan 10 jaar jonger is heb ik al. Eigenlijk is ze 23. Maar het is enkel plezant om naast je te hebben wanneer je over straat loopt of op een feestje arriveert, met een air van “kijk mij hier eens met die groene spriet hier naast mij”. Automatisch hangen er genoeg andere wijven rond je om uit te vissen wat je in je mars hebt dat je nog zo in de markt ligt bij 23jarige schoonheden. Geld? Macht? Een gouden lul, misschien? Neen, niets van dit alles… Misschien een beetje charisma en het feit dat ik zelf niet meer moet werken en het werk voor mij gebeurt. Dat is blijkbaar voldoende. Anderzijds zie ik niet in waarom een jongere minnares met een midlifecrisis gerelateerd moet worden. Ik heb mijn hele leven, tijdens verschillende langdurige relatie, heel wat affaires onderhouden. Met oudere én jongere maîtresses. Dus voor mij is het niet iets wat ik persé moet doen omdat ik zo ongeveer over de helft van mijn zielige leven ben! Trouwens… Een 23jarige buitenechtelijke vriendin, is op seksueel vlak niet dat wat het moet wezen, mijn beste vrienden. De seks zuigt! Misschien was dat vroeger anders daar de mensen sneller volwassen waren en minder preuts dan de huidige generatie zombies… Nu lijken ze alles van porno te hebben gekopieerd, maar ze hebben het simpelweg niet in de vingers. Om niet te zeggen dat ze de taal van sensualteit, romantiek, erotiek en genot niet spreken of begrijpen. En dan zwijg ik nog over het feit dat de gesprekken met haar vaak infantiel en inhoudsloos zijn. Dus kortom… Het heeft enkel zijn voordeel als je door het shoppingcenter loopt of als je de kroeg binnen wandelt. Voor de rest kan je als 45jarige de jonge meiden best van je bucketlist schrappen!

Uit de kast komen op mijn 45ste is ook niet aan de orde. Simpelweg omdat ik te hetero ben om zelfs het minste interesse of nieuwsgierigheid aan de dag te leggen in seks met iemand van hetzelfde geslacht. Neen, dan steek ik mijn pik nog liever in de broodrooster dan in de naar bierscheten stinkende reet van een vent. Niet dat ik een travestiet ben, maar ooit heb ik me wel eens verkleed als een wijf voor een decadent feest in een party hotel op Jamaica. Been there, done that… Maar ik zie er het nut niet van in om dat nog eens opnieuw te doen in mijn midlifecrisis. Bovendien was ik toen straalbezopen en sloeg ik op hoge hakken mijn poot om met als gevolg dat mijn gewrichtsbanden gescheurd waren. Mocht ik dat op deze leeftijd proberen, dan zou ik voor zeker mijn lompe enkels breken. Voor welke reden zou je zulke risico’s willen nemen?

Een wereldreis? Thailand? Op Andorra, Wit-Rusland en Litouwen na was ik in elk Europees land. En op een hele resem landen op elk continent met uitzondering van Antarctica. Reizen en lekker eten is mijn langste leven, maar er zijn maar een handjevol landen op al die continenten waar ik echt graag ben en waar ik met nog meer graagte terugkeer. Dus een sabbatjaar inlassen en een reis rond de wereld maken; het zou ook maar een verspild jaar zijn! En Thailand, daar ben ik verscheidene keren geweest, maar ik ben ermee gestopt toen één Thaise schone me begon te stalken dat ik een kind bij haar verwekt had. Als er één ding is wat je niet moet doen als man in een midlifecrisis, dan is het terugkeren naar een plek waar je een mokkel bezwangerd zou kunnen hebben. Ook al is de kans miniem, gezien enkele feiten waarop ik nu niet hoef in te gaan, wil ik het toch niet riskeren om een eventuele confrontatie aan te gaan. Momenteel zit mijn trouwe kompaan Kinky-Bull nu in Thailand. Volgens hem is het daar tegenwoordig echt wel oppassen om niet met een lady-boy in je nest te eindigen. Tegenwoordig is de wetenschap naar verluidt zo vergevorderd dat zelfs de volledig omgebouwde venten, diegenen die reeds een kut hebben, dat het zelfs mogelijk is dat die kut kan nat worden. Begin dan maar eens uit te vingeren dewelke ooit een vent waren en welke een echt wijf. Neen, ook die ambitie koester ik niet meer!

Een sportkar kopen? Voor ik 30 was heb ik reeds twee sportbakken gehad. Check! Waarom het me niet meer interesseert op deze leeftijd? Omdat ik een auto als een gebruiksvoorwerp beschouw en dit zowel voor mij, mijn meerijders en wanneer ik wat vervoer zo comfortabel mogelijk moet zijn. Een sportwagen heeft tegenwoordig geen enkel nut meer met al die verkeersdrempels, vluchtheuvels, gaten in de weg, flitspalen, trajectcontroles, wegversmallingen, mobiele controles en al die voetgangers, fietsers en kutmongolen met hun elektrische step die alsmaar meer rechten krijgen. Buiten het feit dat ik mijn drang om al het gepeupel overhoop te rijden continu dien te beteugelen, ben ik ook geen fan van boetes betalen. Dus een sportkar levert alleen maar meer ellende op… En geloof me vrij (alle wijsneuzen die nog lang geen 40 zijn); eenmaal boven je veertigste heb je geen nood meer aan ellende en drama in je leven. Je wil rust en vooral geen gezeur! Laat staan een auto die alleen maar heibel aantrekt!

Kanker en zelfmoord zijn 2 nare begrippen. Voor zelfmoord ben ik te narcistisch en kanker heeft me al drie keer getroffen en me geen enkele keer onder de zoden gekregen. Twee maal kroop ik door het oog van de naald, maar blijkbaar is het mijn tijd nog niet. God de vader is duidelijk van mening dat ik nog eventjes de wereld moet blijven bevuilen, de medemens irriteren en amok maken daar waar nodig. Ik werd eerder in mijn leven al in elkaar geslagen en voor dood achter gelaten, met stenen bekogeld en tig maal beschoten in een oorlogs- annex conflict gebied, waar ik letterlijk diende als ultiem doelwit voor terroristen. Ben ik nog bang voor de dood? Nee, in het geheel niet. Put ik nog veel plezier uit de geneugten des levens? Nee, dat helaas ook niet! Laat me concluderen dat ik in zekere zin blij ben dat ik deze aardkloot nog bewandel. De meeste momenten ben ik echt wel gelukkig, maar het is niet meer zoals voorheen. Is dat de midlifecrisis? Is dat het hele post-covid-era? Of komt dit effectief door het feit dat ik me al verschillende keren neergelegd heb bij het feit dat het “game over” was? Of heb ik teveel meegemaakt in mijn leven waardoor ik geen kick meer kan ervaren?

Mijn wijf ga ik ook niet verlaten. Ik hoef zelfs mijn wijf niet te verlaten om in de miserie te raken. Zij heeft het talent om mij bij momenten miserabel te laten voelen, maar tot nu toe zijn de goede momenten met haar nog steeds in de meerderheid. Dus nee, mijn wijf is totaal niet verkeerd. Haar nymphomane kantjes zijn langzaam wel wat aan het wegebben, maar dat los ik dus op met een minnares. Natuurlijk lieg ik dit; want zelfs wanneer vrouwlief me nog dagelijks hersendood neukte, kon ik het niet laten om er een minnares bij te nemen of om zo nu en dan gebruik te maken van een hoer. Mijn probleem is dat ik continu afwisseling wil. Ik heb een tijdje gedacht dat ik vanaf mijn veertigste rust zou vinden. Me settelen en me onderdompelen in stabiliteit om niet te zeggen vrede te nemen met saaiheid van het leven voor een man van middelbare leeftijd. Helaas is het tegenovergestelde waar, ik blijf wekelijks en soms dagelijks mijn huwelijk riskeren door ongeleid in het rond te neuken, te flirten waar de kans zich voordoet en nog steeds te betalen voor seks. Het betalen voor seks is in de laatste 7 jaar enorm afgenomen, maar ik spendeer er veel meer geld aan dan vroeger. Sinds een dik jaar doe ik meer een beroep op escorts en zelfs op pornosterren die bijklussen. Dit laatste, actrices uit de pornografie, dat is mijn verslaving van het laatste jaar geworden. Online kijken welke gortigheid ze zoal uitvreten en het dan in real life naspelen bij een ontmoeting. Ik ben nooit een pornoliefhebber geweest, maar sinds mijn 44ste (en sinds deze ervaring: https://www.ijsberenforum.com/forum/...747#post839747 ) zoek ik ze naar believen op op pornosites zoals pornhub en pornpics, ruk ik me af op porno waarin ze de hoofdrol vervullen en na een bepaalde pornosnol geneukt te hebben kijk ik terug naar filmpjes van haar en ruk me opnieuw af. Misschien is dat wel mijn midlife-ding geworden, vrees ik.

Misschien ben ik met mijn heuse midlifecrisis ook het probleem des huizes SFL? Als ik nu alles zo van me af schrijf krijg ik plots het besef dat misschien mevrouw SFL haar seksdrive niet verliest vanwege haar pre-menopauze, maar dat ik seksueel minder in haar geïnteresseerd ben door het gegeven dat ik me bij regelmaat afruk op online perversiteiten en naast de pot zeik bij de geringste opportuniteit. Kijk… Gevolg gevend aan de therapeut om toch iets te ondernemen, krijg ik inzichten hoe mijn leven in elkaar steekt. Ik ben me bewust geworden van mijn midlife-zonde en zie wat er mis is met mijn huwelijk. Ik ben het probleem van alles… Maar ga ik er iets aan doen en de problemen elimineren? Vergeet het maar!

[stimpy3]

Op een dag had moeder de vrouw er ten huize SFL zodanig genoeg van dat ze zei dat ik professionele hulp moest gaan zoeken. Normaal zou ik dat tegenspreken en haar brutale bek de mond snoeren, maar ik had zopas op de baan mijn wagen in de kont van de idioot voor me geparkeerd. Simpelweg uit woede en frustratie.

Volkomen terecht; mensen die niet weten waar ze naartoe willen en als een doos rijden moeten hun rijbewijs inleveren. Nee, mensen hoeven niet als een idioot te rijden, maar bejaarden, vroegbejaarden en autisten die met 70 op de teller op een 80-weg gaan rijden "omdat het geregend heeft" moeten gewoon lekker met de bus gaan.

Dat gezegd hebbende: de tendens in nederland is om alles wat met de GGZ te maken heeft te medicaliseren. Basically, je huisarts biedt je de keuze tussen een pilletje (antidepressiva, meestal) of GGZ; GGZ heeft eindeloze wachtlijsten en doet niks zonder dat ze een 'diagnose' hebben; daarna gaan ze pas behandelen. Probleem met zo'n 'GGZ-diagnose' is wel dat dat een officieel ding is. Stel dat je het etiket ADHD of autisme krijgt, dan ben je ook sort-of-verplicht om dat te melden bij je verzekering cq het CBR (en bij die laatste is het zo dat iedere rijbewijsverlenging opeens kneiterduur wordt omdat een psychiater een stempeltje moet zetten). D'r zijn tussenwegen waarbij dat niet nodig is, maar als je net iemand in de prak hebt gereden wordt dat wel heel erg een kwestie van heeeeel goed lullen.
(also: alles in de geestelijke gezondheidszorg is een dagtaak. Niks gaat vanzelf. Ooit eens met een burnout gezeten en me door een psycholoog proberen te laten helpen, maar dat hele traject -om dat geregeld te krijgen, en alle procedures tijdens dat traject - dat was gewoon een baan an sich.)

Anyway, wat pilletjes betreft: daar moet je ook mee uitkijken. Antidepressiva doen wonderen voor je stemming (als je last hebt van depressieve klachten enzo), maar de bijwerkingen zijn wel dat je libido naar god is (zowel in termen van "de boel omhoog krijgen" en "alles met tieten is totaal oninteressant"), maar ook dat je bij stress een stuk geirriteerder en impulsiever bent. Stimpy3 is normaal de rust zelve, zit sinds een maand of 4 op antidepressiva en na een maand of 3 tik ik uit pure ergenis een rechts inhalende fransoos linksachter aan. Mazzel dat-ie blijkbaar op drugsdoortocht was, want dat soort dingen vind de verzekering helemaaaaal niet ok (en van de herstelkosten kun je ook een paar keer in Magnjum of Sharks alle opties aanvinken bij de dames. )

Geen idee of er andere middelen zijn die het randje er een beetje van af halen. In een ver verleden heb ik wel eens magnesium/zink-supplementen geslikt om dat een beetje uit te balanceren, en dat hielp destijds ook wel goed tegen de irriteerbaarheid.

Anyway: m'n punt is dat je een beeetje moet uitkijken met wat je jezelf laat aansmeren/aanpraten in je huidige toestand, voor je allerlei andere toestanden op de hals haalt.

[pietpotent44]

Voor mij werkt zon verslag van SFL ook therapeutisch. Omdat ik soms weleens denk dat ik niet normaal ben, maar als ik dan SFLs verslag lees, voel ik me ineens best wel normaal.
Nog maar een menneke van 45, en dan toch al zon rugzak (en balzak).

Wat SFL nodig heeft (naast een schop onder zn kont van zn vrouw, en de aankomende lente zon met vitamine D) is natuurlijk gewoon een goeie beurt van een flinke sloerie. Of 2 sloeries. Ik denk aan bijv. Nancy en Natascha. Ik zou hem wel willen aanraden daarvoor zijn edele delen te verzekeren. Ze zullen hem compleet slopen op de kamer, zonder genade.

Als dat allemaal nog niet helpt, wil ik best een keer met hem gaan praten. Voor wat het waard is natuurlijk. Ik heb niet de illusie dat ik hem weer helemaal op het rechte pad krijg. Maar ik wil best een poging doen.

Ik ben trouwens wel benieuwd hoeveel buitenechtelijke kinderen hij inmiddels heeft. Misschien kan Willem2 er een poll van maken. Degene die er het dichtst bij zit krijgt een vrijkaartje (en beschuit met muisjes).

[Badslippers]

Te triest voor woorden dat een psychische aandoening bij een organisatie als het CBS op het bord komt te liggen. Het CBR begeeft zich steeds vaker op het terrein van de fysieke en mentale gezondheid van mensen en weet blijkbaar wat goed is. Je reinste discriminatie die kant nog wal raakt. Nog steeds zijn mensen met psychische klachten de paria's van de samenleving. Ik kan daar een hele verhandeling over gaan schrijven maar je kunt ook deze link raadplegen.
https://archive.ph/iVQFj
Dat scheelt mij tijd. Verder:

"In de Europese Rijbewijsrichtlijn staat dat rijbewijzen niet mogen worden afgegeven aan mensen met ‘ernstige psychische aandoeningen’. " Nou, dat zou dan betekenen: het einde van fileleed, drastische vermindering van CO2 uitstoot. en ga zo maar door want dan zou het verkeer uitermate rustig worden.

Dit is weer zo'n voorbeeld van schieten met een hagelgeweer op een mug. Totaal zinloze keuringen. Geldklopperij, bureaucraties, discriminerend.

[Herr Fick]

Ijsberen en de mentale gezondheid: Midlifecrisis!

Een Harley is inderdaad een moto voor losers. Om dat te beseffen moet je geen 40 worden.

Als je gewoon wacht tot de mid life plaats maakt voor de volgende fase spaar je een hele hoop geld en gefilosofeer op de sofa uit. Niet ongeduldig worden, het gebeurt vanzelf.

Ondertussen vooral geen nieuwe taal leren, geen exotisch voedsel eten (tenzij een ontbijt in de Omelet Junction in Havat HaShomer), vooral geen sport doen, zeker geen onderbroek dragen in een saunaclub en je elke dag scheren zodat je niet per ongeluk voor een iman of een rabbi aanzien wordt. Dan komt het vast goed met je.

[BefBeer]

Ik heb het 1e artikel in dit draadje goed gelezen.
Heel ernstig geval zullen we maar zeggen!
Na erg lang zoeken heb ik toch nog iets sociaals gevonden van SFL.
Hij waarschuwt zijn medemens voor hem!
Nu moeten we hem alleen nog op tijd herkennen; mannelijk geslacht en af en toe roken zijn wat weinig tips om je veilig te voelen.

[SFL]

Voor mij werkt zon verslag van SFL ook therapeutisch. Omdat ik soms weleens denk dat ik niet normaal ben, maar als ik dan SFLs verslag lees, voel ik me ineens best wel normaal.
Nog maar een menneke van 45, en dan toch al zon rugzak (en balzak).

Wat SFL nodig heeft (naast een schop onder zn kont van zn vrouw, en de aankomende lente zon met vitamine D) is natuurlijk gewoon een goeie beurt van een flinke sloerie. Of 2 sloeries. Ik denk aan bijv. Nancy en Natascha. Ik zou hem wel willen aanraden daarvoor zijn edele delen te verzekeren. Ze zullen hem compleet slopen op de kamer, zonder genade.

Als dat allemaal nog niet helpt, wil ik best een keer met hem gaan praten. Voor wat het waard is natuurlijk. Ik heb niet de illusie dat ik hem weer helemaal op het rechte pad krijg. Maar ik wil best een poging doen.

Ik ben trouwens wel benieuwd hoeveel buitenechtelijke kinderen hij inmiddels heeft. Misschien kan Willem2 er een poll van maken. Degene die er het dichtst bij zit krijgt een vrijkaartje (en beschuit met muisjes).

OK, zeg maar waar ik Nancy en Nastia kan vinden

[SFL]

De midlife & drank(mis)bruik:

Zoals met mezelf afgesproken probeer ik de midlifecrisis en mijn penopauze zonder kleerscheuren door te komen. Lees dat ik mezelf misschien typische geneugten toesta, waar een man in die periode van zijn leven aan blootgesteld en toe aangetrokken wordt. Geniet met mate is de leuze… Drink niet te veel en drink niet te weinig. Eet niet te veel en eet niet te weinig. Neuk niet te veel en… Nou ja, je kent het riedeltje wel. Vandaag ga ik mijn drinkgedrag analyseren, want dat is ook weer iets dat uit de hand dreigt te lopen. Ik weet niet of dit persé gepaard gaat met mijn midlife issues, maar laat me toch stellen dat ik terug veel zuip na mijn herstel van de K-ziekte. Misschien haal ik onbewust in wat ik de jaren ervoor gemist heb? Eigenlijk dronk ik zo goed als niets sinds 2019. Misschien wel het hele covid-era? Het kan zijn dat dit ook weer zo’n typisch post-covid dingetje is, maar eerder nog dan dit en mijn fameuze penopauze, zou het wel eens aan vrouwlief kunnen liggen. Of toch gedeeltelijk.

Ik ben getrouwd met een Poolse. Over Poolse wijven doen veel verhalen de ronde. Clichés allerhande ook. Poolse vrouwkes werken hard. Poolse vrouwkes neuken de pannen van het dak. Poolse vrouwkes kunnen goed koken. Poolse vrouwkes zuipen je met gemak onder tafel! Met uitzondering van dit laatste is al de rest in grote lijnen bullshit!
De Polska’s werken hard als het voor een baas is, als ze gecontroleerd worden en iemand tijdig aangeeft wat, hoe en wanneer ze iets moeten doen. Komen ze thuis, en heb je een liefdevol en warm nest voor hen gecreëerd, dan worden ze gemakzuchtig. Lui zelfs. Niets schiet op en ze kunnen halve dagen op de bank doorbrengen zonder er zich voor te schamen. Wanneer ik de baan op ben geweest en ik kom terug en zie heel de keuken overhoop liggen, etensresten aangekoekt aan bestek en servies en zij dan te lamlendig om alles in de vaatwasser te steken, daar krijg ik stenen kloten van. OK… Ik maak mijn midlife door en het angermanagement lijkt eventjes niet te helpen. Maar godverdomme ruim je zooi op. Ik doe dat ook als zij van huis is. En zo zijn er nog 101 andere dingen. Als ze het huishouden bestiert, dan is dat als een sneltrein, maar allemaal maar half werk. Iets grondig onder handen nemen, dat geschied niet van haar kant. Nee, op de bank liggen met een glas wijn in de ene hand en haar smarphone in de andere. Heel de dag maar Poolse online kranten lezen terwijl je verdomme hier woont en niet meer in Polen, waar ze note bene continu kritiek op spuit.

Dat ze de pannen van het dak neuken, dat is een gedeeltelijke waarheid. Voor het huwelijk neukten we als de ratten. Na wat erectieproblemen na de chemo, moest ik zelfs mijn meerdere erkennen in haar. Ik was kapot en zij wilde maar meer. Zoals overal ter wereld het geval is, begon dat na het huwelijk wel minder te worden. Ik zal niet zeggen dat het huwelijk de grote boosdoener is, want we zijn zelfstandig dan ook 2 zaken begonnen en ook daar kruipt tijd en energie in. Zeker voor haar omdat ze wel actief meewerkt in één van de zaken. Maar hoe dan ook kan ik niet stellen dat ze mijn beste stoot is. De seks met haar is tegenwoordig eentonig en ze staat minder open voor het wat vuilere werk. Kinky dingen en wat smerige zaakjes vallen niet in goede aarde bij haar katholieke zieltje en dito kutje. Van de langere en vaste relaties waren mijn Israelische vrouw, een Vlaamse vriendin, een Nederlandse vriendin en een Roemeense vriendin, die tegens ex-DVP was, toch wel een klasse beter. Neen, mijn vrouwke heeft geluk dat ze op seksueel vlak toch nog beter is dan mijn 23-jarige maitresse, of het zou wel eens verkeerd kunnen uitdraaien voor haar. En volgens de psychiater staat God het me toe, van mijn eigen wijf in te ruilen voor een jonger exemplaar. Ah ja… Je mag de natuur niet tegen werken (dat waren zijn woorden, niet de mijne)

Ja, ze kunnen goed koken. Poolse cuisine… Daar zijn ze de beste in. Als ik bigos maak en zij maakt ook bigos… Dan is die van haar beter, dat moet ik toegeven. Helaas ben ik een man van goede smaak (toch op vlak van het culinaire. Qua vrouwensmaak vertelden heel wat forumkameraden dat mijn smaak voor vrouwelijk schoon niet de beste is) en een voortreffelijk kok. Dus ik speel een paar klasses hoger dan haar. Zo simpel is het! De Poolse die me aftroeft met Bourgondische, Aziatische, Mediterrane en Mexicaanse kookkunsten, die moet ik nog tegenkomen.

Het cliché dat ze goed kunnen zuipen… is volledig de waarheid. En misschien is dat wel het probleem waarom ik tegenwoordig veel drink. Ik kan genieten van een wijntje bij het eten, hooguit twee glazen. Bij haar moet de hele fles eraan geloven. Het gaat niet om degusteren of genieten. Ze drinkt wijn tegen de dorst, zo lijkt het. OK SFL, maar je moet haar toch niet volgen… Laat haar alleen haar lever om zeep helpen, hoor ik jullie denken. Neen, want ik ben liefhebber van betere wijntjes en niet de rommel die je in Albert Hein kan kopen. Dus als madame een fles openmaakt en dat is er eentje van een hogere prijsklasse, dan wil ik daar ook wel van genieten. Dus drink ik maar mee of ik kan helemaal niet genieten van de flessen wijn die ik zorgvuldig heb uitgekozen. Ze plundert mijn hele vinotheek, de alcoholische veelvraat. Met haar is het ook niet dat ze maar een halve fles opdrinkt en de rest de volgende dag verder soldaat maakt. Nee, voor halfvolle flessen heeft ze een allergie. Ze moeten op… Dus ik moet rap zijn om ook nog wat te kunnen meedrinken. En nee hoor… We nippen niet, we degusteren niet… We kieperen het achterover alsof het limonade is. En ja. Ik moet snel drinken, want anders krijg ik slechts een half glas en zij de rest van de fles. Die Polen zijn cultuurbarbaren op dat vlak!

Ik apprecieer ook wel een speciaalbiertje op tijd en stond. Gelukkig lust ze dat niet graag, dus die heb ik voor mij alleen. Eén per avond kan zelfs als gezond omschreven worden, maar voor het slapengaan drinkt ze dan ook nog een slaapmutsje en dat sla ik dan ook weer niet af, dus dat wil zeggen dat ik bij het eten met wat geluk ook een halve fles wijn in mijn snaak giet, voor tv een bier van hoge gisting drink en dan voor het slapengaan nog 3 à 4 shots wodka wegspoel. Ja, want bij het slaapmutsje hoort telkens hetzelfde excuus dat je op één been niet kan staan. En dan verzwijg ik nog dat we vaak een aperitief voor het eten nuttigen en soms na het eten ook nog iets anders sterks zuipen. Dus ja, drank begint een probleem te worden of is reeds een probleem van aanzien.

Nou goed. Het is zeker niet allemaal de schuld van mijn Poolse wederhelft. Bijna mijn hele leven was ik een stevige drinker. Ik heb echter altijd geluk gehad dat ik geen aanleg heb voor verslavingen. (de seksverslaving of verslaving naar afwisseling buiten beschouwing gelaten). Nooit gerookt (dat laat ik over aan de wijven binnen mijn doelpubliek), occasioneel wel eens wat gesnoven, maar zeker niet in de mate dat ik er afhankelijk van was en tevens ook nooit gokverslaafd geweest. Drank was mijn enige zonde die noemenswaardig is. In mijn jonge jaren dronk ik een hele fles wodka om in de sfeer te komen, ik stapte in mijn wagen en reed naar een discotheek of nachtclub. Daar snoof ik vervolgens een paar lijnen om ook nog een beetje sociaal te worden en vervolgens zoop ik verder tot al mijn kameraden omver lagen. Daarna ging ik neuken met een wijf dat me aanstond en mijn pielemans weigerde zelden dienst.

Vanaf mijn 30ste besloot minder te drinken. Bij gelegenheid kon ik nog wel eens stevig doorzakken, maar het was niet zo dat het wekelijks moest gebeuren. Door mijn gezondheidsproblemen was ik vanaf 2015 bijna een geheelonthouder. Ook na corona was ik zelfs een geheelonthouder betreft de hoeren. Tot die ene keer dat ik toch weer met Kinky-Bull op stap ging en de frequentie gaandeweg weer hoger werd. Door het feit dat Kinky-Bull altijd de chauffeur van dienst was, stond ik mezelf toe van te drinken. Eigenlijk was het altijd leuk in een roes van alcohol door de saunaclub te waggelen, samen nog zatter te worden met een paar snollen en dan nog lekker neuken en de smeerkaas uit hun kut vreten ook. Het gevolg was dat hoerenlopen en zuipen onherroepelijk met elkaar verbonden waren.

Dat liep in het laatste halfjaar dus uit de hand. Het zuipen kreeg een aard. Ik dronk me vaak zo zat dat ik niet eens meer wat nuttigs kon vertellen en zelfs verschillende keren had ik problemen met mijn erectie. Dus kort door de bocht genomen verspilde ik ook heel wat geld terwijl ik beschimmeld was. Aan de verkeerde hoeren en een paar keer kwamen we niet eens tot seks. Wat doe je dan verdomme bij de hoeren? Ging ik om mezelf kreupel te drinken of om te neuken? Maar het is niet alleen bij het hoerenlopen dat ik er van genoot om beschimmeld te zijn. Ook met mijn 23 jarige minnares is het gezellig drinken. Zij is een voetbalster (op hoog niveau. Ze is Nederlandse en speelt in de Duitse competitie) en wat hebben alle voetballers gemeen? Juist ja, het zijn varkens die er niet naast zuipen. Zij is het type dat pils uit het flesje drinkt als de eerste de beste lesbienne met een testosteronspiegel waar de meeste ijsberen hier ver moeten achter blijven. En ja, dat smaakt mij dan ook weer! Hoewel zij niet het grootste licht onder de lakens is, helpt het wel wat beter om een tikkeltje meer perverse seks te hebben, als we beiden wat op hebben. Bij mij valt dan de schaamte weg (want in tegenstelling wat men hier denkt van mij, ben ik een vrome man die het niet vanzelfsprekend neemt dat een ouwe bok nog met zulk jong meisje kan neuken… Laat staan dat ik meer smerigere seks van haar verwacht) en zij wordt simpelweg wat losser en staat voor meer open. Meer zelfs… Wanneer de drankduivel in haar zit, dan stuurt me zelfs aan om iets vulgairs met haar te doen, wat ze kort daarvoor zelf op pornhub gezien heeft.

Naast het seksuele aspect is de cultuur- en generatiekloof te groot, met als gevolg dat we weinig gezamenlijke interesses hebben en bij gevolg ook over niet veel diepzinnig kunnen praten. Wanneer we dan enkele pilskes achter de kiezen hebben, dan verlopen de gesprekken soepeler. Er is meer diepgang, een filosofische inslag en zelfs betwistingen die kunnen oplaaien. Het onderwerp is meestal voetbal, zoals je wel kan verwachten. Ja, als ik er hier zo bij stil sta, dan zijn de contrasten groot met mijn generatie 20 tot 30 jaar geleden. De meiden moesten vroeger niet van voetbal weten en nu spelen ze het zelfs massaal (in het echt, alsmede op de playstation). Vroeger kon je nog makkelijk onbeschaamd smeerlapperij uithalen op seksueel vlak, tegenwoordig zijn ze preuts en durven ze er niet meer over praten. Echter wel loeren ze stiekem porno en proberen zich daaraan te spiegelen.

Naast het zuipen met mijn vrouw, het zuipen tijdens het hoerenlopen en het zuipen met de minnares is er ook nog het sociaal aanvaardbare zuipen dat minder onschuldig is dan het lijkt. Op stap gaan doe ik haast niet meer (ik bedoel dan feestkroegen, nachtclubs, discotheken), maar als dat dan toch eens gebeurt, dan moet het voor mij weer met alles op en aan zijn. Dus ook dan zuip ik me klem omdat het erbij hoort. Een etentje met vrienden of een afterworkparty met ons personeel, er hoort altijd alcohol bij. En eentje is geentje doorgaans. Laatst zaten we op restaurant met een ander koppel. Lang dineren en lang blijven hangen. Aperitief, wijnen en degustief… Je kent het wel. Ook daar was ik meteen weer de meest beschimmelde van het gezelschap, want mijn vrouw is Pools en het andere koppel was Servisch. Hoe dan ook was dat ook weer het kantelpunt voor mij om me voor te nemen dat we het wat rustiger aan moeten gaan doen. Normaliter als ik beschonken ben, gedraag ik mij nog vrij gezellig. Ik lach, ik lal met iedereen, ik zeg iedereen dat ik van ze hou en voor de rest dans ik wat of ik knuffel ik met iedereen die me tof lijkt. Ik ben geen verkeerde zatlap. Maar toch ging het tegen mijn aard in ook al eens de verkeerde kant uit. Dat ik agressief werd. Bijten naar mensen (spreekwoordelijk dan), confrontatie opzoeken, provoceren, wanneer iemand me per ongeluk aanraakt meteen beginnen duwen en trekken… En nog meer van dat soort zaken. En die keer daar in het restaurant bleek het ook die toer op te gaan. Ik gedroeg me onbeleefd tegen de ober, sneerde naar de vent van het andere koppel, flirtte met zijn wijf (zonder succes al een geluk) en kreeg nog heibel met mijn eigen wijf omdat juist zij zei dat ik minder moest drinken. Het was verdomme haar schuld en ik wilde nog meer zuipen.

Afijn, ik schrijf het hier neer: we moeten het zuipen toch ietwat gaan afbouwen als we gezond willen blijven en laat dit ook een onderdeel zijn van mijn midlifecrisis waar ik komaf wil mee maken. Maar ik moet de gulden middenweg zien te vinden opdat ik mijn wijf en minnares toch nog kan houden en niet in de verleiding kom om te drinken. Een slechte gewoonte overboord gooien is goed… Maar je moet ook nog enkele zondes behouden om een fijn leven te hebben. Anders kan ik evengoed doodgaan. Alleszins is de eigen vrouw beminnen en af en toe naast de pot zeiken niet geheel tegen onze natuur in… Maar drinken is dat wel!

[mentholbear]

OK, zeg maar waar ik Nancy en Nastia kan vinden

In het trappenhuis. 2 Bulgaarse dames, 1 blond en 1 brunette, met flinke siliconen.

[WANDELAAR5]

In het trappenhuis. 2 Bulgaarse dames, 1 blond en 1 brunette, met flinke siliconen.

Het is geen trappenhuis meer maar het huis met de traplift en de liftschachten.

[mentholbear]

Ok, de harington dan, wan die waren er gisteren in overvloed

[WANDELAAR5]

OK, zeg maar waar ik Nancy en Nastia kan vinden

Piet, dat overleeft onze Master Bull wellicht niet eens… Hoe kun je hem nu zo’n advies geven? Nancy heeft nog voor de CIA gewerkt om in de geheime gevangenissen de water boarding te verzorgen!

[schoolmeester]

OMG.

[rob45]

Als ze rooksters zijn dan overleeft SFL het wel.

[JonnyFontane]

Piet, dat overleeft onze Master Bull wellicht niet eens… Hoe kun je hem nu zo’n advies geven? Nancy heeft nog voor de CIA gewerkt om in de geheime gevangenissen de water boarding te verzorgen!

Altijd gedacht dat ze undercovers waren van de kgb....
Dat ze gespecialiseerd zijn in waterboarding is bekend.
Ik geloof ook dat Famke Janssen voor haar rol als Xenia Onatopp in de Bondfilm Golden Eye bij hun in de leer is geweest om te leren hoe ze kon doden met haar dijen.

[stimpy3]

wat de dokter je gaat zeggen.

(inclusief handige medicatie; d'r zijn pillen die je kunt gebruiken om minder te drinken)

[pietpotent44]

OK, zeg maar waar ik Nancy en Nastia kan vinden

Je hoeft ze niet eens te vinden, want ze vinden (en slopen) jou wel. Gewoon beetje rondlopen of in het restaurant gaan zitten.

Maar goed, als je in het trappenhuis 2 blonde sloeries op leeftijd naast elkaar ziet lopen, waarvan er 1 loopt als manke nelis, en de andere nog meer plastische chirurgie heeft gehad dan Marijke Helwegen, dan weet je dat je ze gevonden hebt.

[rob45]

Dat word weer een sappig verhaaltje !

[mentholbear]

Maar goed, als je in het trappenhuis 2 blonde sloeries op leeftijd naast elkaar ziet lopen, .

Natasha heeft een blonde coupe, maar Nancy loopt er als brunette bij. Mooi gekruld kapsel had ze deze week overigens.

[SFL]

Midlife & vreemdgaan:

Vorig weekend was het de bedoeling van een lange ochtend in bed te spenderen met vrouwlief. Bij wijze van voorspel was ze me aan het pijpen. Ik genoot met volle teugen en wou haar wat aansturen om ook mijn ballen te verwennen. “Neem mijn kloten in je mond,” gebood ik haar. “Wat?” zei ze. “Neem mijn ballen in je mond, speel met ze met je tong, lik mijn zak…”, gaf ik haar enkele niet mis te verstane instructies. Ze schoot in de lach en kreeg nog net geen rolberoerte van het lachen. Weg was het erotisch moment, weg de goedgeluimde ochtend en foetsie was mijn erectie. De ernst van de situatie niet begrijpend, bleef ze maar verder lachen en giechelen als de eerste de beste tiener die voor het eerst met haar tietjes laat spelen. De rest van de voormiddag kwamen we niet meer aan seks toe. Ik was chagrijnig en seksueel gefrustreerd dat ze de sfeer verpeste en de klus niet verder klaarde.

Mevrouw SFL is zich er echter niet van bewust welke schade ze hiermee aanricht. Als Poolse praat ze eigenlijk niet gemakkelijk over seks. Ze doen het enkel in de praktijk en veelal moet ik niet klagen, maar praten over seks en wat je lekker vindt, daar doen ze niet aan. Dit pluk ik niet uit de lucht, ik heb die ervaring al met meerdere Polka’s gehad. Zelfs toen ik mijn meest recente roman aan het schrijven was en zij deze vertaalde in de Poolse taal om die daar vervolgens ook aan de man te brengen, weigerde ze mijn erotische passages letterlijk over te nemen. “Dat verkoopt daar niet,” klonk het dan koppig. Ik vind dit een handicap in onze relatie. Als je niet kan praten over seks en beiden vermelden wat je leuk vindt, dan is het onmogelijk om tot superseks te komen. Het verschil tussen een Hollandse en een Poolse, betreft het spreken over seks, kan niet groter zijn.

Gezien het hier over de midlifecrisis handelt, komen we bij de meest herkenbare eigenschap van die ellendige periode waar menig vent door moet: namelijk dat je je afvraagt of dit het allemaal is. Is het leven niet meer dan dit? Wat kan ik nog doen om het onderste nog optimaal uit de kan te halen? Je loopt voortdurend met het idee dat het binnen dit en 10 jaar gedaan kan zijn… OK, dan zijn we uit ons lijden verlost, maar tot die tijd wil je natuurlijk nog zoveel mogelijk meemaken en ervaren. Dus als ik iets simpel wil, zoals bv het sabbelen, zuigen en likken aan mijn klokkenspel, waarom krijg ik dat dan niet van mijn levensgezellin? Mijn maitresse, daarentegen, zij doet dit uit zichzelf en behoeft geen hints. Meer zelfs, mijn echtgenote weigert me stellig van me te rimmen (en dat kan ik in zekere zin nog wel begrijpen, maar niet als ik haar roompot én kontsgat wel vol overgave uitvreet en zij dit uitermate laat welgevallen zonder schaamte). Mijn jonge minnares rimt dan weer wel. Ja, zij ziet dit bij online porno en denkt dan weer dat dit de normaalste zaak is.

En zo zijn er 101 gebreken op seksueel vlak. Bij al mijn relaties met alle dames in mijn leven, trouwens. Dat zal wel normaal zijn. Mijn huidige minnares mag dan wel rimmen en mijn kloten likken als waren ze van marsepein, technisch gezien schiet ze dan weer zwaar te kort… Zeker na al mijn ervaringen die ik in mijn leven al gehad heb. Zo ook is een groot deel van ervaringen met de hoeren hier op dit forum te lezen. Om tot de kern van de zaak te komen: ik heb dus meerdere affaires nodig om mijn lusten kwalitatief te laten botvieren en mijn verschillende fetisjen uit meerdere fronten te vissen. Ik zeik al heel mijn leven naast de pot en ik ben een bedrieger… Een schuinmarcheerder pur sang. Het is een noodzaak. Ik ben er niet fier op, maar ik ga me er ook niet voor excuseren!

Grote delen van mijn leven was mijn seksdrive zeer hoog. Een libido dat niet beteugeld kon worden. Gedurende mijn vaste relaties bleef ik hoerenlopen en had ik ook veel onenightstands met andere mokkels. Ik denk dat ik gewoon naar afwisseling hunkerde. Heden ten dage denk ik dat het meer de angst is om kansen te laten liggen. Of zoals gezegd om dingen uit te vreten die bij de eigen wederhelft niet mogelijk zijn. Ik verwacht hier geen sympathie voor, noch een moraal vingertje van de gutmenschen onder ons. Zeker niet van kerels, gebonden of ongebonden, die hier op dit forum zitten en hoerenlopen als hobby zien. We zijn allemaal dezelfde klootzakken. De ene wat groter dan de andere, maar klootzakken zijn we nu eenmaal sowieso. Betalen voor seks, vrouwen gebruiken en ze verder links laten liggen, vreemdgaan, je aftrekken op porno… We zijn allen venten die onze instincten en driften volgen en daarmee ook onze pik achterna hollen. Het is nu eenmaal wat het is. Zoals de psychiater eerder in dit topic zei en ik citeer: “de natuur moet je niet tegenwerken.”

Over mijn hele leven gebruikte ik het excuus dat we nog steeds oermensen zijn. De vrouwen werpen jongen en voeden die op. De mannen doen er alles aan om het ras verder te zetten en bezwangeren zoveel mogelijk vrouwen. De mannen zullen ook voorzien in eten en bescherming van de vrouwen. En de jongen eventueel ook als ze tenminste braaf zijn. Maar gelukkig heb ik geen jongen, voor zover ik weet en daar spaar ik ook weer veel moeite, energie en geld mee uit. Kortom ik ben meer beschaafd dan bv de straathonden die elkaar ’s nachts tegenkomen en de reu die op elke teef kruipt die haar staart omhoog doet, maar in zekere zin voelde ik binnenin toch steeds die instinctieve drang om mijn pik in een lekker wijf te steken wanneer de kans zich voordeed. Nu tijdens de midlife-perikelen is die drang er minder. Mijn geilheid is niet meer zo onstuimig als weleer en de woeste erecties die bleven duren en onvernietigbaar waren, behoren ook tot de geschiedenis. Zelfs met erectiedoping slaag ik er nog maar zelden in om nog 4x of meer na elkaar te krikken.

Maar goed. Stoppen met affaires zou nefast zijn voor de mentale gezondheid. Ik ben het dus eens met mijn psychiater en daarmee mag ik het mezelf toestaan om bij momenten eens van kut te veranderen. Met mate natuurlijk. En mits er geen problemen van komen. En problemen die heb ik gehad. Ik was een jaar getrouwd en een scheiding had zich kunnen voltrekken. En dat zijn dan weer de escapades waarvan mijn psychiater zegt dat ik ze moet vermijden. Iets meer dan een jaar geleden had ik op die manier mijn huwelijk dus bijna naar de tering geholpen op de onderstaande deskundige wijze.

Ik woonde in de buurt van Helmond (jaja, lach allemaal maar, maar dit heb ik niet zelf gekozen, echter ben ik daar komen wonen omdat mijn vrouw daar woonachtig was en er ook haar werk had, toen onze relatie serieus begon te worden) We woonden in een beter gehucht dan Helmond zelf, waar het leven dorps aanvoelde en de Brabantse gezelligheid nooit ver weg was. Daar hadden we een buurvrouw (niet naaste gebuur, maar wel verderop in de straat), ze was ook een Poolse (ja, in de streek aldaar wonen immers veel Polen. Rond de 5000 in Helmond alleen al). Mijn vrouw was misschien niet de beste vrienden met haar, maar wel goede kennissen en zochten elkaar bij regelmaat op. De dame in kwestie was ook al een paar keer bij ons geweest om van mijn culinaire kunsten te proeven. En ook wij waren al eens op visite geweest bij haar voor koffie en gebak. Dat doen Polen nu eenmaal: zo nu en dan koffie en gebak bij elkander gaan nuttigen. Mijn vrouw echter is een atypische echtgenote, want ze is altijd vol lof over mij tegen iedereen die het horen wil. Ik ben een goede man, ik ben liefdevol, ik ben zorgzaam, ik kan goed koken en ik doe alles om het naar haar zin te maken. Dat Poolse wijven dit van mij vinden is niet verwonderlijk, want op liefdesvlak bakken Poolse mannen er duidelijk niets van, als ik dat zo hoor van alle Polka’s in mijn leefwereld. Waarom is mijn vrouw atypisch? Wel, meestal bejubeld een vrouw je wel in je gezicht, maar tegen haar vriendinnen steken ze doorgaans een klaagzang af die zijn weerga niet kent. Altijd in de trend van: onze Sjoerd ruimt nooit wat op, onze Sjoerd heeft bruine remsporen in zijn onderbroek die ik er altijd met bleekmiddel moet uit zien te krijgen, onze Sjoerd komt al klaar na 3 minuten, onze Sjoerd was gisterenavond weer veel te laat thuis…etc, etc, etc. Nee, dat heb ik dus niet aan de hand met mijn vrouw.

Dat mijn vrouw zulke propaganda voor mij aan de dag legde, maakte die buurvrouw toch wel nieuwsgierig naar mij. Zo had ze al eens lachende tegen mijn vrouw gezegd dat ze verliefd op mij was. Mijn naïeve vrouw zag het er kwaad niet van in. Meer zelfs: ze verklapte dit tegen mij en als egocentrische smeerlap zijnde, streelde dit mijn ego. Een vrouw die tot dat moment nooit interessant was voor mij. Nooit een optie, zeg maar… Die werd vanaf dat ogenblik wel een doelwit. Overduidelijk verkeerde ik toen al in mijn midlifecrisis, al waren de symptomen nog iets milder dan nu. Maar goed, dat wist ik toen niet. In diezelfde periode kocht die mevrouw een nieuwe wagen en ze kwam deze laten zien aan ons. Mijn vrouw interesseert zich niet aan wagens en opperde dat ik maar alleen met haar een testrit moest gaan maken. Dus wij karren met die nieuwe wagen en de elektriciteit tussen ons was voelbaar. Niet ver van Helmond heb je een grote baan die een bos doorkruist. Bij de eerste plek waar parkeren mogelijk was, zette ze zich aan de kant. Het koude zweet brak me uit en ik dacht: nu gaat het gebeuren. Maar neen, ze gaf aan dat het mijn beurt was om te rijden. Zo kon ik ook eens voelen hoe soepel haar nieuwe wagentje reed. Na een uur rondrijden hadden we wel wat zitten ouwehoeren, waarin hints en geflirt van beiden kanten de revue passeerden. Maar toch gaven we niet toe aan de hartstocht. Wat zou me bezielen… Mijn vrouw stond veel te dicht bij haar. Normaliter handel ik naar de regel dat vrouw en maitresse elkaar niet kennen en op z’n minst niet in een straal van 25km wonen.

Enkele weken gingen voorbij en we zagen elkander nog een paar keer. Een paar keer met mijn vrouw erbij en één keer liep ik haar al dan niet toevallig tegen het lijf in het kruidvat. En dan plotseling alsof de hand Gods me een handje wilde helpen, moest mijn vrouw enkele dagen naar Polen ivm een omstandigheid met haar ouders. Die twee dagen lag ik meermaals in het bed van de andere Polka. En we neukten elkaar de pleuris. Daarna en toen mijn vrouw weer terug was, trachtte ik afstand van die mevrouw te nemen. Ten eerste was het te gevaarlijk en ten tweede was het nieuwe er al weer af voor mij. Het is zoals eten op het buffet: je hebt ervan geproefd en al snel wil je het volgende proeven.

Toen ze plots, wanneer mijn vrouw op haar werk was, kortgerokt bij regenachtig weer wederom voor mijn deur stond. Ze wilde neuken bij mij thuis. Dat wilde ik niet. Ik heb nog een minimum aan respect en fatsoen om niet te wippen met een ander wijf in mijn echtelijke nest. Neuken kwam er uiteindelijk ook niet van, maar ze stak een soort van sollicitatiegesprek af om de nieuwe mevrouw SFL te worden. Ze drong erop aan mijn vrouw te verlaten en voor haar te kiezen. Ze was me dit niet waard. Na onze neuk tweedaagse was mijn interesse in haar echt volledig weg. Het was goed en nog beter omdat het zo stiekem was. Gevaarlijk zelfs. Maar de seks in grote lijnen was niet beter dan met mijn eigen vrouw in den beginne en bovendien vind ik mijn vrouw veel knapper als haar. Ook verstandelijk steekt mijn vrouw boven haar uit. Dus hier had ik geen zin in.
Verliefde vrouwen zijn gevaarlijker dan een Albanees met een Kalashnikov in zijn jatten. Dus ik ging niet wachten tot ze uit jaloezie ging handelen, me stalken of me chanteren bij mijn vrouw. Ik besloot dus om te zeggen tegen mijn vrouw dat die zogenaamde vriendin van haar mij haar liefde verklaarde en me suggestief benaderde. Eerst lachte mijn vrouw daar nog mee. Ze deed dit af als een verkeerde inschatting van mijn kant. Ik werd paranoia en dacht misschien dat dit een test van haar initiatief was en dat die twee Poolse wijven in een complot zaten en me verdomme in de val gelokt hadden. Maar nee, ze geloofde me simpelweg niet. Tot enkele dagen later (toen ik voor onze zaak in Vlaanderen was) het smerige secreet bij mijn vrouw kwam janken en klagen dat haar leven een puinhoop was. Dat ze niet verdiende haar vriendin te zijn. Tot slot zei ze verdomme daadwerkelijk dat ze met me geslapen had. Mijn vrouw moet haar naar verluidt letterlijk op straat getrapt hebben. Al die tijd kreeg ik geen telefoon of SMS van mijn vrouw en toen ik thuis was werd ik op de rooster gelegd, nog erger dan door de KGB in een martelkamer op de kelderverdieping van de Loeblijanka. Maar dat ik vermelding had gedaan dat de andere Polka avances had gemaakt op mij, werkte in mijn voordeel. Laat ons zeggen dat ik er met de schrik vanaf kwam.

De weken die daarop volgde kon ik mijn vrouw overtuigen om naar Vlaanderen te verhuizen. Daar in Noord-Brabant blijven zou alleen maar meer ellende teweeg brengen. Je weet maar nooit dat die andere nog iets zou bewijzen aan de hand van bepaalde details of kenmerken. Ik had de luxe om met haar te verhuizen omdat ik nog een woonst had in Vlaanderen, boven één van onze twee zaken. Mijn vrouw moest van mij niet meer werken in loondienst en zou binnen één van de zaken aan de slag kunnen gaan. Voorheen was ik daar radicaal tegen, want ik vind het niet gezond dat liefdespartners samen in een zelfstandig project stappen… Maar goed, ik moest toch iets ondernemen om de hele situatie en de verandering in haar leven zo soepel mogelijk te laten verlopen zonder argwaan te wekken.

Bij deze een duidelijk voorbeeld waarom het consumeren van vrouwen en erotiek met enige mate dient te geschieden. En doe het ver buiten uw leefzone. Maak niets kapot door gulzig te wezen. Riskeer je huwelijk of relatie niet door dit roekeloze gedrag waar ik me schuldig aan maakte. Toch niet als je het huwelijk of de relatie niet wil opblazen. Dit waren vermoedelijk de beginselen van mijn midlifecrisis. Ondertussen is mijn midlifecrisis verder gevorderd en nemen ook mijn verstandelijke capaciteiten af. Hoewel ik mijn leven wil beteren en alles met mate en binnen de perken wil houden, deed er zich in de voorbije maand nog iets voor. Hier in Vlaanderen heb ik een vrouw, een vijftal jaren jonger dan mij, naast me wonen. Haar vent is paracommando bij het doorwinterde Belgische leger en is regelmatig voor weken en zelfs maanden van huis. Momenteel zit hij ergens in een Afrikaans land waar onlangs ook de pleuris is uitgebroken. De mevrouw in kwestie mag me wel. Dat is niet verwonderlijk na al die loftrompetten die mijn vrouw bij haar afsteekt. Ik zie haar regelmatig achteraan in de tuin waar ze altijd staat te roken en ik mag haar ook wel. Voorlopig is er niets gebeurd en dat wil ik zo houden, want deze keer heb ik geen ander pand ter beschikking dat we zouden kunnen betrekken als de grond onder mijn voeten weer te heet wordt. Hopelijk schrijf ik er verder niets over in één van de volgende posts, want dan heb ik vermoedelijk mijn huwelijk getorpedeerd.

Salut en de kost!

[WANDELAAR5]

En pas op met die Belgische para’s hè! Niet alleen hangt het huis en de omgeving vol met sensoren en camera’s, maar ze kennen ook tientallen manieren om je te martelen (lees de boeken van Jef Geeraerts er maar op na) voordat ze je doden. Je gaat dan op beeld zelfs bekennen alle vrouwen in de straat al geneukt te hebben. En ze zijn getraind om geen sporen na te laten! Dus er zal geen greintje van je DNA gevonden worden!

[SFL]

En pas op met die Belgische para’s hè! Niet alleen hangt het huis en de omgeving vol met sensoren en camera’s, maar ze kennen ook tientallen manieren om je te martelen (lees de boeken van Jef Geeraerts er maar op na) voordat ze je doden. Je gaat dan op beeld zelfs bekennen alle vrouwen in de straat al geneukt te hebben. En ze zijn getraind om geen sporen na te laten! Dus er zal geen greintje van je DNA gevonden worden!

Jij begint al als wijlen Deket uit je nek te lullen De Belgische para's... Dat was trouwens ironisch en sarcastisch bedoeld. Het Belgische leger en zo ook de paracommando's stellen niks voor. Die gast zit meestal in Italië of Spanje te oefenen, andere zotten op te leiden of zijn pens vol te vreten. Zo één keer of twee keer per jaar zit hij in Afrika of in de woestijn waar hij klaar duidelijk de verkeerde kant dient. Maar echt situaties... Zulke gasten schijten in hun broek als de situatie uit de hand loopt. Als hij hier verhalen vertelt, dan lach ik me in mezelf de pleuris. Hij denkt dat hij was meegemaakt heeft, maar dat is eigenlijk totaal niets. Hij is ook slecht voor zijn wijf. Als hij thuis is, ziet ze er ongelukkig uit. Wanneer hij weg is, fleurt ze helemaal op. Moest het de buurvrouw niet zijn, ik had mijn piemel al lang in haar doos gehangen en meneer de commando een paar horens gezet om u tegen te zeggen. Maar voorlopig bijt ik mijn tanden erop stuk om zoveel leut te weerstaan!